Ik heb ooit een soort communicatie-cursus gedaan.

Daarbij moest je eerst gewoon tegenover elkaar zitten en naar elkaar kijken. Gewoon rustig kijken, verder niets doen. Tot je daar perfect op je gemak zat, zonder friemelen, zonder ambetant te worden, zonder zenuwtrekkingen te krijgen, zonder suf te worden,... Alleen normaal met je ogen knipperen, want je ogen mogen niet uitdrogen.

Eens je dat op je gemak kon, moest die ander proberen om je van je stuk te brengen door vanalles te zeggen, te roepen, grappen te maken, te schelden. Eerst zachtjes tot je terug comfortabel was. En dan geleidelijk harder en harder, de lat hoger leggen. Tot je daar ook kalm bij kon blijven. Niet dat je je moest inhouden of forceren om stil te zitten, nee, het viel gewoon van je af. Dat was extreem lastig in het begin, want ik kromp in elkaar als ze scholden. Maar plots na een paar dagen, floep, ik was erdoor: het deed mij niets meer. Ze konden mij niet meer met woorden in elkaar doen krimpen en wegdrukken. Het kon mij niet meer van mijn stuk brengen. Voelde als een soort mentale bevrijding.

Daarna moest je communicatie-oefeningen doen, met zinnen en intentie boodschappen overbrengen naar de ander. Niet zomaar wat mompelen, nee, je moest echt de beelden in gedachten mee zenden, zodat die ander je goed begreep. Als je wou vragen of die ander een kop koffie wou, moest je dat beeld van een kop koffie mee in gedachten naar hem zenden, met veel intentie. Dan komt dat veel beter aan, en je bent zelf ook sterker.

Je moest al die oefeningen met twee doen. Eerst de ene de andere helpen, en dan omgekeerd. Zodat je allebei vooruitgang maakte.

Ook, als je spreekt tegen een klas of zaal, moet je spreken tegen de achterste muur. Stabiliseer je eerst door te kijken naar alle hoeken van dat lokaal. En praat dan tegen die achtermuur. Dan hoort iedereen in dat lokaal je. Anders horen alleen die op de eerste rij je, en dan word je metnaal "weggedrukt".

Ook in de klas, zend het concept, of het beeld van het onderwerp mee, met je woorden. Met veel intentie, dus met geestelijke kracht. Dit kan je ook oefenen op je hond of kat, als je hen dingen wilt aanleren. Als je te weinig intentie meezendt met je opdracht, zullen ze niet luisteren. Als je op precies dezelfde toon die opdracht geeft, maar nu met veel intentie, dan zullen ze wel gehoorzamen.

Heeft wel lang geduurd bij mij, echt vele dagen. Maar ik ben zo wel veel stress en angst om voor de klas te spreken kwijtgeraakt. Het is nog lang niet super, maar wel veel beter dan vroeger.

Alleen zat die cursus in een pakket samen met heel wat andere dingen. Ik weet niet of en waar zoiets apart kan.

Maar als je een vriendin zou hebben die precies hetzelfde probleem heeft, zou je dit wel op elkaar kunnen oefenen. Op je kamer of ergens waar je alleen bent en niemand je stoort. Want de anderen gaan dat maar raar vinden, die gaan het niet snappen.

Wat ook helpt, is als je beseft wie je communicatie vroeger heeft onderdrukt. Iemand die altijd beval om te zwijgen, om niets te zeggen, om je mond te houden,... Iemand die zei dat je onzin verkoopt, dat je niets weet, niets kan,... Dat soort negatieve dingen. Soms met alleen woorden, soms met kwaad worden, soms met slaan. Dat blokkeert bij kinderen ook hun communicatie. Zodra je beseft: "hola, dat was die klootzak die mij vroeger onderdrukte", dan vermindert de kracht daarvan. Helpt ook.

Met kleine beetjes anderen aanspreken, helpt ook. In de winkel uitleg vragen, en zo. Gewoon doen.

vertel, openbaar [voor je begint] het aan iedereen.   dat helpt.   spreek voor een spiegel   spreek voor je [mobiele] camera   neem je Eigen Stem op en Luister dan Vaak Terug   zijn aantal dingen, en LAAAANNNG UitAdemen   zangles helpt

Aan je angst werken want logisch gezien weet je best dat het niet zo erg is (hardop spreken in een groep heeft geen negatieve gevolgen) maar je angst werkt je tegen. Zoek uitdagingen, ga op cursus, spreek eens één onbekend iemand aan uit jezelf.