Hey Ts,

Ik herken me op paar dingen wel in je verhaal! Ik voelde me best wel als een falend persoon. Ik had zeg maar na men middelbare school Sociaal Werk gedaan. Ik was 17 & ik ben behulpzaam, dus ging ik dat gwn doen. Ik dacht toen helemaal niet aan de toekomst of wat dan ook. Toen na 3 maanden gestopt en werd ik heel erg gepusht door familie, ouders & ex naar studie Bedrijfskunde. In coronatijd 2 jaar gedaan en toen ook weer gestopt, want vond het zo saai. Toen voelde het echt als falen en men moeder werd ook boos dat ik niet een studierichting wist. Ik merkte het ook aan ouders en ik werd constant op feestjes van familie gevraagd: ‘en, weet je al wat je wil studeren?’ Ik dacht ook van: hou je bek!!! Zo veel stress gaf het mij. Mensen om me heen waren afgestudeerd en ik was zo onzeker erover. Zoveel druk en stress voelde ik ervan. Na heel grondig zoeken ben ik op andere studie (zit nu in het tweede) terecht gekomen, en de studie is goeie. Ik heb twijfels, maar heb gwn geaccepteerd dat ik die heb en dat ze er mogen zijn. Ik ga deze studie ook afmaken, omdat ik wel iets in deze richting wil doen. Het is een goede basis. Je kunt je altijd omscholen en heel veel banen vragen gwn MBO/HBO/WO denkniveau, zonder een eisende studieachtergrond (behalve medische opleidingen).

Deze zomer sprak ik met een therapeut (wat ik je ook kan aanraden) met combinatie van massage. Ze had men hele mindset veranderd.

Kijk wij zien het als falen enz, maar zo veel mensen weten niet wat ze willen. En het boeit echt niet of je nou begint met studeren op je 17e of op je 25e. We zijn mensen, we zijn geen robots. Of te wel: we maken fouten en die mogen er zijn. Wie weet er nou super goed op je 16/17e wat je wilt? Iedereens zen interesse verandert in de loop der tijd. Je kunt je altijd omscholen op latere leeftijd. Deze maatschappij is gwn ingericht dat je naar school gaat, meteen moet weten wat je wilt, gaat werken, belasting gaat betalen en dan met pensioen. Je hebt dan een bedrage geleverd aan Nederland, ey boeiend. Maar wat boeit het als je minder verdient, je omschoolt op je 36e, je 30 uur werkt ipv 40, minder hoge functie hebt? Der zitten gevolgen aan, maar das bij alles. It is what it is. Je hoeft het allemaal nu niet te weten. Als je bijvoorbeeld genoeg hebt aan dak onder je hoofd en je kunt dat betalen met 32 uur bijvoorbeeld , dan doe je dat toch lekker? Tja gevolg: je verdient wat minder. Dit was een voorbeeld, maar wat ik ermee wilde zeggen is dat er zo veel wordt verwacht. Mensen zijn echt schapen.

Ik was bijvoorbeeld super perfectionistisch en wilde beste studie, goede baan enz om de fouten van het verleden ‘goed te praten’, maar ben op 21ste na gesprek met therapeut, helemaal achter gekomen dat het me sloopte en dat ik gwn een simpel leven wil leven. Ik hoef geen hoofd manager te worden, dokter of psycholoog, want dan doe ik dat alleen om men verleden goed te praten en dat ik geaccepteerd wordt door anderen. Nu zit ik ook te denken na men hbo om korte politieopleiding te doen. Maar goed, dat zie ik over 2 jaar.

Jij ziet het als verspilde jaren, maar je kunt er niks aan veranderen. Kijk het positief, je hebt er wat van geleerd en je weet nu ook hoe hbo is. Iedereen in je omgeving is dan afgestudeerd, is ‘verder’ in zen leven, heeft een ‘leuke’ baan, maar wat je ziet op sociaal media of wat je hoort van anderen kan heel confronterend zijn, maar zo veel is nep ervan! Je leeft maar 1x, probeer het te accepteren, ga van jezelf houden en doe wat goed voelt (klinkt cheesy, maar boeiend). Lang bericht, maar hopelijk helpt het je! Ik herken mezelf in je situatie, het komt goed :)

@TS: Dank voor je antwoorden. Ik kan je geen adviezen geven. Ben zelf nooit langere tijd in het buitenland geweest en heb ook niet die ambitie (gehad). Daardoor kan ik mij moeilijker in jou verplaatsen.

Verder is alles wat ik wilde zeggen al door J23 (die volgens mij trouwens iets ouder is dan dat ;)) gezegd.

Succes de komende tijd!

Beste TS, Je bent wel in voor een buitenlands avontuur. Buitenland is natuurlijk wel een ruim begrip. Thailand en Brazilie zijn buitenland, maar Belgie en Duitsland ook. Vervolgens is de vraag hoe jij je buitenlandse avontuur ziet. Ergens je voor langere tijd vestigen of van het ene land naar het andere land hoppen.
Een mogelijkheid is een digitale nomade worden. Je reist en je verdient je geld door werk via internet. Op deze website: girlonthemove.nl/digital-nomad-beroepen/ een voorbeeld van iemand die dat doet. Ze noemt een aantal beroepen waar je in het buitenland je geld mee kan verdienen. Boekhouder, jouw opleiding, wordt ook genoemd. Moet je natuurlijk wel eerst klanten vinden.

Er worden meer mogelijkheden genoemd maar ik weet niet in hoeverre die aansluiten bij jouw mogelijkheden en vaardigheden. Het hangt ook af van wat je wilt. Je ergens vestigen of on the move blijven. Als je voor langere tijd je ergens vestigt heb je meer kans om een vriendenkring op te bouwen en meer te leren van de plaats waar je bent. Te integreren zeg maar. Werk en een baantje boven je niveau vinden, leraar Engels of op sportgebied bijvoorbeeld, gaat makkelijker in een wat minder gereguleerd land. Daar is eenoog al gauw koning. In landen als Canada of Australie is dat veel moeilijker.

Reizen en via de computer werken klinkt wel leuk, maar je bent nergens thuis en het kan een eenzaam en onzeker bestaan zijn.

Een tijdje buitenland verruimd de geest en kan soms een voordeel zijn voor 'later", maar het kan ook je carriere vertragen.
Het is wel zo, als je het nu niet doet dan doe je het nooit meer. Die vrienden van je die "het voor elkaar hebben" zullen er geen seconde over peinzen. Het gaat ze te veel kosten. Jij hebt niet veel te verliezen en kan wat luxe en geld betreft met weinig toe (hoop ik dus voor jou). Verwende types kunnen er beter niet aan beginnen.

@j22 Hi, TS hier. Als aller eerst super bedankt voor je reactie. Ik woon inderdaad nog bij mijn moeder (ouders zijn gescheiden) en ben ook wel heel vaak bij mijn vader. Ik heb een parttime baan van 24 uur per week in een sportwinkel. Verder ben ik wel veel in de stad om te darten en ook hier en daar wel met vrienden, tegelijkertijd zit ik ook veel thuis en kom ik niet echt op super veel plekken ofzo. Ik heb op het MBO4 finance afgerond maar dit is niet echt iets voor mij denk ik, ik had ook niet goed nagedacht over wat ik wilde omdat ik als 16 jarige gewoon niet serieus nadacht over mijn toekomst en dat vind ik nog steeds klote. Ja verder dart ik veel en dat kan ik ook wel vrij goed (al zeg ik het zelf??) en hier kan ik natuurlijk ook wel iets mee maar het duurt nou eenmaal gewoon erg lang voor je echt goed genoeg bent voor de top ( en de top halen lukt zeker niet iedereen) ik weet dat ik hier niet alles op moet gooien, want je moet gewoon verder kijken maar dat is dus echt lastig voor mij omdat ik geen flauw idee heb wat ik wil doen. Ik zag wel een andere reactie met een idee voor een buitenlands avontuur, dat lijkt me eerlijk gezegd wel echt heel gaaf. Maar nogmaals bedankt voor je reactie.

@j23, Ts hier. Thanks voor je reactie:) Nee momenteel wil ik zeker niet al werk zoeken maar eerder iets van de wereld zien inderdaad. Werken in het buitenland lijkt me zeker wel een leuk idee, zou je misschien enkele voorbeelden hebben van wat je kan doen in het buitenland? Ik ga zelf ook kijken uiteraard. Ik heb wel dromen alleen die zijn niet echt op korte termijn haalbaar.

Je hebt een MBO opleiding afgerond en geprobeerd of HBO iets voor je was. Dat is gen succes geworden dus je weet nu wat je mogelijkheden en wat je beperkingen zijn.
Je zegt dat je twee jaar verspild hebt, maar dat is natuurlijk niet zo. Om te beginnen heb je ongetwijfeld dingen geleerd en ervaringen opgedaan. Je weet nu meer dan toen je begon. Je hoeft nooit te denken van "wat als ...". Je bent tot het maximale gegaan.

Wat nu? Dat lijkt mij logisch. Je hebt een afgeronde MBO opleiding dus ligt het voor de hand dat je werk gaat zoeken. Of is dat niet waar je ambitie ligt?

Iedereen in jouw omgeving heft het goed voor elkaar vind je. Wat is "het goed voor elkaar hebben"? Een baantje met een aardig salaris, een auto misschien, een relatie, een zelfstandige woning? Onhaalbare dingen voor jou? Nee toch!

Misschien wil je wat anders. Iets van de wereld zien wellicht. Een tijdje in het buitenland werken. Iets sociaals misschien. Het punt is, waar ligt je ambitie. Wat geeft jou bevrediging, iets wat je zinvol lijkt?
Nu heb je nog geen echte verantwoordelijkheden, je hebt de vrijheid om je dingen te permitteren die later niet meer kunnen.
Die vrienden van jou die het goed voor elkaar hebben, hebben die wat jij ook zou willen? Je moet wel minstens tot je 67e door blijven werken en wie weet, als de overheid zo met geld blijft strooien, misschien nog wat jaren meer. Iemand moet de rekeningen betalen tenslotte. Jij dus en die vrienden die het goed voor elkaar hebben. Het hele leven lang.

Heb je geen stiekeme dromen? Misschien toe je jonger was?

@J22: over het algemeen ben ik fan van dit soort ‘kijk vooruit’-berichten, maar stap je in dit geval niet iets te makkelijk over de problemen en frustraties van TS heen?

@TS:
- Waar woon je nu? Is dat nog bij je ouder(s)?
- Hoe ziet jouw dag er op dit moment uit. Werk je? En zo ja, hoeveel uur per week?
- Welke MBO-opleiding heb je gedaan en wil je ook verder in het vakgebied van die opleiding?
- Heb je nog specifieke hobby’s of interesses, waar je in de toekomst misschien ook (wat) geld mee kan verdienen?

Ik zie je antwoorden tegemoet.

Je bent 22 gap, je hebt een heel leven voor je. Ik heb precies hetzelfde gehad vanaf mijn 16e, nu begint het een beetje te komen, ik heb iets gevonden dat ik leuk vind. Ook ik maakte (soms maak) me zorgen over dat er niks van me terecht komt, maar je moet net zolang oriënteren totdat je iets vind dat je echt aanspreekt. En het soms een kans geven. Mijn moeder is nog niet zolang terug van baan veranderd, het kan dus zomaar gebeuren dat je nu iets leuk vind en met 20 jaar je met hetzelfde zit. Het komt wel goed, dat is ook wat ik mijzelf vertel.

Hebben we niet allemaal soms van die teleurstellende terugblikmomenten? Dat je denkt 'pfff, was dit het nu? Ik had er veel meer kunnen uit halen?'. Je mag die sombere gedachten niet toelaten in je hoofd. Dat gaat van kwaad tot erger en voor je het weet, lig je bij de psychiater op de bank. Weg met dat zelfmedelijden en wees ook niet te streng voor jezelf. Dat zullen anderen wel doen. Kop op, schouders recht, rug recht, buik in, diep ademhalen en wham full speed ahead. Here I come!! Je kan je toch niet laten kisten op je tweeëntwintig? Waar zijn je zelfrespect en je trots?