DONT DO SUICIDE. JE ZAL DAARMEE HEEL VEEL MENSEN VERDRIETIG MAKEN. en ik ben het met de andere boi's eens  

ja

ik ben het eens met die dude

ZOEK HULP!!!

 Ik heb niet jullie hele verhaal gelezen, maar de dingen die ik las zijn voor mij overtuigend genoeg om te zeggen dat jullie hulp nodig hebben. Probeer er uit te komen met hulp van een psycholoog, ga naar praatgroepen, laat jezelf desnoods opnemen in een kliniek waar ze jullie met jullie problematiek. Maar blijf vooral NIET rondlopen met deze problemen en maak jezelf NIET kapot. Ook al ken ik jullie niet, het is het niet waard om jezelf kapot te maken...

Ik zit een beetje in de zelfde situatie.

Ik ben nu 2 maand 13 jaar. Ik ging sinds vorig jaar steedts meer op mijn gewicht letten. Elke dag dat ik in de spiegel keek, vond ik mezelf dikker worden. Toen ik 1.67 was, woog ik 52 kilo. Dat was vorig jaar lente. Dat vond ik te zwaar dus ik lette meer op mijn eetgewoontes. Nu weeg ik 50 en ik ben 1.70. Maar ik zie er alleen maar dikker uit... Elke avond huil ik mezelf in slaap. Ik sla mezelf wel eens met een riem. Ik sneed mezelf met een mes in mijn armen. Ik heb last van depressie, dat elke dag mijn mentale dood blijkt te worden. de stress die mijn vriendinnen, ouders en school mij opleggen is niet te verdragen. Vorig jaar kwam ik in het ziekenhuis terrecht omdat ik 19 parecitemol had geslikt. Dit was voor ik wilde afvallen, zelfs voor andere ergere dingen gingen komen. Alsof het een teken was van dat ik wel MOEST stoppen. En nu ben ik te laat... Mijn vader is een klootzak. 's nachts droom ik er wel eens van dat mijn ouders scheiden, of nog erger, dat hij verrongelukt. Ik kan hem niet aankijken, zoveel haat zit er in zijn ogen tegenover alles waar ik om geef. Alsof hij alles kapot maakt, met een simpele blik. Vlak voor dat de vakantie over was, had ik ruzie met hem. Hij begon tegen me te schreeuwen en te schelden. Toen begon hij te dreigen, hij dreigde mij in elkaar te slaan. Ik werd zo bang dat ik naar mijn kamer rende, mijn spullen pakte en er van door ging. Ik fietste de hele dag rond zonder dat iemand wist waar ik was. Zelfs ik wist het niet meer. Die dag had ik niks gegeten, ik wilde niet toegeven aan mijn verschrikkelijke figuur. Na 11 werd ik gevonden door mijn vriendin in een paar dorpen verderop. Ik had haar nog nooit zien huilen, één keer uit pure woede, maar nog nooit uit verdriet. Ik voelde me zo schuldig toen ze huiend op me af kwam dat ik alle gedachten van wegrennen liet varen en met haar mee ging om vervolgens toch door mijn ouders opgehaald te worden. Eenmaal thuis gingen we erover praten. Mijn moeder steunt mijn vader, altijd. Zelfs toen hij ging dreigen, zat ze erbij en knikte. Ookal zeiden we sorry tegen elkaar, kan ik eerlijk en oprecht zeggen dat ik mijn vader haat. Ookal was die dag de politie ingeschakeld, amber alarm, twitter, facebook en noem zo maar op, had ik verder met de politie geen problemen gehad en woon ik nu nog steeds thuis. Het enige waarvan ik last had was dat iedereen mij kende en ik mijn gezicht een lange tijd niet kon laten zien totdat iedereen het vergeten was. Een korte zin, maar het was verschrikkelijk. Maar ik deed het omdat ik bang was, de andere gevolgen waren nog onprettiger geweest. Nu vecht ik nog steedts tegen mijn gewicht. Ik wil er in ieder geval nog 5 kilo van af. En als dat niet genoeg is 7,5. Ga zo maar door. Ik heb een gevoel dat ik je hier niet echt mee help. Eigenlijk is het enige wat ik tegen je wil zeggen, wees niet als ik. De vloer sijpeld onder mijn voeten vandaan en het enige wat ik er tegen moet doen is weg rennen van mezelf. Makkelijker gezegt dan gedaan. Hoe ren je weg van de enige persoon die je begrijpt, die weet hoe je in elkaar zit, die weet hoe je denkt en wat je wil, jijzelf? Wat moeten we doen?