Toen ik 16 jaar was, begon ik het steeds meer te accepteren. Dat heeft er ook mee te maken dat ik op dat moment verliefd was op een vriend van mij. Ik heb het nooit tegen hem gezegd, en daar heb ik veel spijt van. Die jongen spreek ik nog af en toe, want hij zit in mijn vriendengroep die bestaat uit vwo-leerlingen van mijn vorige school, de middelbare school. Hij weet wel dat ik op jongens val, maar dat heb ik pas veel later verteld. Gisteren had ik nog een goed gesprek met hem gehad, want wij waren de enigen uit de groep die met de fiets naar een pretpark gingen; de anderen waren met de bus gegaan, omdat ze het te ver vonden om te fietsen. Ik vind het nog steeds fijn om hem te zien en te spreken.

Aan mijn ouders en broers heb ik er nooit wat over verteld; hopelijk zien ze op een gegeven moment wel met wie ik thuiskom. Wat ik lastig vind aan de 'homowereld' is dat het vaak om seks draait en het lastig is om relatiemateriaal te vinden. Ik moet wel zeggen dat ik die wereld niet ken, maar dat ik dat op internetbronnen lees. Als ik op meisjes viel, zou dat een stuk makkelijker zijn geweest. Ik weet dat 2 meisjes op mij vielen. Bij eentje was het wel heel duidelijk, dat was in mijn examenjaar van de havo. Op het eindexamenfeest en het galafeest werd dat heel duidelijk, omdat ze een beetje aangeschoten was en een vriendin van haar allemaal dingen aan mij ging vragen.

Ik doe ook een teamsport, waarvan de mensen daar niet weten dat ik op jongens val. Eigenlijk wil ik stoppen met die sport – de sport die ik al langer dan 12 jaar doe – omdat ik me daar helemaal niet op mijn plek voel. De meesten houden wel van een drankje, met uitzondering van 2 andere teamgenoten en ik. Ook maken ze homo grappen die niet grappig zijn. Sinds ik 18 ben, moet ik fluiten als scheids, en dat overprikkelt mij heel erg. Ik ervaar daar heel veel stress door: ik moet eerst bedenken aan wie ik het punt geef, daarna de fout, en ik vraag me vaak af of een bal uit is. Dat zie ik dan niet en geef ik dubbel, en dat is voor niemand fijn. Ik heb prima ogen, maar ik heb tijd nodig om de informatie te verwerken vanwege mijn autisme. Het gaat te snel, waardoor ik het niet kan verwerken.

Vorig jaar net voor kerst. Mijn moeder wist het al en ik hoefde er niet te veel over te zeggen. Het werd door de anderen in huis ook geaccepteerd. En toen ik na de kerstvakantie ook voor de klas uit de kast kwam waren de meeste reacties ... Ooo dat wisten we al. Toen had ik er al een veel beter gevoel over en voelde me ook minder onzeker. Makkelijker afspreken met jongens. Ik heb sinds 3 weken verkering en hij is bij me thuis geweest en ik bij hem. Dat voelt ook goed. Mijn moeder en zus vinden hem allebei leuk en dat heb ik bij zijn familie ook.