bij mij mag jij in zo geval dag en nacht komen.
ik weet uit ervaring, hoe t is, en heb mezelf ook vanaf gehouden.
ik vertel je persoonlijk wel hoe je ervan af kan komen.
liefs A

Hey TS, wat heftig voor je dat je met deze gevoelens worstelt! Ik wens je om te beginnen heel veel sterkte en heel veel geluk toe. Ook wil ik vanuit eigen ervaring met depressie en zelfmoordgedachten zeggen: soms lijkt het misschien voor je alsof er geen hoop is, alsof je leven nooit beter zal worden, maar er is wel degelijk hoop. Als je depressief bent, is het moeilijk om die hoop te zien, maar het is echt mogelijk om uit dit dal te komen en je weer beter te gaan voelen. En er zijn mensen die je daarbij kunnen en willen helpen. Wat je leraar betreft: vraag hem gerust om hulp! Leraren zijn er niet alleen om les te geven, maar ook om leerlingen te helpen en begeleiden. Depressieve gevoelens en gedachten aan zelfmoord zijn iets om heel serieus te nemen, dus als hij een goede leraar is, zal hij je echt niet afwijzen als je om hulp vraagt, en waarschijnlijk juist blij zijn dat je hem verteld hebt over je gevoelens in plaats van ermee rond te blijven lopen. Nogmaals heel veel sterkte! 

Lief meisje, Jij bent blijkbaar een heel bescheiden iemand. Ik denk dat jij best naar je docent kan gaan en vragen of hij jou kan helpen. Hij kan je doorverwijzen naar instanties of andere personen.
Is hij jouw mentor? Dan hoort jou helpen bij zijn werk.

Jij denkt aan zelfmoord, maar ik denk dat jij dat eigenlijk helemaal niet wilt, waarom anders kom jij hier met je verhaal? Die stap heb je gezet en dat is een begin. Vind nu ook de moed om verdere stappen te zetten.

Een meisje van dertien zijn is niet altijd gemakkelijk. Er verandert veel als je een tiener wordt. Je gaat merken dat je lichaam verandert, je gaat veranderen van meisje naar vrouw. Sommige dingen van een volwassen vrouw zijn die zijn leuk, maar niet alles. Dat heb jij nu misschien al gemerkt.
Ook in je hoofd verandert er van alles. Je krijgt verlangens en gevoelens die je vroeger niet zo had. Voor de meesten is dat een verwarrende tijd. Het zijn dingen waar je niet altijd makkelijk over praat met je ouders of met vrienden en vriendinnen. Soms merk je dat jouw verlangens anders zijn dan die van andere meisjes en dat is meestal niet zo leuk. Van anders zijn kun je je eenzaam gaan voelen, vooral als je het gevoel hebt de enige te zijn die zo is.

Je zit nu op de middelbare school neem ik aan. Dan kom je opeens tussen allemaal nieuwe klasgenoten en moet je helemaal opnieuw beginnen met vrienden maken. Soms lukt dat niet en voel je je buitengesloten.

De docenten gaan anders met jullie om, niet zoals op de basisschool. Dat is ook wennen en wat je allemaal moet leren valt soms niet mee. Dat geeft stress waardoor jij je ongelukkig en opgejaagd gaat voelen.

Tenslotte heb je nog thuis. Je zegt dat je met je ouders niet goed kan praten. Waarom is dat? Nemen ze je niet serieus of zijn ze te veel met andere dingen bezig? Heb je nog broers en/of zusters? Als je thuis niet zo goed over de dingen die jij meemaakt en waar je mee zit kan praten dan is dat niet zo leuk, waar moet je dan heen?

Heb je vriendinnen waar je misschien gevoelens mee kan delen? Je bent zeker niet de enige die met problemen zit en misschien zijn er anderen die ook wel graag over dingen willen praten. Kun jij luisteren? Dat is erg lastig. praten is voor de meesten niet zo'n probleem, maar luisteren is wat anders. Denk even niet aan jezelf en probeer eens te luisteren naar wat anderen voelen en meemaken, misschien helpt het jou ook.

Waar jij mee zit weet ik niet en je zegt het hier ook niet. Bij je therapeut is het niet goed gegaan. Je spreekt over trauma's en dat zijn zware woorden, zeker voor iemand van dertien.
Bij therapie gaat het er om dat jij praat, de therapeut luistert en met jou bespreekt hoe jij met je problemen kan omgaan.
Schrijf voor jezelf eens op waar jij allemaal mee zit. Je kan het voor jezelf houden en je kan het posten. Opschrijven helpt het gaat dan min of meer weg uit je hoofd naar het papier en misschien dat je er dan op een minder emotionele manier mee om kan gaan. Van gevoel naar verstand zeg maar.

Zelfmoord kan altijd nog, maar vraag je eens af of het niet de moeite waard is om te blijven leven. Zijn je problemen echt onoplosbaar? En ga je niet echt heel veel spannende leuke opwindende en lieve dingen missen als je er nu een eind aan maakt? Het leven is echt de moeite waard en alles kan anders worden. Hoe, dat bepaal jij, hoe ouder jij wordt hoe meer jij de baas wordt over je leven. Probeer het gewoon!

Ik ben bang dat doe docent niet wil dat ik hem lastig val. Hij moet ook gewoon zijn lessen geven. Bij degene waar ik eerder in therapie was heb ik wat trauma's opgelopen. Ik durf nu niet meer hulp te vragen.

Lief meisje, Waarom durf jij niet meer naar die docent waar je eerder hulp aan hebt gevraagd? Ga naar hem toe en zeg dat je het nog steeds erg moeilijk hebt. Niemand wil dat jij jezelf wat aandoet. Hij gaat je helpen en misschien kan hij je met iemand in contact brengen waar jij mee kan praten.

Je bent pas dertien en er kan nog zoveel gebeuren in het leven. Nu lijkt het misschien allemaal uitzichtloos maar zo blijft het niet. Wat is het dat jou het leven zo moeilijk maakt?

Je kan alvast beginnen met wat de moderator je aanbeveelt. Dan krijg je deskundig advies en kun je praten over je problemen. Wij hier zijn niet echt deskundig, maar je kan ook hier je verhaal vertellen en reacties krijgen.

Geef het niet op, je gaat zoveel mooie dingen missen en je gaat zoveel mensen veel pijn en verdriet doen. Jij moet opgroeien en verliefd worden. Er zijn mensen die van je willen houden. Geef ze die kans!