Dank je ;) Ik hoop ook dat het goedkomt... En met mn mentor.. ik hoop dat ik de moed kan verzamelen

Als je het fijner vindt om een brief te schrijven of te appen, dan is dat zeker een goed idee!

En veel succes met je ouders! Ik hoop ook voor je dat het lukt. Vertel je ouders ook gerust hoe belangrijk toneel voor je is en hoe moeilijk je het vindt om die kant van je niet te kunnen uiten. Onthoud dat je mag opkomen voor jezelf!

Hoi J21 Bedankt voor je reactie :) Ik zal kijken voor mijn mentor... Ik weet het niet... Misschien dat ik anders een brief schrijf. Of een appje stuur als dat niet raar is.. :s Voor toneel weet ik het niet. Mijn ouders zijn niet van het toneel... Ik zal het proberen er nog over te hebben. Hoop dat het lukt.

Hey TS, ik ben het weer. Het lijkt me een goed idee zijn om je mentor eraan te herinneren dat jullie elkaar nog zouden spreken. Voel je er alsjeblieft niet schuldig bij: het is juist goed om dit soort gedachten op tijd met iemand als je mentor te delen. Je mentor is er om je te helpen als je tegen dit soort problemen aanloopt; dat is zijn taak! Geloof me, het kan veel vervelender zijn als je pas later ontdekt dat iemand al die tijd met gedachten aan de dood heeft rondgelopen: dan kun je jezelf er de schuld van geven dat je het niet hebt gezien, bijvoorbeeld. En denk je echt dat je mentor liever wil dat je je pijn geheim houdt?

Wat je ouders betreft: hoe staan ze tegenover toneel in als hobby? Dus dat je bij een clubje gaat in je vrije tijd? Zolang je je nog niet zelfstandig voor een toneelschool kunt aanmelden, kan dat misschien een optie zijn. En zelfs als je je dan later aanmeldt bij zo'n school en niet wordt aangenomen, hoeft dat natuurlijk niet te betekenen dat je nooit meer iets met toneel kunt doen: in je vrije tijd kun je daar gewoon mee door blijven gaan. En wie weet, misschien kun je dan later alsnog betrokken raken bij een toneelproductie, via een auditie bijvoorbeeld.

Hoi J21?? Bedankt voor je bericht. Ik heb mijn mentor begin dit jaar al laten weten dat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik ben overgeplaatst naar een andere klas dit jaar. Dus nja hij vroeg toen wel wil je hulp, mja ik wilde en durfde dat niet. Toen zei hij ja we blijven in gesprek en kijken het even aan tot de eerste PTA-week. Die week is al geweest en ik heb niks meer van hem gehoord... Dus ik denk dat hij mij vergeten is.. En zelf durf ik er niet op af te stappen. Zelfmoord is niet niks en ik wil hem daar niet mee lastigvallen... Ik voel me dan zo schuldig voor hem.. En bovendien gaat hij dan mijn ouders bellen wat ik eigenlijk echt niet wil.. En ja.. voor toneelclubjes en scholen moet ik nog wachten.. Mijn ouders willen niet dat ik dit ga doen. Dus ik kan het nu niet doen. Ik speel nu dan wel zelf op mijn kamer filmscènes na, neem mezelf op en edit het etc.. Denk echt dat ik er wel talent voor heb. Kan me altijd snel goed inleven in een ander ?? Maargoed... ik zou het dus wel op school willen vertellen maar er is zo zo zo veel dat ik wil vertellen en ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik durf het gewoon niet ook. Ik durf niet en ik wil niemamd lastigvallen. En mijn passie zal ik nog niet uit kunnen voeren... En aangenomen worden met acteren is lastig als je geen ervaring hebt.. :( Maar bedankt voor je bericht!!??

Hey TS, heftig om te horen dat je het leven niet meer ziet zitten. Lijkt me erg vervelend om door je ouders tegengehouden te worden als je iets met je passie wilt doen.

Ten eerste raad ik je aan om niet alleen met deze gevoelens rond te blijven lopen. Er zijn mensen die je kunnen en willen helpen. Ik kan me voorstellen dat je geen zin hebt om hier met je ouders over te praten, maar je kunt wel bijvoorbeeld terecht bij je mentor op school. Verder kun je bellen of chatten met de Kindertelefoon of met 113 Zelfmoordpreventie. Het is ook een goed idee om je huisarts hierover te vertellen: die kan je doorverwijzen naar een hulpverlener, bijvoorbeeld een psycholoog.

Denk niet dat je ouders gelijk hebben. Integendeel. Als je echt wilt acteren, laat hun mening je dan alsjeblieft niet tegenhouden! Je staat nu nog onder hun gezag, maar je kunt misschien al wel wat dingen proberen om acteerervaring op te doen: is er misschien een toneelclubje op je school, of worden er dramalessen gegeven? Of is er een toneelvereniging in je woonplaats? Bedenk ook: je wordt straks achttien. Je bent dan vrij om zelf te bepalen wat je met je leven doet. Wil je je dan aanmelden voor een toneelschool? Of ergens auditie doen? Dat kan! Ook al zijn je ouders het er niet mee eens, je bent als meerderjarige zeker niet verplicht om naar hen te luisteren! Het belangrijkste is dat jij gelukkig wordt.

Heel veel sterkte!

@jongen 22: Gast, niet chill om iemand met gedachten aan de dood een dramaqueen te noemen... TS heeft gelijk, te horen krijgen dat je zwak bent als je met een depressie zit voelt ontzettend naar en is slecht voor je zelfbeeld. Ik ga ervan uit dat je het niet slecht bedoelde, maar als je de mensen hier op het forum oprecht wilt helpen, let hier voortaan dan graag op. Depressieve gevoelens zijn een serieus probleem, geen aanstellerij.

1. Start je laptop op 2. Start word op 3. Kies lettergrootte 11 4. Schrijf minimaal 1 A4 vol met alle positieve dingen aan jezelf. 5. Stop pas als je minimaal 1 A4 vol hebt 6. Zie je nu wel er zijn veel meer positieve dingen aan jezelf dan je net schreef ;) 7. Als je nog steeds depressief bent: Praat erover!!!! Bijvoorbeeld met je mentor, vrienden/vriendinnen, familie. Als je met niemand een goede band hebt/vertrouwt chat of bel dan met 113 zoals de moderator ookal zei. Heel veel sterkte

bedankt te zeggen dat ik zwak ben. dat is het laatste wat je wil horen als je depressief bent. erg bedankt. het gaat niet alleen over het acteren. het gaat erom dat ik mij al meer dan een jaar zwaar kut voel. al een jaar kan ik niet meer genieten en heb ik een kut thuissituatie. ik heb geen zin in het leven. niet alleen door acteren. door alles. het leven vind ik gewoon zinloos. ik ben altijd moe en zit zelden lekker in mijn vel. motivatie vinden is voor mij lastiger. dus vind je me aanstellen, prima, dan mag je zelf voelen hoe ik me voel dag in dag uit.