Je lost niks op met jezelf snijden of andere dingen. Je lost niks op met doodgaan. Je hebt geen goede band met je ouders, maar vraag ze eens of ze van je houden? Dat doen ze vast wel! God waakt over je. Misschien geloof je niet in god, maar hij is daar waar je hem nodig hebt. Denk niet aan de slechte dingen van het leven. Je bent prachtig. Geniet van het leven. Van de bloemen buiten, maar ook van de leuke spullen of kleren die je hebt binnen. Denk aan alle mooie dingen en vergeet de rotdingen. Stay strong.

Soms lijken dingen erger dan ze zijn. Je hebt nog een heel Leven voor je, gooi dat niet weg meid. Zoek afleidingen in werk, opleiding , hobby. Het leven is nou eenmaal een strijd , maar opgeven is geen optie, probeer negativiteit om te zetten in positieve dingen. Er zijn altijd mensen in slechtere omstandigheden dan jij. Deze nare gevoelens gaan weg en jij wordt er alleen sterker van . Ik wens je veel sterkte

je schrijft dat er dingen n het verleden zijn gebeurd waar je nu nog steeds last van hebt en dat je graag weg wil om opnieuw te beginnen. Maar ook als jij ergens anders ben blijven die gevoelens en gedachtes van je trauma's. Om van een trauma af te komen zou je hulp moeten zoeken bijv. bij een psycholoog hij of zij kan jou echt helpen, en jou leren om gaan met je verleden. Dat gaat opluchten en het gevolg daarvan is dat je weer kunt slapen en rust krijgt.


Je bent 18 dus officieel mag jij weg gaan bij je ouders. Als jou gevoel zegt dat je echt weg wil dan doe dat. Je hoeft natuurlijk niet direct op jezelf te wonen. maar probeer een tijdelijk huis te vinden bijvoorbeeld bij een oma of een tante. Als je over een tijdje nog steeds heel graag weg wil dan kun je op jezelf gaan wonen.

ik hoop dat je er iets aan hebt gehad

Erg erg dat je je zo alleen voelt op de wereld. Ik stond ook ooit op het punt om weg te lopen, en heb dit ook vaker gedaan. Ik kan je zeggen dat ik helaas altijd weer terug moest omdat ik nergens anders heen kon (ja of onder een brug slapen). En dat steeds op handen en knieën terug gaan is ook echt niet fijn. Nadat ik weer thuis kwam ben ik hard gaan werken en heb ik een kamertje kunnen krijgen. School kon ik niet afmaken maar ben later wel weer naar school gegaan. En ik heb nu mijn eigen leventje los van me ouders door vroeg zelfstandig te zijn gaan wonen. Maar weglopen was voor mij nooit de oplossing. Ook wat je zegt over je verkrachting is heel erg. Ik kan mij voorstellen dat je dan erg met jezelf in de knoop kan zitten. Overigens is dit allemaal jou schuld niet hoor! Maar je zal er wel mee moeten leren leven. Praat er daarom is met iemand over. Iemand die jij vertrouwd. Ook in een praatgroep met andere meiden die dit ook hebben meegemaakt kan je veel kwijt, en daarbij zie je dan dat je niet alleen bent op de wereld! Je huisarts kan je dan ook naar die groepen (en de juiste organisatie) doorverwijzen. Zet m op! Het leven wordt beter.. en ook met een slechte start.. kan je ver komen. Uiteindelijk kan het ook voor jou weer leuk worden! Dat kan je leren namelijk, ook al lijkt dit misschien nu nog onmogelijk! Denk aan alles dat nog wel mogelijk is.. wat je nog wilt doen en bereiken!

Ga sparen, wacht effe nog en pak je koffers in.
Ga op verkenning van andere landen.

Ga niet weg, maar bel naar de kindertelefoon, het klinkt kinderachtig, maar dat is niet zo. Zij luisteren naar je verhaal en ze helpen je. Als je dat echt niet wil, loop dan weg van huis. Naar vrienden of familie. Dan ben je er nog :) En je bent 18 jaar. Dus officieel hebben je ouders geen recht meer om over jou te bepalen.