Ik begin het echt wat heel beu te worden dat er geen school meer is. Er is wel afstandsonderwijs maar ik wil vrienden en vriendinnen opnieuw zien. En ik wil de leraars en leraressen opnieuw in het echt zien.
Ik heb wel een vriendin van op school, en we zitten in dezelfde klas, die woont op tien minuutjes van bij mij en iedere dag sedert dertien maart fietsen we samen ongeveer een uurtje in de omgeving.

We babbelen over het schoolwerk dat we per afstandsonderwijs krijgen en over allerlei privé-dingen.

Gisterenavond zaten we even op een bankje, op anderhalve meter van elkaar en plots zei ze "ik zou met je willen knuffelen, jij ook?" ik antwoordde ja "Heel graag". Goed, zei ze, dan wachten nog even tot die corona voorbij is.

Zijn wij nu een stelletje?

Sedert gisteren mogen we weer gaan tennissen. Geen kleedkamers, geen cafetaria, en je mag alleen je eigen ballen aanraken. Toch beter dan voordien.

't Wordt een beetje rot vanaf deze woensdagmiddag. We mogen niet meer naar buiten.
Ik zal mijn schoolvriendin ook alleen meer met skype of whatsapp kunnen zien.

De Chinezen hebben er drie maand over gedaan om het virus min of meer onder controle te krijgen. Dat betekent hier voor ons dat de scholen ten vroegste op 1 september weer open gaan.

Ik kan gaan fietsen in de polders met een vriend.
En een vriendin van school die op tien minuutjes van hier woont zal ook wel dikwijls langskomen om taken te maken want we hebben heel wat opdrachten meegekregen.

Mooie gelegenheid om onze mooie natuur te (her)-ontdekken. Onze heerlijke bossen, heide, venen, plassen, rivieren, de zee en onze stranden... Gratis en gezond. Waar wachten jullie op?