Een pispauze op de terugweg is een vast ritueel bij ons.

Wij hebben een soort van standaardroute die we naar huis fietsen met een hele groep langs de huizen waar we wonen. Als we dan bij iemand aankomen gebeurt het best vaak dat er een jongen tegen de heg van de buren plast of bij een boompje in de straat. Zie je de volgende dag toch niet meer. De meisjes doen dat niet met iedereen er bij maar ik moet toegeven dat mijn zusje en ik soms wel achter de grote struik in onze tuin gaan plassen als we onze fiets weg hebben gezet in de schuur. Maar dan is de groep al weg dus dat is anders.

Wij gaan ook vaak met een hele groep vrienden en vriendinnen op pad.
We wonen in een dorp een eindje van de stad af.
En als we wat gedronken hebben moeten we ook meestal allemaal plassen.
Wij doen daar niet moeilijk over de jongens en meisjes uit de groep hebben bijna alles al van elkaar gezien en we kennen elkaar al vanaf de basis school.
Dus de jongens plassen staand en de meiden gaan op hun hurken ertussen zitten.
Als je moet dan moet je, de meiden hebben meestal papieren zakdoekjes of een prop wc papier bij zich.

Eigenlijk een goed idee die sanitaire stop los van of iemand daar om vraagt. Tegen de tijd dat iedereen naar huis moet staan er rijen bij de toiletten dus denk je wel eens het maar op te houden. Je hebt wat gedronken en dat gaat ook wel eens ineens doorstromen. Maar om de hele groep te vragen om te stoppen daar voel je je te gegeneerd over. Gevolg problemen op de laatste kilometer en dan ben je dat laatste parkje net voorbij.
Na een paar keer een pijnlijke situatie wordt die sanitaire stop dan gewoonte. Komt iedereen zonder buikpijn en droog thuis.

Dat probleempje komt hier vaker terug. Meestal op maandag denk ik. Als jullie een vaste weg nemen waar halverwege een parkje is dan lijkt me die plaspauze normaal. Zeker voor jongens. Als ik goed zou kunnen wildplassen zou ik het dan ook doen. Zal me een zorg zijn als ze wat zien en het zijn nog vrienden ook. Maar wildplassen eindigt bij mij vaak met natte broek en/of schoenen dus ik hou het meestal maar op tot thuis. Ik haal het meestal wel en een keer ook niet. Een soort risicoanalyse.