She's gone

Dudes & dudets,   Hoe ondergaan jullie met liefdesverdriet? Met vrienden uitgaan, drinken, je kop eraf janken? Zeg het maar! Want hier is mijn verhaal:   Ik ontmoette een meisje genaamd C. Bledmooi meisje. Heel raar dat ze nooit eerder een vriendje had, ze is super aardig, mooie lijf en een schattige stem, alleen ze had hele strenge ouders. Op 2 januari kregen we met elkaar, alleen wisten haar ouders dat niet, want anders mocht ik niet met dr hebben. Uiteindelijk kwamen ze achter, en ik werd gedwongen om het uit te maken. Eerste keer uit dus.   5 weken later kwam ze trg, ze zei dat ik een ander FaceBook-account moest maken met een ander naam zodat haar ouder mij niet konden vinden enzo, lukte allemaal wel. Zij en ik waren verliefd, op elkaar, en niemand die ons tegen kon houden. Wij zouden samen vakantie vieren... Ze zag me zelfs als haar toekomstige man (en vader van haar kinderen). En ze had me dr maagdelikheid beloofd, en dat wij als het ware, samen de wereld konnen overwinnen. Totdat haar ouders achterkwamen voor de tweede keer... Toen was het weer afscheid. Ze zei dingen zoals "zoek maar een ander meisje, want je verdient beter" en "ik hoop dat je me niet vergeet, want ik zal jou nooit vergeten". Hartverscheurend toch?   Maar we zijn nog niet klaar....   10 juli kwam ze ineens terug op FaceBook. Ik was dolblij, we gingen gezellig praten met elkaar, totdat ze met nieuws kwam, slecht nieuws... Toen we de laatste keer afscheid namen, werd ze heel verdrietig, ik was weg, en drie van haar beste vriend(inn)en waren verhuisd. En ze had niemand meer, op een jongen na (die ik niet ken), zij gingen samen naar bed... En twee weken later, kwam ze achter dat ze zwanger raakte van hem. Hartverscheurend... Dus wij gingen op Skype praten, want ze durfde haarzelf niet te laten zien. Een uur lang moest ik janken en alles wat zij kon zeggen was "Het spijt me..."   Zij heeft 2 dagen later een abortus gehaald, maar nog steeds weten niemand het behalve ik, haar oma en de dude die haar zwanger maakte... Ze had nog slechter nieuws, zij gaat volgend jaar verhuizen naar de VS.   Ik werd gek... Ik kon niets doen, ik huilde tijdens het werk, ik draaide door overal waar ik zwangere vrouwen zag, en ik begon meer te drinken. Daarnaast had ik eet- en slaapproblemen, ik ben in die week 1kg afgevallen, en wallen onder mn ogen.   Ik heb ook een vriend bij betrokken, mijn beste vriend M. Hij voegde haar toe op Skype, en we gingen met zn drietjes praten... Gezellig, gezongen, over ons levens verteld, etc etc.   Toen ging ik prive met haar praten, en ik zei aan het eind "Ik hou van jou" (want ik hou nog steeds van haar). En zij zei "*diepe adem van schrok*........ Doei..." Dat deed me ook pijn.   Ik ging met mijn vader hierover praten (mijn ouders zijn gescheiden, hij woont in de VS). Normaal wil ik nooit met hem praten, want hij gaat alleen maar over Christus praten, en ik geloof er niet in, en zal nooit in geloven.   En hij zei tegen mij wel iets moeilijks "L. Wat heb je liever, nu ophouden met haar te praten - met afscheid, of dat je doorgaat met praten - maar op een dag komt ze niet trg want haar ouders komen misschien achter?" Ik nam de risico...   21 juli moest ik werken, en ik had het al kut, want ik moest steeds denken dat ik haar nooit meer van haar hoor.. Ik ging na het werken razend naar huis, direct op Skype. Mijn beste vriend kwam online en zei "Sorry man... She's gone... Maar ik moest doorgeven dat het haar nogmaal spijt, en dat ze je heel veel sterkte wenst."   Ik weer gelijk janken, drinken, en maar hopen dat het ok gaat.   En hier ben ik dus nu, alleen... Alleen een vriend die mij begrijpt, en hij is nu weg op vakantie.   Ik ga met een vriendin afspreken na de vakantie, dan ben ik 18... En zij weet het ook, dus ze zei "Als het nodig is, drink je verdriet maar weg."   Maar dit zijn dus de gevoelens nu: - Het feit dat ze haar maagdelijkheid beloofde (Ja sorry. Maar mannen, als een meisje jou dit beloofd, dan houden jullie aan dat belofte?) - Het feit dat zij zwanger was van iemand anders. - Het feit dat als ze zwanger zou zijn, kan ik alsnog niets doen, want haar ouders willen mij niet in de buurt hebben van haar. - Het feit dat ze weggaat, en ik haar nooit meer zie. - De plannen die we samen maakten, zijn weg. - Ik moet nu verdergaan met slapeloze nachten, lege maag en pijnlijke trauma's.   Je denkt vast "Aansteller"... Maar nee... ik stel me niet aan. Ik heb niet vele vriendinnen gehad, maar degene die ik wel had, realiseerde ik pas later dat ze het niet waard waren, zelfs mn eerder beschouwde beste vriendin R. (zie "Still not over her") Wij praten niet eens met elkaar, ze negeert me zelfs, laatste keer dat ze met me wou praten, was voor een gunst.   C. was degene die me beter liet voelen. Zij had hoop in mij, dat we samen de wereld aankonden. En nu is dat gevoel om geliefde te zijn, om voor iemand te zijn in moeilijke tijden (zij noemde mij haar beschermengel), om uberhaupt nodig te zijn... weg.   Dudes, *handje* Dudet, *x*,   L 'AK' R