@ j23, begrijpend lezen is wel erg moeilijk voor jou, nergens zie jij verzoeken van mij staan aan de moderator jou te blokkeren, ik stel een open vraag; wat te doen met inbreng van 23 plussers, niet meer en niet minder!

En verder moet dit geen kibbelforum zijn, maar een advies forum, met regels en afspraken.

Andere J23, Bij jou gaat het om de inhoud en mijn reacties zijn grotendeels inhoudsloos geklets. Dan zal jij wel een goede reactie hier geplaatst hebben waar de TS wat aan heeft dacht ik. Niets dus!
Alleen maar een oproep aan de moderatie om mij te blokkeren. Ja, daar heeft TS wat aan.

Mijn reacties zijn bestemd voor degenen die de topic gestart heeft, niet voor meelezers. Als ze jou niet bevallen, jammer, maar jij was niet de geadresseerde. Het oordeel over mijn reacties laat ik aan de TS van dat topic.

Zoals eerder gezegd, ik ken de TS heel goed, meer dan een jaar heb ik hem al gevolgd, en zijn bericht klonk behoorlijk alarmerend. Ik ken zijn problemen. Daarom heb er als J23 op gereageerd.
Er is op dit forum nog iemand die alleen met mij communiceert en verder met niemand. Niet met ouders, niet met hulpverleners, niet met vrienden. (Die heeft hij niet.) Ook hem volg ik al meer dan een jaar. Ook hem ken ik heel goed.
Dat is het enige andere topic waar ik nog reageer, verder nergens.

De TS van dit topic zou wel zonder mij kunnen, maar voor die andere jongen ben ik bijna letterlijk zijn enige levenslijn. Die laat ik niet in de steek.
Verder denk ik dat de moderatie geen behoefte heeft aan bezoekers die hen proberen te vertellen wat ze moeten doen. Gezien de extra informatie in cursief die ze plaatsen voor de TS hier en bij die andere weten ze heel goed wat er aan de hand is. Misschien zouden ze meer willen doen, maar dat kunnen ze niet en ik kan dat wel. Aandacht helpt als je het moeilijk hebt!

Beste vriend, aan andere j23, jammer dat je mijn begripsniveau onderschat en jammer dat je tips als een kliklijn mij adviseert. onzinnig en overbodig!

Ik bestrijd niet dat jou inbreng niet waardevol is of kan zijn, maar jou stukken zijn altijd dermate lang dat het voor mij veel wol en weinig garen is. Iedereen kan er altijd zaken uit halen die aansluiten op de problematiek, Lange stukken geven (vaak) het gevoel van aandacht, maar nogmaals, mij gaat het om de inhoud.

Voor mij einde discussie, het is aan jou om hiermee te doen wat je wilt.

Wat vervelend om te horen! Weet dat er echt altijd mensen zijn die je graag willen helpen. Heel veel sterkte

Beste vriend, Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik nu over die pauze moet denken. Het geeft jullie allebei de tijd om over jullie relatie na te denken en over jullie persoonlijke problemen, dat is wel zo.
Het kan zijn dat jullie interactie van de afgelopen tijd heeft geleid tot wederzijdse irritaties en de spanningen heeft vergroot. Je zou de komende weken eens kunnen nadenken over waarom jullie steeds ruzie hadden en of er geen andere, zachtere en begripvoller benadering mogelijk is, al heb ik het gevoel dat de problemen niet van jouw kant komen.
Laten we hopen dat jullie allebei tot de conclusie komen dat jullie relatie te waardevol is om er niet je best voor te doen om die te behouden. Jouw vriendin heeft nare dingen meegemaakt die jullie relatie negatief beinvloedt. Laten we hopen dat ze een weg vindt om daar mee om te gaan en het achter zich te laten. Morgen is belangrijker dan gisteren, maar gisteren helemaal achter je laten is altijd moeilijk, misschien wel onmogelijk.

Straks dus op bivak, ik hoop dat het weer een beetje goed is dan. Ik ben ook wel eens op bivak geweest, maar dat was maar een nachtje, slapen in een tentje met een maat. We hadden allebei een halve tent die je aan elkaar moest knopen om er een hele tent van te maken. Het was november en het weer was toen ook zoals nu. Dat viel wel mee dus.

Het is nog een lange tijd tot aan de kerstvakantie. Ik hoop dat het je niet te zwaar valt om zolang te zwijgen. Voor je lief moet je wat over hebben denk ik dan maar.

Sterkte en veel plezier met je bivak. Daar leer je elkaar goed kennen.

Hey. Ze was zondag voor de laatste keer langsgekomen. Toen ik haar had opgehaald ging het contact wat moeizaam, in mijn geval omdat het de laatste keer zou zijn dat ik haar zie voor een tijdje en voor haar natuurlijk al die overheersende gevoelens. We hebben wat gepraat en gehuild en toen ging het gewoon weer net als anders. Ik vond het wel belangrijk om te vragen hoe het met haar gevoel zat richting mij, en of het nog steeds onderdrukt word maar dat was niet meer zo. Als ze met mij is denkt ze er dus niet aan wat denk ik wel goed is. Alleen wil ik dat ze af komt van al die andere dingen, doormiddel van praten en acceptatie. Ik heb de afgelopen week wel veel op haar lip gezeten met dat ze contact moest zoeken en naar mijn idee stelde ze het steeds uit om te doen. We zouden eigenlijk afgelopen zondag een mail maken maar daar is het niet van gekomen. Ze heeft met mij gezworen het wel te doen dus ik hoop dat ze dat nakomt. Nadat ze weer naar huis ging hebben we nog even gebeld en erover gesproken. We staan er beide gelukkig positief in. Maar na het gesprek hebben we besloten dat de pauze inging en elkaar geblokkeerd zodat we alleen telefonisch nog bereikbaar zijn mocht dat nodig zijn. Ik heb afgesproken dat ik haar de vrijdag voor de kerstvakantie bel, dan kom ik net terug van bivak. Dan hoop ik echt dat ze het er niet bij heeft gelaten en er daadwerkelijk wat voor heeft gedaan waardoor het hopelijk beter gaat en we verder kunnen. Dit was de eerste dag zonder contact en ik moet zeggen dat ik haar wel erg mis en dan denkende dat het nog ff gaat duren. Ik ben natuurlijk ergens nog steeds bang dat de pauze niet werkt of dat ze helemaal niet met mij bezig zal zijn of mij zal missen. Maar goed ik hoop het beste want verder kan ik niet zoveel doen zoals je zegt.

Ja andere j23, inderdaad, ik heb gezegd dat ik stop met reageren hier. Ik reageer dus ook niet meer op nieuwe topics maar er zijn een paar Ts's waar ik intensief contact mee heb gehad, meer dan een jaar, en die het nog steeds moeilijk hebben. Dat zijn als het ware de laatste onafgemaakte topics die eerst afgerond moeten worden. Niet omdat ik dat leuk vind, maar omdat die jongens het nodig hebben en er niemand anders is die er voor ze is. Ik ben een loyaal iemand en geef om de mensen die ik help.
Voor hen blijf ik hier nog even zolang ze dat nodig hebben en zolang de moderatie het mij toestaat. Alles is hier anoniem, dus ik kan geen persoonlijk contact met ze hebben en dit is de enige weg om ze te bereiken.
De topics over onderbroeken en piemels laat ik graag aan anderen.

Voor jou persoonlijk heb ik nog een tip, Google eens op "kliklijn" Tientallen mogelijkheden, daar kan jij je hart ophalen als je hier niet meer komt.
Als je hier mijn reacties leest, lees dan ook eens waar die over gaan en hoe de ts er op reageert, misschien begrijp je het dan.

Hier andere 23 jarige. Wil toch inhaken op andere 23 jarige en wel om het feit dat hij had aangegeven 24 te zijn geworden, maar hier weer als 23 jarige doet inschrijven, hoe gaan we hiermee om.

Nu wordt ik binnenkort ook 24 en zal dan mijn inbreng moeten stoppen, jammer maar zo zijn nu eenmaal de voorschriften. Natuurlijk waardeer ik de inbreng, maar we moeten allemaal realiseren dat iets eindigend is, hoezeer we ook willen helpen. Hoe gaan we hiermee om?

Beste vriend, Het is een ingewikkelde situatie als ik,het zo lees. Je vriendin kan zich niet losmaken van wat haar blijkbaar is overkomen en wat een soort van trauma heeft opgeleverd. Ze zit als het ware opgesloten in zichzelf en heeft moeite met het toelaten van emoties naar anderen in haar leven.
Zelf komt ze er niet uit als ik het zo lees en jij kan niet echt tot haar doordringen. Op dit moment ben jij dus zelfs te veel voor haar.

Het enige wat kan helpen is dat ze bereid is om over alles waar ze mee zit met iemand te praten. Ze zal moeten accepteren dat er dingen zijn waar niets meer aan te veranderen is. Je kan daar emoties over hebben, boosheid, schaamte, verdriet, maar dat zal je moeten accepteren. Soms heeft iemand je iets aangedaan maar ben je niet in staat of durf je zo iemand daar niet over ter verantwoording te roepen. Dan heb je iemand nodig die je daarbij kan helpen.

Het leven gaat verder en dat ligt voor je, niet achter je. Dingen uit het verleden die narigheid hebben gegeven moet je afsluiten. Die zijn achter je en zullen niet meer gebeuren. Je wordt ouder, ervarener en volwassener. Je wordt steeds meer baas over je eigen leven. Als jij de dingen die je overkomen zijn je leven van nu laten beheersen dan hebben zij die je dat aangedaan hebben nog steeds macht over je. Daarom moet je dat op een of andere manier afsluiten. Het moet voorbij zijn en je kijkt voortaan vooruit.

Jij bent bang dat jij je vriendin gaat kwijtraken. Als de nare dingen van vroeger haar leven zodanig gaan beheersen dat er geen plaats meer is voor anderen en andere dingen dan kan dat gebeuren. Dat zou heel verdrietig zijn als er echte liefde is, die wil je niet verliezen.
Misschien heeft je vriendin nog zoveel vertrouwen in jou dat zij bereid is om over alles waar ze mee zit te praten. Het komt er vooral op aan dat jij duidelijk kan maken dat je er voor open staat en dat jij vooral luistert.
Sommige dingen zijn voorbij, daar kan niets meer aan gedaan worden. Die moet je accepteren. Andere dingen daar kan wel wat aan gedaan worden.
Soms lijken dingen erger dan ze zijn. Dan moet je met een rationele blijk er naar kijken: Waar ben je bang voor? Is je angst realistisch of maak je het erger dan het is? Wat kan dat voor gevolgen hebben als je angsten uitkomen? Is dat dan werkelijk zo erg als je nu denkt? Dat zijn de vragen die je moet stellen. Aan jezelf, of aan de ander.

Het is allemaal niet leuk en soms moet je erkennen dat jullie er niet uit komen. Misschien dat hulp van buiten kan helpen en misschien werkt het niet. Zeg haar maar dat jij er voor haar bent als zij dat wil. Meer kan je niet doen. Sterkte.

Hoi. Ik ben bang dat mijn problemen weer langzaam wederkeren, daarnaast heb ik over sommige dingen nog nooit eens gesproken. Maar wat nu erg speelt is dat met mijn vriendin ja, dat heb je goed. Ik weet ook niet of jij er wat aan hebt maar ik zal het je sowieso vertellen. Ik vind zelf wel dat ik ben gegroeid ten opzichte van begin dit jaar, ik zal nu ook dan niks over mijzelf vertellen omdat ik dat nu ff niet belangrijk vind en ik daar grotendeels zelf wel uitkom. Hoe het er nu voorstaat: ze komt morgen heel ff voor de laatste keer langs voordat de pauze ingaat. Om wat dingetjes te bespreken. Het plan is een mail maken waarin ze vraagt om hulp, dat weet ik zeker dat dat geregeld wordt want het komt niet zo uit haar zelf. Ze zei laatst dat ze twijfelt om erover in gesprek te gaan omdat het wel weer wegtrekt, dat heb ik haar afgeraden want dan is de kans groter dat het weer terug komt. Ze is ook iets duidelijker geweest over haar gevoel. Je wist natuurlijk al dat ze zit met dingen die al gebeurt zijn en daar over nadenkt wat zorgt voor erg negatieve gedachten. Ze zei dat ze daardoor mensen aan de kant duwt, zoals: haar zusjes, broertje, vriendin maar ook mij. Ze is zo bezig met al die gedachtes dat ze geen plek meer heeft voor andere mensen, ze zei dat ze zich niet verliefd voelde omdat ze geen tijd meer heeft om daar aan te denken. Ze weet dat het er is maar het staat niet bovenaan haar gedachtes zal ik maar zeggen. Ze zegt dat ze dat wel weer wilt en dat ze weer als eerst wilt zijn. Ze liet mij net nog weten dat ze bang is dat ze mij niet gaat missen en de gedachtes blijven tijdens de pauze en de hulp, wat volgens ons een slecht teken is. Ze heeft aangegeven dat de relatie dan geen zin meer heeft, maar daar ben ik wel bang voor. Het laatste wat ik wil is na een pauze van 1,5 maand te horen krijgen dat het niet heeft gewerkt. Nou goed, dit is wat er voor zo ver speelt.

Beste vriend, Toen ik je topic las kreeg ik de indruk dat jij weer dezelfde problemen had als hiervoor maar nu begrijp ik dat het vooral de problemen van je vriendin zijn waar jij mee zit. Dat raakt jou omdat je van haar houdt en je zoekt eigenlijk hulp om daar mee om te gaan en vooral voor jouw vriendin zodat zij zelf weer met alles om leert gaan.

Ik heb het gevoel dat ik mij daar niet te veel mee moet bemoeien. Tenslotte ben ik geen deskundige op dat gebied. Je zoekt nu hulp om er samen uit te komen en dat is goed. Je eigen problemen los je zelf wel op zeg je en dat klinkt heel volwassen. Als ik je verhaal lees dan heb ik het gevoel dat je verder bent gekomen sinds de tijd toen jij het zelf zo moeilijk had.

Wat jullie relatie betreft kan ik alleen maar zeggen dat jij er vooral voor haar moet zijn en er begrip voor hebben dat zij het af en toe moeilijk heeft met zichzelf en daardoor jullie relatie onder druk zet, zonder dat zij dat wil. Zij houdt ook van jou begrijp ik, maar het zijn de demonen uit het verleden die in haar hoofd rondspoken.

Het enige wat jij kan doen is geduldig en begripvol zijn en haar het gevoel geven dat zij veilig is bij jou en dat jij er voor haar bent. Veel praten kan helpen als zij bereid is om zich helemaal bloot te geven wat haar emoties betreft en waar zij mee worstelt.
Soms lijken mensen die het moeilijk hebben onredelijk. Dan wordt je wel eens boos en ongeduldig en dan denk je, waarom zie je dat nou niet en doe je zo moeilijk?
Sommige dingen zitten diep in je hoofd gegrift en traumatische zaken zijn heel moeilijk weg te krijgen, soms onmogelijk lijkt het.

Ik hoop dat jullie er uit komen want als je elkaar gevonden hebt dan is het erg verdrietig en voor jullie allebei heel pijnlijk om elkaar weer te moeten verliezen. Zoals ik al eerder zei, jij komt nu heel volwassen op mij over en ik hoop dat je een weg weet te vinden om haar het vertrouwen te geven dat jij er voor haar bent en zal zijn.

Over andere dingen hoor ik je niet dus ik denk dat het daar wel goed mee zit. Wel jammer dat je niet een echte beste vriend hebt waarmee je over dit soort dingen kan praten maar voor de meesten van jouw leeftijd is dit gewoon heel moeilijk. Dat vraagt een wat volwassener gesprekspartner.
Met je opleiding gaat het goed mag ik hopen. Het duurt twee jaar en dan kan je werk gaan zoeken of misschien dat je dan zoveel zelfvertrouwen en ambitie hebt gekregen dat je aan een verdere studie gaat denken.

Ik wens je veel succes met alles en als er verder nog iets is dan hoor ik het wel. Veel sterkte met je vriendin.

Aardig van je, maar ik zag het niet als in de steek laten, hoewel ik blij ben dat je toch nog reageert. Alleen had ik denk ik nog niet aan je uitgelegd dat ik dat meisje al een hele tijd niet meer spreek. Toen der tijd sprak ik er 2. Ik heb haar natuurlijk leren kennen via die app, wat we allebei ook heel stom vinden. We hadden namelijk van dezelfde coach personaltraining in een klein sportschooltje. Zij heeft mij naderhand verteld dat ze toen eigenlijk op mij af wilde stappen maar ze dat nooit gedurfd heeft. En nu heb ik al ruim 2 maanden een relatie. Zij woont 40 minuten met de bus van mij af. Ik heb soms het idee dat ik uit haast niet duidelijk overkom dus ik zal deze keer goed op jou vragen en antwoorden ingaan. En wat er met mij aan de hand is deert nu even niet, dat los ik zelf op. Het probleem ligt nu ergens anders. Mijn vriendin heeft de laatste tijd een erg somber en bijna depressief gevoel. Ze weet het zelf niet goed uit te leggen, het is even onduidelijk voor haar als voor mij, maar ze weet wel waar het door komt. Ze heeft het één en ander mee gemaakt, en vaak is haar thuissituatie ook erg lastig, dit alles heeft ervoor gezorgd dat ze veel woede maar vooral frustratie heeft opgekropt en dat komt er de laatste tijd erg uit. Dit in combinatie met mijn dingetjes waardoor we tegen elkaar aan lopen. Daarom kwam zij met het voorstel een pauze te nemen, we hebben afgesproken om minstens een halve maand al het contact te verbreken, alleen bellen als het echt nodig is. We hebben sinds dat ik haar heb ontmoet elke dag gepraat over van alles dus dat zal even wennen zijn. Maar in die tijd gaan we allebei zorgen dat we het kunnen verwerken doormiddel van professionele hulp, daarvoor hebben we minsten 1,5 maand afgesproken. Ook al is zij net als ik ben geweest in de piek van mijn depressie niet meer zo aanspreekbaar en enthousiast als eerst, houden we nog steeds van elkaar en willen we beide dat die pauze ons goed doet, zodat we naderhand weer samen plezier kunnen maken. Want ik herken mij een beetje in het gedrag dat zij nu laat zien. Maar toen ik dacht dat het niet erger kon ben ik daar ook mee geholpen en sta ik er nu veel beter voor dan toen. Dus waarom zou dat mijn vriendin niet lukken? Ze is sterk als ik kijk naar wat ze allemaal doorstaat en doorstaan heeft. Ik laat het nu hier even bij. Als iets nog niet duidelijk is laat het weten

Beste vriend, Ja, ik ben gestopt en reageer niet meer op nieuwe topics, hoe graag ik dat soms ook zou willen, maar jou en die jongen van keuzen wil ik toch niet in de steek laten. Niemand hier op het forum weet zo veel van jou en van die andere jongen als ik, en daarom voel ik mij verplicht en wil ik ook helpen.

Wat je daar vertelt over die relatie met je vriendin is een moeilijke zaak. De vraag is, ligt het aan haar, ligt het aan jou, of passen jullie gewoon niet goed bij elkaar.
Ik neem aan dat zij dat meisje is dat ver weg woont en alleen in het weekeinde bij je kan zijn. Dat op zich is al problematisch, al is het bij je grootouders dan wel goed gegaan, maar dat was een andere tijd en misschien was hun relatie ook wel anders.

De vraag is, wat voelen jullie voor elkaar? Als de echte liefde, de bereidheid tot het brengen van offers er niet is, dan is er weinig toekomst. Je verlangde heel erg naar een vriendin toen je er nog geen had en je ging op zoek. Iemand die honger heeft let niet zo erg op de smaak, je wilt eten. Jij was ook hongerig naar liefde en natuurlijk ook naar de lichamelijke kant van een relatie. Je hebt nu van allebei geproefd, maar nu de honger weg is verlang je naar andere dingen, de kleine dingen in een relatie die feitelijk de belangrijkste zijn.

Als je jong bent dan ben je egoistisch. Het valt mij op dat veel hier beginnen met: Ik en mijn vriendin, of ik en mijn zus, of ik en mijn vriend. Ik in de eerste plaats terwijl het moet zijn: Mijn vriendin en ik. De ander moet op de eerste plaats komen, niet jij.

Nu zitten jullie dus in een crisis en je weet niet meer hoe het verder moet. Jullie hebben een pauze afgesproken en dat is wel goed. Dan kan je voelen wat die ander voor je betekent. Geeft jullie relatie alleen maar stress en ruzie, wat voor toekomst hebben jullie dan met elkaar?
Liefde is iets dat moet groeien. Soms kom je iemand tegen, je gaat met elkaar om en je gaat steeds meer voor elkaar voelen. Soms kom je iemand tegen en dan weet, zij is het!

Ik vraag mij af of de manier waarop jullie elkaar gevonden hebben de juiste manier was. Het is niet de natuurlijke gang van zaken. Misschien moeten jullie besluiten dat het niet mag zijn. Jullie zijn allebei nog jong genoeg, er komen nog genoeg kansen. Stel je open voor vriendschap en ontmoetingen.
Denk goed na en neem een beslissing. Dan heb je rust. Praat er zondag over. Misschien dat zij het ook zo ziet.

Ik wens je geluk en veel sterkte!

Ts hier. J23, ik dacht dat je gestopt was met plaatsen op dit forum. Ik heb het gevoel dat ik teveel nadenk en daardoor mijzelf mentaal naar beneden werk. Bijvoorbeeld de waanideeën, dat ik het gevoel had alsof alles om mij heen nep was. Je vraagt wat mij de meeste zorgen geeft: mijn vriendin. De laatste tijd botst het veel, we hebben allebei gewoon problemen zoals ik ze aan jou beschrijf, we komen er met ze tweeën niet uit. Het enige dat we doen is frustraties op elkaar af reageren. Ze stelde voor dat we even een pauze nemen, van 1,5 maand. In die tijd hebben we weinig contact en kunnen we aan onszelf werken. Alleen ze heeft gezegd dat als we ons dan mentaal niet beter voelen een relatie teveel moeite kost. Dat geeft mij nog meer zorgen dan alleen het vele nadenken wat ik doe. We houden van elkaar en willen niet dat het zo afloopt. Maar nu denk ik aan niets anders dan dat het slecht afloopt. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik zie haar op zondag weer, verder kunnen we niet meer doen dan digitaal met elkaar praten maar op die manier komen we nergens uit. Ik voel me gewoon zo ongelukkig nu mede daardoor, het klinkt behoorlijk sneu maar ik heb verder geen vrienden waarbij ik mij comfortabel voel en bij haar voel ik mij dat wel. Ik zou hier eigenlijk een topic van maken maar ik zag dat je weer reageerde, dus wie weet zie je dit ook.

Beste TS,

Ik ben het helemaal eens met J19.
Een psychiater schrijft naar mijn ervaring teveel medicatie voor maar dat is maar een tijdelijke ondersteuning. En als dat contact op houdt sta je weer in de kou.

De redactie heeft je echt nuttige links gestuurd waar je iets kan aan hebben. Praten erover is de belangrijkste stap. Medicatie(met mogelijke bijwerkingen) dienen enkel als tijdelijke ondersteuning.

Het ga je goed en hoop dat je snel weer uit de put geraakt.

Sterkte!

Dag vriend, Ik weet wie jij bent. Het is niet leuk te horen dat het nog maar steeds niet goed met jou gaat. Wat is dat toch?
Heb je nog steeds die twijfels aan alles? Hoe gaat het op je nieuwe school, daar had je toch wel wat vertrouwen in?

Als je alles zo op een rijtje zet, je school, thuis, je vrienden, je had een relatie, wat geeft jou dan de meeste zorgen?

Je vraagt tips. Dat is een moeilijke zaak. Het beste is als jij probeert om je problemen zelf aan te pakken. Dat geeft je zelfvertrouwen en dat heb jij erg nodig. Ik twijfel ook vaak aan mijzelf maar dan begin ik toch maar aan de taak die voor mij ligt en dan blijkt eigenlijk altijd dat het wel goed gaat.

Die nieuwe school daar zag je niet zo veel problemen, maar hoe je om te gaan met je studiegenoten daar had je moeite mee. Je wist niet goed in hoeverre ze je accepteerden, daar was je bang voor als ik het mij goed herinner. De leerstof en de fysieke kant van de opleiding daar zag je geen moeilijkheden. Is dat ook zo uitgepakt?

Je had een vriendin, maar daar waren ook problemen. Gaat dat nu beter of is dat nog steeds moeilijk?

Wat soms helpt is als je alles waar je het moeilijk mee hebt eens op een rijtje zet, opschrijft wellicht, en je dan afvraagt of het echt een probleem is of dat jij daar zelf vooral een probleem van maakt.
Ik moest eens een ingewikkeld apparaat helemaal uit elkaar halen, schoonmaken en reviseren, maar ik was bang dat ik het niet kon. Mijn baas zei toen: Je kan het best, je hebt het alleen nog nooit gedaan. Ik ben er aan begonnen en alles is goed gegaan. Soms moet je gewoon je angsten en je twijfels opzij zetten en durven, of een duwtje krijgen.

Je bent onder behandeling geweest en je hebt medicatie. Je lichaam en vooral je brein is een hele delicate machine. Er moet een nauwkeurig evenwicht zijn tussen allerlei hormonen en andere stoffen om alles goed te laten werken. Soms moet er wat bijgestuurd worden en dat doet die medicatie. Helaas heeft dat soms weer ongewenste bijwerkingen. Sta je onder controle en wordt gecontroleerd of alles nog goed loopt?
Soms ga je medicatie als een reddingsboei zien en denk je dat je niet zonder kan. Ik kan daar niet over oordelen, daar moet de arts over beslissen.

Ik wens je sterkte en ik hoop dat je de kracht hebt om zelf je problemen aan te pakken. Ik wil niet dat jij de volgende bent die denkt dat er geen toekomst meer is.

Hoi Jongen17,

Je geeft aan dat je klachten weer zijn toegenomen en je niet om hulp durft te vragen. Heel goed dat je dat hier wél doet.

Je zegt dat je moeite hebt om je "gevoelig op te stellen en te vragen om hulp". Misschien voel je je kwetsbaar of misschien is er sprake van schaamte. Dat weet ik niet. Je voelt in ieder geval weerstand om die stap te zetten. Dat is duidelijk.

Het beste is om contact op te nemen met jouw huisarts. Die kan jou dan weer doorverwijzen naar jouw psychiater als dat nodig is. Je kan telefonisch een afspraak maken.

Een andere mogelijkheid is een e-mail sturen. Misschien vind je dat prettiger. Bij de meeste huisartsen is dat wel mogelijk. Dat staat dan wel op de website van je huisarts aangegeven. Als je het schriftelijk doet heb je wat meer tijd en controle over wat je wil overbrengen. Mondeling is dat soms wat lastiger. Je kunt de tekst die je hier in dit topic hebt geschreven in de mail plakken. Die is heel duidelijk en dan hoef je er verder niet over na te denken wat je moet schrijven. De huisarts heeft daar voor nu voldoende aan. Vergeet niet je naam en geboortedatum te noteren.

Als je een e-mail sturen niet prettig vindt, dan heb je ook nog de optie om het per brief te doen. Kopieer de tekst die je hier hebt geplaatst in de tekstverwerker op jouw computer. Vul deze tekst aan met jouw gegevens zoals je naam en geboortedatum en eventueel contactgegevens. Je kunt de brief dan printen en afgeven bij de balie van jouw huisartsenpraktijk. Per post sturen kan eventueel ook, maar dan heb je wel een envelop en postzegel nodig én het juiste (post)adres van jouw huisarts. Daarnaast duurt het langer dan een e-mail sturen of een brief bij de balie afgeven. Dus per post versturen wil ik je eigenlijk afraden, maar de keuze is aan jou.

Ik weet trouwens niet of je een printer hebt. Als dat niet zo is dan kun je natuurlijk ook gewoon een brief(je) schrijven met pen en papier.

Ik hoop dat mijn tips nuttig voor je zijn. Succes en veel sterkte!

Beste Moderator, dit is het enige wat jullie kunnen doen, chapeau, een discussie is hierbij niet gepast.