Dag J21, Er zijn verschillende oorzaken waardoor iemand zich eenzaam kan voelen. Het kan zijn dat je iemand bent die moeilijk contact maakt met anderen of die minder populair is in zijn of haar sociale omgeving. Meestal vanwege gedrag of gebrek aan sociale vaardigheden. Het uiterlijk speelt meestal geen grote rol.

Het kan ook zijn dat je "anders" bent. Jouw verlangens zijn anders dan die van je leeftijdsgenoten en dat durf je niet te uiten. Dat isoleert je en maakt je eenzaam. Sommigen hebben de sociale vaardigheden om dat op de achtergrond te houden en toch vriendschappelijke relaties te hebben of mee te doen met de anderen. Niet iedereen kan dat. Soms heb je ook het gevoel dat jij zoals je bent niet thuis hoort in de samenleving. In streng religieuze omgevingen zie je dat nog al eens.

Het punt is, ieder mens verlangt er naar gehoord te worden en mensen om zich heen te hebben waar hij of zij zich geborgen en gewenst voelt. Normaal gesproken zou dat het gezin moeten zijn, maar dat is jammer genoeg voor niet iedereen zo. Soms zijn er dan andere omgevingen, school, sportclubs, verenigingen zoals de scouts, buurthuizen, waar sommigen dan de warmte en de vriendschap vinden waar ze naar verlangen.
Jij, en heel wat anderen denk ik, zouden daar misschien ook kunnen vinden wat je zoekt, maar je kan ook degene zijn die die warmte en dat gehoor biedt. Er voor iemand zijn kan heel veel bevrediging geven. Wat is er mooier dan iemand gelukkiger maken?

De voorlaatste reactie was van 16 januari. Toen waren er op dit topic ongeveer 450 bezoekers geweest. Nu al meer dan 900. Dat zegt mij dat er heel wat jongeren zijn die met dit probleem zitten. Eenzaamheid en zich ongelukkig voelen. Ze zoeken naar de zin van het leven, maar ze vinden het niet. Wat ze echt zoeken is iemand die ze vast wil houden, letterlijk of figuurlijk. Kijk eens of jij, die zich niet eenzaam voelt, of jij die zich wel eenzaam voelt, misschien op een of andere manier iets voor een ander kan betekenen.

Ik vind het leven ook ondragelijk en voel mij echt verschrikkelijk eenzaam

Dacht dat 23 jarige vorig jaar gestopt was vanwege leeftijd, maar gezien schrijfstijl en inhoud heeft hij schijnbaar de klok terug kunnen zetten!

Even een correctie, Je studeert VWO aan het VAVO, daar dacht ik even niet aan. Als dat klaar is heb je nog meer mogelijkheden, dus de moeite waard om het af te maken. Je broers daar moet jij je niet te veel van aantrekken. Die zijn nu een stuk ouder en waarschijnlijker ook volwassener in hun doen en denken. En tenslotte, jij bent hun broertje, daar zullen ze toch verantwoordelijkheid voor voelen als het echte broers zijn. Als jij verder studeert, HBO of WO, wat je ook doet, dan zal jouw geaardheid al helemaal geen probleem meer zijn. Mensen daar denken op een ander niveau, ze zien meer de persoon, de mens, in jou. Misschien dat ze jou een beetje typisch vinden, maar dat is oke. Iedereen is anders tenslotte.

Beste jongen, In dit forum gaat het nog al vaak over onbenulligheden als wat voor onderbroek, wel of geen schaamhaar of hoe je jezelf het leukst kan bevredigen. Dat is misschien voor sommigen, veel misschien wel, heel belangrijk, maar ik vind andere dingen belangrijker. Bijvoorbeeld, hoe geef jij je leven zin? Hoe ga je om met de donkere kanten van jezelf, de dingen die je liever verborgen houdt?

Jij verlangt naar een lieve vriend en je beseft dat een familie voor jezelf met een vrouw en kinderen er niet inzit. Daardoor voel jij je aan de ene kant alleen en aan de andere kant heeft voor jou het leven geen zin. Waar zou jij al die moeite voor doen zoals studeren en je rijbewijs halen als er toch niets is om het voor te doen?

Jij, en ook veel anderen worstelen met die gedachten en sommigen posten dan hier een bericht. Die dingen raken mij en ik reageer daar op in de hoop dat die jongens en ook meisjes daar wat aan hebben en misschien weer wat licht zien. Ik heb al meer gezegd, anderen gelukkiger maken maakt jou zelf gelukkiger en geeft jouw leven zin.
Daar ligt naar mijn idee de sleutel om je leven de moeite waard te maken. Jij zit nu op de HAVO, hoewel je waarschijnlijker een hoger niveau aan zou kunnen, maar de motivatie is er niet echt. Je ziet geen toekomst.
Straks moet je kiezen wat je verder gaat doen als jij je diploma hebt. HBO ligt voor de hand.
Je kan dan iets kiezen waar je in Nederland heel goed je brood mee kan verdienen, maar je kan er ook eens over denken om een tijd in het buitenland te gaan werken. Dan moet je iets kiezen waar je daar iets mee kan. Onderwijs bijvoorbeeld is een heel dankbaar beroep. Je werkt met jonge mensen en dat is altijd leuk. Die staan nog open voor alles en daar kan je wat voor betekenen. Dat geeft jouw leven zin, anders dan wanneer jij bijvoorbeeld boekhouder, salesmanager zou worden, of technisch ontwerper.

Je denkt misschien dat als je geen vrouw en kindertjes hebt, geen gezin, dat het leven dan waardeloos is en dat je voor niets hebt geleefd. Heel je leven een saai beroep, een zeurende vrouw en ondankbare kinderen is ook niet alles. Door hoe jij bent heb jij de vrijheid om keuzes te maken en je leven op een andere manier zin te geven. Zoals ik ook al meer heb gezegd, heb je geen vriend, wees dan een vriend en je hebt een vriend.

Jongens zoals jij, die worstelen met het leven, die hebben mijn speciale sympathie. Omdat ik zelf ook zo iemand ben. Wie ik hier ontmoet en waarmee ik een uitwisseling van gedachten heb die vergeet ik niet. Ik blijf mij afvragen hoe het met ze gaat, maar in het algemeen hoor ik op een gegeven moment niets meer van ze en dan neem ik maar aan dat het wel goed met ze gaat al blijf ik soms wel ongerust.

Ik vind het fijn dat jij nog wat van je hebt laten horen. Je bent 18, je kunt nog heel wat keuzes maken in de jaren die komen. Hoe jouw leven gaat zijn dat ligt in jouw hand. Wat anderen denken en willen, dat is niet van belang. Als jouw ouders gelukkig zijn met wat jouw broers doen en wat ze bereikt hebben dan moeten ze daar maar tevreden mee zijn. Twee uit drie is niet slecht nietwaar? En wie zegt dat ze straks niet ook best tevreden zijn met jou? En indien niet, jammer. Als jij voor jouw gevoel een zinvol leven hebt dan is dat het beste wat je kan bereiken.

Yoran deed wat hij gedaan heeft in de kerstnacht nadat hij een jongerencentrum had bezocht. Jij had ook moeite met de kerst maar je bent er nog. Daar ben ik heel blij om. Succes met je examens!

Ik ben TS. Je bericht heeft me aan het denken gezet. Het nieuwsbericht over Yoran heb ik niet meegekregen, maar ik heb er net wat over opgezocht. Ik vraag me ook af hoe hij zich heeft gevoeld. Het is heel verdrietig dat zoiets nog steeds gebeurt in deze tijd. Meestal komen suïcidale pogingen niet in het nieuws, omdat het mensen kan aanzetten tot suïcidale gedachten.

Ik vind het aardig van je dat je aan me dacht. Aan de andere kant maakte jouw bericht me ook treurig, zowel door het gedeelte over Yoran als door de realisatie dat het niet aan mij wordt gevraagd of het wordt aan mij gevraagd omdat het een vraag is die gewoon gesteld moet worden. Normaal zou ik zeggen: 'Het gaat prima, kon slechter. En jij?' Volgens mij boeit het eigenlijk niemand hoe het met me gaat, zelfs mijn ouders niet. Ik zal nu eerlijk antwoord geven op die vraag die jij hebt gesteld. Het gaat nog steeds niet goed, ben nog steeds moe. Zo moe dat ik op sommige momenten niks doe, maar eigenlijk alleen maar tegen een muur of mijn oogleden kijk. In die momenten zou ik graag wat nuttiger zijn, maar dan kan ik me er niet toe zetten om datgene te doen wat ik eigenlijk zou moeten doen.

Deze week heb ik schoolexamens, dus ook een beetje afleiding. Ik vraag me in dit soort weken wel vaker af, waar doe ik het eigenlijk voor? Als ik die vraag eerlijk moet beantwoorden is het validiteit krijgen. Sinds een tijd volg ik rijlessen (4 maanden), eigenlijk wil ik stoppen. Ik hoor steeds van mijn vader hoe belangrijk hij het vindt dat ik een rijbewijs haal. Hij zei dat hij graag wil dat ik dit jaar een rijbewijs haal. Soms heb ik het gevoel dat mijn ouders het niet uitmaakt hoe ik me voel, als ik maar goede dingen doe waar ze over kunnen praten met andere mensen. Het rijden geeft me alleen maar angst en mijn rij-instructeur vind ik niet aardig, ik raak er helemaal overprikkeld van. Als ik tegen mijn ouders zeg dat ik de rijlessen niet leuk vind, zeggen ze dat ik even door moet zetten, want dat rijbewijs is zo handig. Ik heb gewoon het gevoel dat ze mij niet begrijpen en niet naar mij luisteren. Waar ik naa verlang zijn vrienden en een lieve vriend, maar dat zeg ik niet tegen ze.

Over die vraag van broers, het zijn inderdaad oudere broers. Je had een maand geleden een aantal vragen gesteld aan mij. Één broer van mij heeft altijd 'grappig' gedaan over homo's, hij was wel toen nog wat jonger. Ik weet niet hoe ze zouden reageren als ik zeg dat ik op jongens val. Ik heb met beide broers niet zo'n goede band, praat niet echt over opleidingen of scholen. Soms game ik met ze, maar daar blijft het eigenlijk ook wel bij. Ik ben ervan uitgegaan dat jij dezelfde j23 bent, maar dat weet ik niet zeker. De 'donkere gedachten' komen nog steeds in de avonden naar voren. Uitvoeren zal ik nooit doen in de hoop dat het ooit beter gaat worden. Ik ben een beetje angstig dat mijn hersenen altijd zo zouden blijven, want de hersenen passen zich aan als je eenzaam bent.

Over dat ik op jongens val, probeer ik niet meer geheim te houden. Mijn ouders hebben niets over relaties gevraagd, als ze dat doen, ga ik het wel zeggen. Maar als ik buiten ben in het leven, weten anderen ook niet dat ik homo ben, want ik schreeuw dat niet uit. Het is ook zo dat ik niet weet wie op jongens valt, op iemand afstappen vind ik lastig, laat staan als ik niet weet of die op jongens valt. Ik weet niet hoe dat proces gaat.

Ik ga nu slapen, morgen weer een schoolexamen, hopelijk gaat die beter dan het examen dat ik vandaag heb gehad.

Het valt mij op dat dit topic nog steeds veel gelezen wordt ondanks dat hier al 29 dagen geleden voor het laatst iets gepost is. Misschien heeft dat te maken met die jongen Joram die al drie weken zoek is. Vermoed wordt dat hij een einde aan zijn leven heeft gemaakt.

Ik heb daar over zitten denken en ik vind de gedachte dat die jongen in het water gesprongen is omdat hij geen andere uitweg meer zag verschrikkelijk. Het laat mij niet los.
Stel het je voor, je bent zestien. Voor de meesten een leuke tijd, maar voor jou is het leven zo moeilijk en uitzichtloos dat je geen toekomst meer ziet. Je ziet nog maar een weg.
Had hij geen vrienden? Had hij niemand om mee te praten, niemand waar hij met zijn problemen terecht kon? Vond hij van zichzelf dat hij geen plaats had in deze samenleving? Niemand weet het en waarschijnlijk zullen we het nooit weten.
Hoe wanhopig moet je zijn om midden in de nacht door het donker 12 kilometer te fietsen naar een brug over de rivier. Welke gedachten gingen er toen door je hoofd? Huilde je?
Je zet je fiets neer, loopt de brug op en dan sta je daar. Je ziet het koude zwarte water, diep beneden je. Je aarzelt, je vraagt je af hoe het zal zijn, maar dan spring je. Je worstelt even, de kou verlamt je, het kille wrede water trekt je omlaag en dan is het voorbij. Alles wat je was en wat je had kunnen zijn is voorbij. Voor altijd.

De gedachte dat jonge mensen zoals Joram geen andere uitweg zien dan een hele nare dood is te erg om daar mee te moeten leven en dat te accepteren. Je leest de laatste tijd dat heel veel jongeren met problemen lopen en Joram is niet de enige die een eind aan zijn leven heeft gemaakt en zal maken.
Dacht hij dat niemand om hem gaf? Niemand naar hem wilde luisteren? 2500 mensen hebben meegedaan aan een zoektocht naar hem. Mensen die meeleven met zijn familie, wat ze nu moeten meemaken. Het ergste wat je kan overkomen, je kind dat zo wanhopig is dat het geen toekomst meer ziet. Niet naar jou toekomt, zijn vader, zijn moeder.
Zijn leven is voorbij, maar ook dat van hen die van hem hielden. Die pijn gaat nooit meer over.

Iedereen die het moeilijk heeft moet weten dat je nooit echt alleen bent. Er zijn altijd mensen die met jou willen praten, die jou willen helpen. Iedereen zoekt een maatje, een speciaal iemand die er voor jou is. Jij kan dat maatje zijn! Jouw vriendschap kan anderen gelukkig maken en anderen gelukkig maken maakt jou zelf gelukkig.

Als kind is het leven niet zo zwaar, iedereen vind je leuk en doet aardig tegen je. Als je in de pubertijd komt dan verandert alles. Je krijgt gevoelens die je eerst niet had. Je wordt moeilijk, vinden je ouders. Soms heb je ruzie, soms merk je dat je anders bent dan anderen. Soms wordt je daarom gepest. Het leven is niet altijd leuk meer.

Dat gaat voorbij, geloof daar in! Je kan vrienden vinden en als dat niet lukt, praat met mensen die je vertrouwt. Er zijn dingen zoals dit forum waar je terecht kan. Je hoeft niet alleen te zijn als je dat niet wilt. Er is altijd uitzicht op een betere tijd. Je tienertijd kan de leukste tijd van je leven zijn, maar ook de rotste tijd. Daar weet ik alles van.
Geef het niet te gauw op! Geloof in je eigen kracht, geloof dat er mensen zijn die om jou geven! Ook wat dit soort dingen betreft, kom uit de kast! Durf met je problemen te gaan naar mensen die om jou geven en die jou willen helpen. Praat! En verstop het niet!

En jij TS? Hoe gaat het nu met jou?

Dag vriend, Ik heb het gevoel dat jij er geen behoefte aan hebt om hier nog terug te komen en dat is prima. Als jij weer toekomst ziet en het gevoel hebt het leven weer aan te kunnen dan ben ik daar blij om.

Die J22 heeft ook een reactie gepost en hij zegt wel nuttige dingen. Doorgaan met je studie is altijd goed. Waar je aan begonnen bent dat moet je afmaken. Wat je over twee jaar gaat doen dat zie je dan wel weer. Probeer altijd het hoogste te bereiken dat binnen je mogelijkheden ligt. De meeste spijt heb je altijd van dingen die je niet gedaan hebt. Dat blijft altijd knagen, Als ik dat had gedaan, hoe zou dat dan nu zijn? Maar je hebt het niet gedaan.
Hij heeft het ook over middelen om je serotoninegehalte te verhogen. Wat mij betreft, als jij een gezond en stabiel leven leidt dan heb je geen drank, geen drugs en geen pilletjes nodig. Alleen zwakke mensen hebben dat nodig. Hij zegt zelf al, alleen als het niet anders kan. Het kan anders!

Je zit waarschijnlijk nog steeds met jezelf en je verlangens naar iemand om je gevoelens mee te delen, een vriend. Je hebt besloten je niet langer te verbergen en daar ben ik blij om. Verstoppen leidt nooit tot iets. Ik hoop dat je het aandurft. Je bent nog een heel jong iemand en iedereen wil een jong iemand met problemen helpen. Iedereen houdt van je. Laat gewoon merken dat jij het heel moeilijk hebt met hoe jij bent en je krijgt sympathie en steun, van iedereen!

Straks is het kerstmis je daar zie jij tegen op. Je woont bij je ouders, misschien komt er bezoek, misschien gaan ze op bezoek. Jij hoort bij dat gezin en bij die familie. Je bent daar een deel van. Laat dat gevoel overheersen. Jij hoort daar bij!

Ik kwam een filmpje tegen met een jongen, ongeveer jouw leeftijd, die ook homo is. Met de kerst was de hele familie bij elkaar gekomen, een hele grote familie zo te zien, en de kinderen deden wat, eerst twee meisjes die een liedje zongen en toen hij. In het begin ging het moeilijk, hij worstelde met zijn emoties. Hij wist hoe sommigen over hem dachten, zoals zijn opa, maar zijn vader keek naar hem en bemoedigde hem en toen ging het steeds beter. Op het laatst zong de hele familie mee en tenslotte werd hij door zijn vader in de armen genomen. Het ontroerde mij heel erg. Misschien dat jij er van moet huilen, maar dat is goed. Hier vind je het: youtube.com/watch?v=eghw31xdeSU&t=41s Het gaat over liefde. Van een vader voor zijn homo zoon.
Jij denkt misschien, van mij houden ze niet zo, maar wees wie je bent, sta open voor liefde, geef liefde en je krijgt liefde.

Tenslotte wens ik jou fijne kerstdagen, een leuke jaarwisseling, een jaar waarin je dichter bij je doelen komt en een jaar waarin jij de liefde en de vriendschap vindt waar je zo naar verlangt!

Ik wens jou het allerbeste!

Je hebt natuurlijk niet gefaald als je een havodiploma hebt behaald. Legio mensen, waaronder ik, hebben dat nooit bereikt. Dat je nu met VAVO probeert om VWO te halen, is natuurlijk prima. Mocht dit nou niet lukken, is er ook geen man over boord. Dat je dan gefaald zou hebben, slaat echt nergens op! Maar goed, je hebt nu voor VAVO gekozen, dat betekent nu ook even goed doorpakken.

Je zegt dat je door je autisme bepaalde vaardigheden tekort komt, maar ik hoor je niet zeggen dat autisten kwaliteiten hebben die velen niet hebben en dat autisten bepaalde vaardigheden bovengemiddeld sterk ontwikkeld hebben. Dit maakt jou uniek, waardoor je bepaalde competenties veel beter kan invullen dan anderen. Een competentie is de samenhang van gedrag, vaardigheden en kennis. Kijk maar eens op: www.carrieretijger.nl/functioneren/competenties. Als je klikt op die competenties vind je duiding van die competenties, incl. voor welke beroepen die bewuste competentie bovengemiddeld belangrijk is. Als je vervolgens weer doorklikt op die beroepen, kan je zien welke opleiding je moet volgen om dit beroep te kunnen gaan uitoefenen. In het verlengde hiervan kan je eens een 'persoonlijke SWOT-analyse' gaan maken. Als die term even googelt wordt wel duidelijk wat dit is. Ook deze analyse kan helpen om makkelijker tot de juiste studiekeuze te komen.

Persoonlijk zou ik proberen om nadat je klaar bent met VAVO, zo snel mogelijk uit huis te gaan. Een nieuwe eigen plek, die je helemaal zelf kan inrichten en waar je alles op je eigen manier kan doen, kan enorm helpen om je hoofd leeg te maken. Bovendien kan je dan natuurlijk (gemakkelijker) iemand uitnodigen om bijvoorbeeld samen te eten en daarna samen te schaken. Het hebben van een eigen plek, kan dus zeker helpen om nieuwe mensen te ontmoeten. Hier nu alvast over doorfantaseren kan je gelukkiger maken. Schets een toekomst voor jezelf. Zet stippen op de horizon.

In je eerste post had je het over serotonine. Dit is niet het knuffelhormoon zoals werd gesteld, dat is namelijk oxytocine. Serotonine is het gelukshormoon. De directe voorloper van deze regelstof is 5 HTP. Capsules met 5 HTP zijn in (online) vitaminewinkels te krijgen. Belangrijk is om deze capsules een uur voor het slapengaan in te nemen. Hierdoor slaap je dieper waardoor je de volgende dag meer opgewekt wakker wordt. Zware anti-depressiva kunnen ook je serotoninegehalte omhoog brengen, maar deze middelen hebben ook veel bijwerkingen. Zodoende zou ik die echt alleen innemen als het echt niet anders kan.

Tot slot kan je nog een coach overwegen. Meestal is dit een psycholoog. Hij/zij kan dan als klakbord dienen, waardoor je je gevoelens beter ordenen voor jezelf. Met deze persoon kan je ook sociale situaties oefenen, indien gewenst. Wat zijn de drie meest logische scenario's als ik de eerste keer kom binnenlopen bij een schaakclub waar ik mij voor heb aangemeld? En welke onverwachte dingen kunnen er daar dan gebeuren? En hoe reageer ik hierop? Met dit soort vragen kan een coach je heel erg helpen.

Dag vriend, Je laatste bericht is veel positiever dan je openingsbericht en daar ben ik heel blij om. Jouw grote probleem is dat jij verlangt naar een kameraad waar jij je gevoelens mee kan delen. Je verstopte die gevoelens steeds, maar nu ben je dus zover dat jij je niet langer wilt verstoppen. Jongenout heb je niet geprobeerd, maar als je uit de kast wilt komen is dat toch wel een goed begin. Maar dat moet je natuurlijk zelf beslissen. Feitelijk is dat verlangen naar een vriend, maar jezelf niet bloot durven geven, je enige echte probleem. Voor de rest gaat alles wel goed met jou. Is die vriend van het VWO helemaal uit je leven verdwenen? Misschien denkt hij ook nog wel eens aan jou.
Je kon met hem opschieten, dus als het toen kon, waarom zou je dan nu geen vriend kunnen vinden?

In dit topic heb je het over broers, in je vorige over je broer, enkelvoud. Hoe is jouw relatie met die broers? Ik heb de indruk dat ze ouder zijn dan jij. Praat je wel eens met ze over bijvoorbeeld wat jij wilt met je opleiding, of over meer persoonlijke zaken? Heb jij een idee over hoe ze zouden reageren als jij ze vertelt dat je op jongens valt? Zou je dat durven?

Als ik zo kijk naar de profielen die jij gedaan hebt en de vakken die jou het meest liggen dan lijkt mij een beta studie het best bij jou passen. Dat komt goed uit want dat is nu juist waar het meest naar gevraagd wordt en waar je heel goed kan verdienen.
Geld moet niet het eerste zijn waarop je je keuze baseert, maar het is wel mooi meegenomen en maakt leuke dingen mogelijk.
Nu zit je dus op dat VAVO en het leidt naar het gewenste doel, maar echt leuk vind je het niet. Het is natuurlijk wel zo dat als jij dat VWO diploma haalt dat werkelijk alle wegen voor jou open liggen. Misschien dat een studie aan de TU dan een optie is.

Je bent een gepassioneerde schaker begrijp ik. Dat betekent dat jij problemen oplossen en analytisch denken boeiend vindt. Dat lijkt mij dan een aanwijzing in welke richting je het moet zoeken na de VAVO. Een wetenschappelijke studie leidt op voor een functie waar je veel tijd bezig bent met analyseren en ontwikkelen. Dat lijkt mij heel passend voor iemand met jouw karakter.
Natuurkunde is een heel interessant vakgebied, maar erg theoretisch. Informatica is ook iets waar jij zou passen. De wiskundige Alan Turing, was de grondlegger van de moderne computer. Hij ontwikkelde de informatica en werkte aan kunstmatige intelligentie. Hij was homo en dat was in zijn tijd verboden. Hij kon kiezen, de gevangenis in of chemische castratie. Daar koos hij voor. Later pleegde hij zelfmoord, maar sommigen denken dat hij vermoord werd omdat hij te veel wist en als homo een veiligheidsrisico was.

Vind je die vakgebieden te saai, dan kan je iets met biologie gaan doen, microbiologie bijvoorbeeld in Wageningen. Dat is al veel concreter, de geheimen van het leven, niet alleen maar cijfertjes en naar beeldschermen turen.

Volgens mij ben jij intelligent en veel te bescheiden voor iemand met jouw capaciteiten. Heb zelfvertrouwen en neem je leven en je toekomst in eigen handen. Met een goede opleiding ligt de wereld voor je open.

Dat VAVO daar moet je maar even doorheen bijten. Ik krijg de indruk dat jij uit een tamelijk beschermd milieu komt. Zo leer je ook eens de andere kant van de samenleving kennen.
Ik weet niet of je nog behoefte hebt om terug te komen, volgens mij gaat het de goede kant op en zie jij weer toekomst. Doe je best en als je dat leuk vindt, je bent welkom. Tot ziens dan.

Hallo jongen van 23,

Ik zit niet meer op de middelbare school; momenteel volg ik onderwijs aan een vavo (volwassenen voortgezet algemeen onderwijs). Ik ben dus niet ouder dan mijn medeleerlingen; de meeste leerlingen zijn van mijn leeftijd of ouder dan ik. Het zijn vaak leerlingen die gezakt zijn voor hun examen of die, net als ik, een niveau zijn opgestroomd. Op de vavo is het minder leuk dan op de middelbare school omdat er geen activiteitdagen zijn. De klassen zijn echter wel kleiner, wat ik prettig vind. Doordat er best wat gezakte leerlingen op deze school zitten, volgen ze niet zoveel lessen, waardoor de leerlingen per vak telkens behoorlijk verschillen en er niet echt cohesie is. Ik merk ook dat er behoorlijk wat ongemotiveerde leerlingen zijn, wat ik minder vind. Soms twijfel ik ook of dit de beste oplossing was; ik had naar een middelbare school kunnen gaan om vwo te doen, een hbo-studie kunnen volgen of een tussenjaar kunnen nemen. Omdat ik niet wist wat ik wilde, ben ik maar vwo gaan doen. Het gaat dus niet alleen om bewijzen, en het bewijzen geldt voor mezelf; het is meer voor mezelf, om te laten zien dat ik het wel kan.

In mijn klas(sen) zit niemand die ik aantrekkelijk vind. In de pauzes luister ik vaak naar muziek, en soms praat ik wel met mensen. Op de middelbare school zat ik vaak met een groepje en deden we regelmatig kaarten. Er zitten genoeg mensen die anders zijn op de vavo. De vavo trekt volgens mij ook meer ongure types aan. Soms denk ik dat de vavo het afvoerputje van de maatschappij is.

Vroeger, toen ik nog op de middelbare school zat en vwo deed, had ik een vriend die ik leuk vond, en heb het hem nooit verteld dat ik hem leuk vond. En tot op de dag van vandaag heb ik spijt dat ik het hem nooit heb verteld; ik was bang dat het de vriendschap negatief zou beïnvloeden. Maar nu weet ik, als ik niets zeg of doe, veranderd er niets.

Ik weet nog steeds niet precies wat ik wil gaan studeren en in welke richting. Ik heb een N&G (natuur en gezondheid) en N&T (natuur en techniek) profiel met economie, dus ik kan zo goed als alle studies volgen die ik wil. Vooral wiskunde B, natuurkunde en scheikunde liggen me goed. Talen liggen me wat minder. Een studie kiezen vind ik moeilijk, omdat het heel definitief voelt, hoewel dat natuurlijk niet zo is.

Sommige goede punten van autisme herken ik ook wel in mezelf: betrouwbaarheid, loyaliteit en het zien van details (hoewel ik dit niet per se als positief beschouw, omdat het fijner zou zijn om de samenhang van bepaalde zaken in één keer te zien). Wat je zegt over het focussen op een bepaald onderwerp herken ik ook, en dat gebeurt eigenlijk alleen bij schaken. Soms vergeet ik de tijd volledig en realiseer ik me opeens dat het twee uur 's nachts is, en dan ben ik bezig met het leren/oefenen van een schaakopening.

Tot ziens!

Dag vriend, Je bent bang dat je moet gaan huilen als je vertelt dat je jongens leuker vindt dan meisjes. Dat is iets wat ik hier wel meer lees en dan vooral als jongens het tegen hun ouders vertelden. De reactie was dan steeds dat die jongen in de armen werd genomen en verteld dat ze van hem hielden.
Je teamgenoten van de sportclub zullen dat misschien niet doen, hoewel, je weet niet. Mensen zijn gevoelig voor elkaars emoties, empathie heet dat. Als iemand zoiets persoonlijks vertelt en je ziet hoeveel dat betekent dan laat dat niemand onberoerd. Dan wil je maar een ding, zeggen dat het okee is en dat ze er voor je zijn.

Wat mij opvalt in jouw verhalen is je gebrek aan gevoel van eigenwaarde. Je maakt jezelf erg klein en onbelangrijk en je ziet jezelf, thuis bijvoorbeeld, vooral als een last. Je bent bang je ouders teleur te stellen en verbergt jezelf, emotioneel, en misschien ook wel fysiek.
Wat mensen fijn vinden is dat iemand om ze geeft en naar ze luistert. Jij wil graag gehoord worden, daarom kom je hier, maar anderen willen dat ook, vooral als het leven wat moeilijker is, zoals dat voor jou is. Wat voor jou geldt dat geldt ook voor anderen.

Je zit op school en volgt VWO. Dan zit jij dus in een klas met jongens en met meisjes. Jij bent 18, maar die anderen zijn naar ik denk een stuk jonger. Hoe ervaar jij dat en hoe kijken je medeleerlingen naar jou? Is er niet iemand in jouw klas die jou aantrekt? Als autist ben jij misschien niet de meest empathische persoon, maar je kijkt toch om je heen en ziet hoe anderen zich gedragen. Is daar niemand bij die wat anders is dan de anderen, zoals jij dat bent? Wat doe jij in de pauzes? Jezelf onzichtbaar maken of bij de anderen gaan staan/zitten?

Je schoolcarriere is niet helemaal volgens plan verlopen en ik weet hoe dat komt. Zelf heb ik dat ook meegemaakt en er was hier een jongen met twee oudere succesvolle zusters die dat ook is overkomen. Van VWO naar VBO. Ook hij worstelde met zichzelf en ook hij had autisme in zich. Hij had een passie die hij niet waar kon maken, hij werd depressief, zijn vriendin liet hem in de steek en op zijn nieuwe school, MBO, ging het helemaal fout. Hij stond op het punt een einde aan zijn leven te maken, maar gelukkig werden zijn school en zijn ouders gewaarschuwd en is het niet doorgegaan.

Jij weet nog niet wat je voor studie zou willen doen. Eigenlijk maakt dat niet zo veel uit. Ik heb een familielid die zang heeft gedaan op het conservatorium. Ze is gaan werken bij de personeelsafdeling van een bedrijf, directeur HR geworden en nu zelfs vicepresident.
Het gaat er om welke richting jou het meest aantrekt. Iets technisch? Iets met planten of dieren? Iets met mensen? Iets met computers? Iets commercieels? Iets met cijfers?
Hoe het precies zit met jouw autisme weet ik natuurlijk niet, maar algemeen zijn autisten goed in focussen op een bepaald onderwerp en kunnen ze zich goed concentreren, zijn goed in details en zijn loyaal, betrouwbaar. Veel bedrijven houden veel van hun autistische medewerkers.
Van je anders zijn moet je een kracht maken.

Je doet nu VWO om iets te bewijzen. Aan jezelf of aan je ouders. In een bepaald opzicht vind ik dat een beetje jammer. Je denkt klaar te zijn als je 20 bent. Dan had je dus ook halverwege het HBO kunnen zijn met medestudenten die meer bij jouw leeftijd passen.

Mijn toegestane tekst is bijna op, dus ik moet stoppen, maar ik ben nog niet klaar met jou. De zin van het leven is er zijn voor anderen. Tot ziens!

Hallo jongen van 23,     Ik ben inderdaad dezelfde persoon die ongeveer een maand geleden een bericht op dit forum heeft geplaatst.     Ik weet dat ik de meeste situaties eigenlijk niet moet vermijden, maar toch doe ik het. De reden daarvoor ligt in wat er vroeger is gebeurd toen ik nog klein was. Mijn ouders maakten toen veel ruzie en soms ook met mijn broer, waardoor ik conflictvermijdend gedrag ontwikkelde.     Autisme maakt een sociaal leven inderdaad lastig. Het vervelendste aan autisme is dat ik weet dat ik bepaalde vaardigheden tekortkom. Af en toe hoor ik dat ik er gestrest uitzie, wat mijn zelfvertrouwen schaadt. Ook krijg ik soms te horen dat ik te stil ben, wat ik niet leuk vind om te horen.     Als iemand me vraagt of ik een vriendin heb, ben ik van plan te zeggen dat ik op jongens val, maar ik denk wel dat ik dan moet gaan huilen.     Wat ik precies wil gaan studeren, weet ik nog niet. Ik heb al verschillende open dagen van hbo's en universiteiten bezocht, maar nog geen studie gevonden waar ik enthousiast van word.     Ik denk dat mijn ouders niet beseffen dat het niet goed met me gaat. Ik heb nooit echt met hen over mijn gevoelens gesproken. Waarom ik geen sterke band met mijn ouders heb, weet ik niet precies. Misschien komt het door het vele ruziemaken, dat ik geen last voor hen wil zijn en daarom mijn gevoelens opkrop.     Dankjewel voor het luisteren en terugschrijven, dat waardeer ik :)            

Dag jongen, Ben jij misschien dezelfde die al eerder een bericht op het forum geplaatst heeft? Het lijkt er wel op en als dat zo is dan is de situatie alleen maar erger geworden.
Dat doet mij verdriet. Ik zei al eerder dat je mij een lieve jongen lijkt en je verdient het om iemand te hebben die om jou geeft en van je houdt. Het punt is alleen, ze komen niet vanzelf naar je toe, je moet er wat moeite voor doen. Ben jij niet die jongen van het eerdere bericht dan denk ik er wat jou betreft toch net zo over.

Dat jij je juist in deze tijd ongelukkig voelt begrijp ik wel. Je loopt of fietst langs huizen en door de ramen zie je licht en gezelligheid. Dan voel je het gemis extra.
Je weet misschien dat serotonine het knuffelhormoon wordt genoemd. Knuffelen is dus een manier om het te verhogen, maar je dieet, je gedrag en je levenshouding spelen ook een belangrijke rol. Op Google kan je er naar zoeken.

Je hebt het over je autisme en dat maakt het vaak lastiger om een beetje leuk sociaal leven te ontwikkelen. Je zegt dat jij je steeds verder in jezelf terugtrekt en dat is natuurlijk precies het verkeerde, ik neem aan dat jij dat zelf ook wel begrijpt.
Dan zeg je dat je graag een lieve jongen wilt om mee te knuffelen. Misschien is er in jouw omgeving wel een lieve jongen die dat wil, maar hoe weet hij dat hij bij jou terecht kan? Veel jongens zoals jij verlangen naar een vriend, maar ze verbergen hun verlangens. En zo lopen er allerlei eenzame jongens naar elkaar te verlangen zonder dat ze weten dat die ander hetzelfde wil.
Er is maar een oplossing, kom uit de kast! Dan komt er zeker wel een keer iemand naar je toe die zegt dat hij ook zo is. Misschien niet direct een knuffelvriend, maar wel iemand waarmee jij je gevoelens kan delen.

Ik kan niet overal op ingaan in deze reactie, maar ik sta open voor verder contact. Wat ik nog wel wil opmerken is dat ik begrijp dat jij het gevoel hebt je ouders teleurgesteld te hebben. Nu wil je bewijzen dat je echt wel de moeite waard bent door dat VWO diploma alsnog te halen. En daarna? Je kan met Havo naar het HBO.
Misschien dat je ouders het jammer vinden dat je studie niet helemaal volgens plan is gegaan. Maar ouders houden van hun kinderen, ze kunnen niet anders. Wat weten jouw ouders van waar jij nu zo mee loopt te worstelen? Waarom is de band met je ouders niet zo goed?
Heb jij wel eens eerlijk met ze gesproken over jezelf, je gevoelens, je verlangens? Wordt dat geen tijd?

Je hebt heel veel verteld. Ik kan niet overal op ingaan op dit moment, maar zie dit maar als een plaats waar jij je emoties kwijt kan. Je een vriendje bezorgen kan ik niet, maar opschrijven waar je mee zit helpt al veel. Je zal zelf een weg moeten zoeken in het leven, maar ik wil graag naar je luisteren en je misschien een beetje op weg helpen.
Nu zit je opgesloten in jezelf en misschien verwacht je te veel van dingen of fixeer jij jezelf te veel op bepaalde zaken. Verstop je niet langer. Niemand kan alle problemen alleen oplossen.

Het leven is niet ondraaglijk, de maatschappij is.