Hey TS,

dat via instagram hoeft echt niet hoor. Het gaat op zich een eigen leven leiden.
Uw beste vriend/vriendin, neem die in vertrouwen. Beschouw dat als een oefening. Daarna uw mama. De rest komt het dan sowieso te weten. Een paar selecte vrienden kunt ge het vertellen, en daarna leidt het een eigen leven. Op de zwemvereniging wist mijn broer zijn beste vriend het. Die verteld het aan een andere beste vriend, en zo verder.

En dan krijgt ge natuurlijk de vraag of het waar is. En dan is het de kunst om met de volle overtuiging, moed en eigenwaarde 'ja' te antwoorden. Op een manier die duidelijk laat zien dat het de normaalste zaak van de wereld is. Niet in elkaar krimpen, en u er niet voor schamen. En dan hebben de pestkoppen ook geen grond om op te staan.

Ge hoeft echt geen vlag te dragen, ge hoeft het niet van de daken te schreeuwen. Dat is allemaal niet nodig.

Hallo TS hier,

Bedankt voor alle reacties. Zodra ik me er fijn bij voel vertel ik het aan mijn beste vrienden, vriendinnen en familie. In de zomervakantie plaats ik wel iets op instagram, heeft iedereen rustig de tijd om het zich voor te stellen en is het als school weer begint hopelijk geen punt meer.

Bedankt voor alle steun!

Hoi,

Ik herken dit heel erg op sommige punten bijna hetzelfde meegemaakt ik ben zelf nu open panseksueel en ben eigenlijk nog maar iets meer dan een jaartje volledig uit de kast.
Ik had ook dezelfde opmerkingen van m'n oma ookal had ik wel het voordeel dat mijn tante het stiekem al een beetje doorhad en haar verbeterde dus ik hoop dat je rest van jou familie misschien daarbij kan helpen ik weet niet precies hoe accepterend jouw familie natuurlijk is.

Verder qua vrienden op school heb ik een vriendengroep waarvan veel mensen in de lgbtq community vallen ik hoop voor je dat er ook mensen zijn in jouw omgeving waar je mee kunt connecten misschien ook juist op paarse vrijdag. Ik liep dit jaar met een vlag op mn rug dus iedereen bij mij op school weet het gewoon en ik heb wel echt gemerkt dat hoe minder je je ervan aantrekt hoe minder het anderen eigenlijk boeit je zult wel vragen krijgen, maar soms zijn mensen ook gewoon nieuwsgierig. Ik ben blij dat je wel mensen iniedergeval buiten je klas hebt die je zullen accepteren.

Verder is er denk ik geen goed of fout over hoe je uit de kast moet komen ik had aan het begin dat mijn vrienden het een jaar eerder wisten dan familie en ik heb het elke keer een beetje subtiel aangekaart dan merk je ook dat ze er een beetje aan gewend raken.

Zeggen dat het gemakkelijk is, zou liegen zijn. Er is zelfs heel veel moed voor nodig om uit de kast te komen, iets dat hetero-jongens niet zullen begrijpen.

Hebt ge een beste vriend, een broer? Zeg het dan eerst tegen hem. Of die beste vriendin wat ge zei, vertel het haar. Het maakt niet uit dat ge denkt dat ze het al weet, het vertellen is een enorme stap verder. En dat is dat ook meteen de eerste stap naar het uit de kast komen: weten dat iemand het echt weet en aanvaard. Dat ge van uw eigen weet dat ge het kunt en durft vertellen. Geloof me, ge gaat u onmiddelijk hele vele beter in uw vel voelen. Ik had mijn broer om het tegen te vertellen.

Daarna, natuurlijk, uw ouders. Neem gerust een adempauze tussen het vertellen in. Vertel het aan uw mama. Zei kan het tegen uw papa vertellen eventueel. Gewoonlijk weet een mama het al wel. Dat was zo voor mij, voor mijn vriend, en voor een andere vriend die we kennen. Vandaar uit gaat het zo een beetje een eigen leven leiden, en dat hoeft niet negatief te zijn. Maar eene keer als uw mama het weet, dan voelt ge u echt vrij. Mijn bomma en bompa moesten lachen, maar die zijn al blij als ze ons eens zien. Langs mama hare kant zijn ze er niet mee door een auto-ongeluk, lang geleden. Onze 'vader' zien we niet meer, maar die grootouders bezoeken we af en toe wel als 'hij' er niet is.

Op school zijn er de pesterijen. Daar kunt ge bijna niet buiten. Maar!: dat is maar tijdelijk en het hangt er maar van af hoe ge er op reageert. Laat ge zien dat ge het u echt aantrekt, dan hebben ze er plezier in. Maar doe het af alsof het voor u de normaalste zaak van de wereld is, dus blijf eigenlijk onverschillig, en dan druipen ze vlug genoeg af. Er zijn soms een paar echte hardnekkigen, maar die pesten eender wie om eender welke reden, dus dat is niet geviseerd omdat ge homo zijt. Ik ben al een tijdje uit de kast, mijn vriend zit ook bij mij op school (volgt een andere richting), iedereen weet dat wij een koppeltje zijn en weet ge wat? Voor iedereen is dat de normaalste zaak van de wereld geworden en ze vinden ons een leuk stelletje. Soms zijn er nog wat mopjes en grappen, maar daar moet ge gewoon bij meelachen omdat ze ook niet slecht bedoeld zijn. Ik heb zelfs een andere jongen, die me op de speelkoer benaderde, geholpen uit de kast te komen.

Maar gemakkelijk is het niet, ge hebt moed nodig. Vooral dan de moed om het voor uw eigen te aanvaarden. Maar geloof me, het leven is zovele gemakkelijker eens ge uit de kast zijt en ge kunt zijn wie dat ge zijt, zonder "met een groot geheim" te moeten leven.

Heel veel succes, en een knuffel :-)
S.

Het blijft altijd lastig om uit de kast te komen denk ik.
In elk geval beschrijf je al een aantal mensen waarvan je denkt dat zij het wel accepteren.
Begin bij die mensen dan heb je zeg maar een clubje die het weten.
Als dat goed gaat voel jij je al sterker hoop ik.
Je hoeft heus niet op een podium te gaan staan om maar aan iedereen duidelijk te maken dat jij homo bent.
Dat doet een heteroseksuele man of vrouw ook niet.
Zo te lezen hebben al een paar mensen om je heen wel een vermoeden dat je gay bent.

Jouw oma bijvoorbeeld zegt dat niet voor niks, dat ze hoopt dat je een gewoon een vriendin krijgt.
Ook al doet het pijn, wat oma zegt ze heeft dus door dat je homo bent.
En jij wilt haar eigenlijk niet kwetsen door het haar te vertellen.
Ik denk dat het alleen maar oplucht als je in elk geval een aantal mensen in je omgeving hebt die het weten.
En de rest van de mensen om je heen zijn waarschijnlijk toch geen vrienden dus die hoeven het niet te weten.
Sterkte en succes