Heel goed dat je het hebt opgebiecht. Vroeg of laat zou hij er toch achterkomen. Wat goed wat de biologische vader van je kind verantwoordelijkheid neemt, dat zie je niet vaak meer. Misschien als jullie het een net ander bespreken dat er misschien tussen jullie wel iets gaat komen. Who knows!

Hallo ik ben de TS. Ik wilde nog even laten weten hoe nu verder. Ik heb het een paar weken geleden mijn vriend opgebiecht. Hij was woedend. Hij heeft zijn spullen gepakt en sinds dien heb ik hem niet meer gezien. Ik heb het ook de vader verteld en mijn vriendin. Tussen hun is het nu uit en ook heb ik geen contact meer met mijn (voormalige) vriendin. Wel heeft de vader zijn verantwoordelijkheid genomen. Hij zei dat het net zoveel zijn fout was als die van mij. Voor nu richt ik me op mijn zwangerschap en dan gaan we later de voogdij bespreken Hij zei dat het net zoveel zijn fout was als die van mij. Voor nu richt ik me op mijn zwangerschap en dan gaan we later de voogdij bespreken. ik heb het er heel moeilijk mee gehad om in een keer zo veel dierbare te verliezen, maar ik weet wel dat ik dit niet voor me had kunnen houden. Ieder kind heeft recht om te weten wie hun vader is. Het is heel stom van mij geweest en ik zal nog elke dag moeten leven met de consequenties van mijn fout. Maar voor nu ben ik vooral heel blij met de komst van de baby en richt ik me op dat stukje geluk.

Dat jouw kind opgroeit in een stabiel gezin is nog maar de vraag. Jullie maken nu al bonje om niks en dan loop je bij hem weg. Liggen krikken met die gast is echt een super domme actie van je. Iedere optie die je nu kiest loopt uit op een ramp. Opbiechten en aanvaarden dat veel mensen om je heen niets meer met je te maken willen hebben en jij dus alleen je kind moet opvoeden. Harde les voor je.

Heel erg bedankt voor jullie reacties. Jullie hebben gelijk, ik moet het ook opbiechten. Dat schuldgevoel kan ik ook bijna niet meer aan. Ik vind het alleen zo erg omdat ik bijna zeker weet dat ik hem ga verliezen en daarmee ook mijn vriendin (die dus een relatie heeft met der biologische vader).
Maar ik heb nagedacht en de rede waarom ik het het allermoeilijkst vind is omdat ik het gevoel heb dat ik niet aan mijn kind denk. Ik heb nu de keuze om het te laten opgroeien in een fijn stabiel gezin met 2 ouders die bij elkaar zijn, maar als ik het vertel weet ik niet hoe het verder gaat. Haar/zijn vader woont zo'n drie kwartier bij mij vandaan en hij heeft daar een eigen zaak, dus die kan hij niet zomaar verhuizen. Ik kan hier ook eigenlijk niet weg omdat mijn moeder een chronische ziekte heeft waardoor ik voor haar moet zorgen.
Ik denk toch dat ik het moet opbiechten, maar ik moet zeggen dat ik nog nooit voor zo'n moeilijke keuze gestaan heb...

Gelijk vertellen. Je hoort veel te vaak over verhalen van mannen die er pas later achterkomen dat het kind toch niet van hun is. Nu moet je maar hopen dat hij je vergeeft, maar aangezien je vreemd ben gegaan zie ik dat heel somber in.

Inderdaad, het is heel moeilijk om het nu te zeggen. Maar het is nog veel moeilijk om te zeggen wanneer het kindje er al is. Het beste is om het zo snel mogelijk te vertellen, veel sterkte!

Ik zou het echt zeggen door te liegen doe je hem alleen nog meer pijn. Als hij echt van jou houd dan vergeeft hij je het

Gewoon zeggen dat het van je vriend is. Wat niet weet wat niet deerd toch? Kan hij lekker het kind van een ander opvoeden

Ik vind dat je het niet kan maken tegenover je vriend om te zeggen dat het van hem is. Vroeg of laat gaat hij er toch achter komen en hoe langer je wacht hoe meer pijn je hem gaat doen en hoe meer je jullie relatie kapotmaakt. Want dan komen al die leugens nog bovenop het feit dat je vreemdgegaan bent. Ik vind dat je nu eerlijk moet zijn.