ja ik heb gevraagd hoe het geweest is. Ze had het heel moeilijk met het feit dat ze nu veel meer hulp nodig heeft maar ik denk dat het met de klas wel goed gegaan is. Ze zei dat ze wel heel veel vragen hadden hoe het ging en zo maar dat de meeste wel blij leken dat ze terug was. Ik denk dat het wel goed gegaan is. 1 van de meisjes had gevraagd of het zou gaan dat ze zaterdag mee ging naar het shoppingcenter. Ik weet wie het is: een vriendin van buurmeisje lol. Mijn lief zei dat ze nu toch niet in die hoofdschelp naar het shoppingcenter kan gaan. Ik heb gezegd dat ze zich niet mag opsluiten en dat er niks mis is met hoe ze er uitziet, dat ze er leuk uitziet met haar nieuwe kleren en kapsel, en als mensen kijken dat dat is omdat ze nieuwsgierig zijn, niet omdat zij er slecht zou uitzien. En dat ik ook wel eens straks met haar naar de winkelstraat hier wil, omdat ik trots op haar ben en ze knap vind, en dat aan iedereen wil laten zien. ze durfde niet nee zeggen. we gaan straks met buurmeisje, niet te lang, een klein uurtje of zo, kan ze daarna terug rusten. Ik krijg ze wel zover dat ze zaterdag wil gaan.

Het is wel moeilijk voor haar, maar ik ga helpen, en ze is sterk genoeg om zichzelf te overwinnen. Ze heeft echt veel moed. Ik weet van haar broer dat ze sinds een paar dagen echt goed meewerkt als ze in haar korset geplaats wordt, ze heeft zelfs al aanwijzingen gegeven als een band niet strak genoeg zit. Nochtans is zo'n ctlso een heel ongemakkelijk korset dat heel strak moet zitten. Dat staat zelfs in de handleidingen die online staan.

Ze gaat zich met onze hulp wel minder en minder verstoppen en zelf ook snappen wat een geweldig meisje ze echt is. Ik ben trots op haar.

Beste vriend, Jij en je moeder doen erg je best om het leven voor je lief zo goed mogelijk te maken maar het blijft natuurlijk moeilijk. Niemand wil al te veel opvallen op de verkeerde manier en liefst zo veel mogelijk met de anderen mee kunnen doen. Jij zelf weet dat ook heel goed. Helaas, soms is het leven gemeen en merk je dat je op grote achterstand staat naar de rest.
Jouw lief wist natuurlijk al vanaf toen ze bewust ging denken en om zich heen begon te kijken dat er wat met haar aan de hand was en heeft zich als het ware emotioneel geisoleerd van de rest. Daarom deed ze ook die eerste keer zo stekelig tegen jou. Dat jij oprecht belangstelling voor haar had en zelfs liefde begon te voelen was een grote openbaring voor haar en een groot geluk. Dat met dat korset is weer een nieuwe tegenslag voor haar. Ze zal er mee moeten leren leven en ook met de realiteit dat het waarschijnlijk iets is dat blijft.
Nu wil ze zich dus weer verstoppen voor de buitenwereld, maar dat is onmogelijk. Jij en vooral je moeder, hebben haar erg geholpen en misschien dat ze vandaag als ze de confrontatie is aangegaan ook die drempel over durft te gaan. Ze moet wel.

Voor jou is het natuurlijk ook erg moeilijk om dat allemaal aan te moeten zien en mee te moeten maken. Er zullen heel wat emoties ronddraaien in je hoofd. Ik zei het al eerder, eigenlijk is dit te zwaar voor iemand van jouw leeftijd maar je bent heel erg gegroeid en weet nu zelf hoe het is anders te zijn, dus misschien dat jij het aan kan.

Over de toekomst wil je niet denken, dat is heel begrijpelijk. Er zijn anderen, meer volwassen personen zoals de ouders en haar broer die daar mee bezig zijn dus hoop maar dat ze de juiste beslissingen nemen en met goede oplossingen komen. Jij kan niet veel meer doen dan liefhebben en dat is al heel veel.

Als er veel emoties zijn dan kom je hier en schrijf je het van je af. Als het rustiger is dan heb je dit niet nodig en dan hou je het even voor gezien. Jij hebt mij kennis laten maken met jou zelf en die anderen die een rol spelen in jouw leven en dat vond ik heel leuk. Ga verder met je leven en als je de behoefte hebt om wat te melden dan zie ik het wel.
Voor nu wens jou het allerbeste en veel sterkte!

het was een heel gedoe mijn ma ging met van die nieuwe kleren die gekocht waren naar mijn lief en mijn lief wou dat ik meekwam Die is zo wie zo heel zenuwachtig want morgen gaat ze terug naar school

mijn lief kijkt op dit moment bijna niet in de spiegel. Mijn ma zei dat het geen zin heeft om dit korset met zo n grote hoofdsteun proberen te verbergen, dat je het moet laten zien maar het door kleren vorm geven en minder zwaar laten uitzien mijn lief vond het maar niets, die zou zich het liefst verstoppen onder een tent. Maar toen probeerde ze de kleren en het was mooi, je zag het nog maar het zag er beter uit. toen haar ma en ik het ook zeiden keek mijn lief in de spiegeL en schrok ze en vond ze het duidelijk ook beter. En mijn ma heeft ook naar de bloes van haar schooluniform gezien, het zag eruit als een vierkante blok, en nadien was het beter, open met een shirt eronder. Ze was bang dat ze een opmerking zou krijgen omdat de bloes niet open mag gedragen worden en mijn ma zei als ze dat durven zeg je maar dat het vanboven niet dicht kan met het korset

ik vond dat de nieuwe kleren ook door het nieuwe kapsel echt veel beter waren, en het korset er minder groot en niet meer zo raar uitzag.
ik heb gezegd dat ze mooi was

Ze heeft wel schrik voor morgen. Het gaat de volgende weken wel halve dagen zijn, de dokter wil niet dat ze al hele dagen schoolgaat. Haar broer heeft een soort arm geplaatst aan haar bed waar ze haar laptop op kan vastmaken en dan liggend met haar laptop de les kan volgen in de namiddag. Ik hoop dat ik ze wat moed voor de school heb kunnen inpraten

ik ben vooral met mijn lief bezig, dus zie ik stoere vooral op school. Dat gaat wel terug over, ik denk dat hij het wel snapt. Ik wil echt mij bezig houden met mijn lief, het gaat inderdaad nodig zijn dat zij dat korset accepteert. Dat gaat moeite en tijd kosten. Het is heel ingrijpend. Die bloem was een mooi idee, helpt echt wel. Raar maar zo is het, het hielp zelfs wat bij mij. Ze is al niet meer boos op haar broer, en ze begint moed te krijgen naar de toekomst toe. Het gaat OK zijn.

Dag beste vriend, Was het leuk gisteren bij de scouts? Grapje hoor, ik weet wel dat er op dit moment in jouw hoofd maar plaats is voor een ding!
Jullie zijn gisteren heel dicht bij elkaar gekomen en je weet nu dat niets zo aanvoelt als de warme zachte huid van je lief en dat er niets mooier is dan het menselijke lichaam. Het met elkaar vrijen heeft zo zijn uitdagingen, maar het zal niet de laatste keer geweest zijn en geleidelijk aan gaan jullie leren hoe je elkaar de fijnste ervaringen kan geven. Je helemaal aan elkaar geven bij het beminnen is toch het mooiste wat er is.

Dat van die bloem viel mij zo in toen jij het over die schelp had en het doet mij veel plezier dat het je lief zoveel helpt om haar korset te accepteren. Ik vind het helemaal niet erg hoor als jij mijn ideeen inpikt, integendeel, ik voel het als een voorrecht dat jou af en toe wat kan inspireren.
Jij moest er even over nadenken. Jij bent natuurlijk een stuk jonger dan ik ben, maar ik hou er niet van om kinderlijk tegen iemand te praten omdat hij of zij jonger is. Ik probeer de jongere omhoog te trekken naar een hoger niveau door gewoon op een volwassen manier te praten. Dat je er dan af en toe even over moet nadenken is heel goed, als je het maar doet!

Voor de rest, wat moet ik verder zeggen? Het is een en al verliefdheid wat mij tegemoet komt uit jouw verhaal, daar heb ik weinig aan toe te voegen. Ik hoop wel dat je niet op school de hele dag van je lief zit te dromen en dat stoere ook nog een beetje aandacht krijgt, al heeft hij nu mooie natuurlijk! Daar moet ik nog steeds een beetje om lachen, die stoere toch! Het is een en al jonge liefde daar bij jou!

Veel mooie dagen maar. Jij bent gelukkig en ik denk dat er nog een heleboel anderen ook gelukkig zijn met jullie liefde. De herfst is begonnen en al wordt het weer straks misschien wat minder, voor jullie schijnt voorlopig de zon.

Hoe meer ik eraan denk hoe meer ik dat beeld van die bloem juist vind: haar kinsteun en de schelp zijn de schutbladen, en daartussen haar mooie prachtige gezichtje, de bloem. Ze is niet alleen sterk en moedig maar ook nog steeds mooi en prachtig. Ik zie dat nu in en dank je wel daarvoor j 23. Een mooie bloem die moet beschut worden door de schutbladeren.

Ik heb er over verteld tegen haar en ze was ontroert. Ze zei dat ik veel om haar geef om zoiets moois over haar nu te zeggen en dat ze vanaf nu steeds aan mij en de bloem gaat denken als ze 's morgens in haar korset geplaatst wordt, en dat die gedachte dat voor haar minder moeilijk gaat maken.

Het was vanmiddag heel goed. Ik heb je raad opgevolgd, en haar heel zacht aandacht gegeven, zodat ik niets verkeerd deed voor haar rug. Ze vond het heel leuk en zei daarna dat ze me ook iets van haarzelf wou geven en nam de leiding.

Meer ga ik er niet over zeggen behalve dit. Ze heeft de hele tijd volledig de regels gevolgd: rustig plat op haar rug gelegen, met haar hoofd in haar speciale kussen, dus keek ze de hele tijd naar boven en niet naar mij, ze heeft rug en nek stil gehouden. Ondanks dat hebben we elkaar veel aandacht kunnen geven, zij ook aan mij, heel veel en leuk, en hebben we ons nog nooit zo close samen gevoeld. Allebei. Die rug en die handicap hoeft dus helemaal niet tussen ons in te komen als een hinderpaal. Het is mijn lief en ik wil geen ander. Ik zal er rekening mee moeten houden maar voor mij is ze dat waard. Ik ben misschien nog wat te jong maar dat vind ik er nu van. Ik weet dat die rug nog slechter kan worden maar dat lossen we dan wel op. Ze gaat nu ook ok zijn dat zal je zien. Ik ga haar helpen en ze is sterk. Ik hou nog meer van haar dan ervoor. Geen haar op mijn hoofd dat ik dat geweldige meisje ooit in de steek laat. En dat vind ik geen offer want ik wil het.

J23 ik had het gisteren niet gesnapt (ik ben niet zo 'n dichter) maar ik heb er deze nacht over nagedacht en dat beeld van die schutbladeren en die bloem is eigenlijk heel mooi, en als ik het op die manier bekijk dan is mijn lief ook nog heel mooi zelfs met haar hoofdschelp. Ik ga je idee stelen en het gebruiken bij haar, zal ze heel mooi vinden. Heel erg bedankt en sorry dat ik je idee inpik.

Beste vriend, jouw moeder doet echt heel veel voor je lief. Ik vind dat jij een geweldige moeder hebt, ze doet bijna alsof jouw lief haar eigen dochter is. Die kleren zullen vast wel mooi staan. Jouw moeder heeft verstand van kunst dus weet ze ook wel wat mooi is. Misschien geeft het je lief zelfvertrouwen om weer naar school te gaan.

Als je zo over die schelp rond haar hoofd praat dan zie ik een soort bloem voor mij met die schelp als schutbladeren en het hoofd van je lief als bloem. Het zal wel niet helemaal zo zijn, maar zo zie ik het voor mij.
Die schilderijen van Frids Kahlo vind jij niet mooi en eerlijk gezegd zou ik ze ook niet an de muur hangen. Ik heb al eens gezegd dat kunst gematerialiseerde emotie is. Dat geldt heel erg voor haar schilderijen, die zijn erg persoonlijk en achter alles zit een bepaalde betekenis. Haar lijden heeft ze er ook in verbeeld. Die doorlopende wenkbrauw heeft ze expres wat aangezet. Het is een soort imago, een beeldmerk, zo van: Dat ben ik. Het was een sterke vrouw, net als je lief, maar ook een ongelukkige vrouw in meer dan een opzicht.

Voor morgen hoef jij niet zenuwachtig te zijn. Er was hier een andere Belgische jongen en toen hij zestien werd mocht hij voor het eerst echt doen met zijn lief. Hij was ook heel zenuwachtig en ik heb hem gezegd dat hij zich moest laten leiden door zijn lief. Dat heeft hij gedaan en het werd de mooiste dag van zijn leven. Hij heeft er een heel verhaal over geschreven. Hij en zijn broertje vertellen ook alles tegen hun moeder, dus dat heeft hij na zijn eerste keer ook gedaan.

Jij gaat niet alles tegen je moeder vertellen denk ik, dat doen de meeste jongens en meisjes toch niet lijkt mij, maar die twee dat zijn hele speciale jongens.
Tegen jou zeg ik hetzelfde als tegen die jongen, laat je leiden door je lief. Bij het vrijen gaat het er om de ander gelukkig te maken. Zij vertelt jou wel wat wel en wat niet en hoe. Jullie zullen niet zo ver gaan als die andere Belgische jongen, maar wat jullie doen, het is jullie zaak en verder gaat het niemand wat aan. Zet je rolstoel maar op de rem tegen de kamerdeur aan.

Fijne dag morgen en slaap lekker vannacht!

Het was een goede dag. Toen mijn lief aankwam – mijn ma had voor een rolstoeltaxi gezorgd – zag ze er echt al heel wat beter uit. Haar nieuw kapsel was eigenlijk wel goed – het leek wat op van die fotomodellen met heel kort haar uit de sixties. Ik heb eens met mijn ma naar een tentoonstelling over de sixties gegaan en vond het wel mooi, niet zoals die clownskleren met belachelijk haar dat mijn ouders later droegen toen zij jong waren.

Die fotomodellen hadden wel geen schoteltje onder hun kin, of een band over hun voorhoofd of een schelp achterop hun hoofd, maar ik vond dat ze er eigenlijk leuk uitzag ondanks alles. En ze was geschmink, heel mooi, die mevrouw had dat haar getoond. Ik zei het, en ze voelde dat ik het echt meende, want ze glunderde. Ze vind dat echt belangrijk, en nu moet juist zij zo'n opvallend korset met een steun rond haar hoofd dragen. Maar ik vond ze er echt leuk uitzien, en dat merkte ze.

Zij en mijn ma zijn een hele tijd bezig geweest, soms leek ze wel wat gefrustreerd, maar mijn ma weet veel van er het beste uit te zien, ik denk dat ze heel wat gekocht hebben, want ik hoorde mijn lief zeggen dat ze dat nooit kon betalen, en mijn ma zei dat het een get well kado van haar was, en dat ze de minder goede dingen altijd konden terugsturen.

We hebben dan gepraat. Ze heeft al heel veel moed. Ze ziet er erg tegenop zo terug naar de school te moeten. Eigenlijk is het de bedoeling met halve dagen te beginnen, en in de namiddag in bed met de laptop te volgen, maar ze zei al dat ze van plan is zo vlug mogelijk hele dagen te gaan. Ze heeft heel wat minder pijn, en voelt dat dat korset echt helpt en nodig was en dat voelt beter, zelfs al haat ze dat ding. Ergo zegt dat zo'n korset een ctlso heet. Dat het helpt geeft moed denk ik. En ik ook wel vermoed ik als ik zie hoe ze naar mij kijkt. Ze is echt heel moedig Ik ben trots op haar, dat vind ze echt wel belangrijk.

Ik heb Frida Kahlo opgezocht, mijn ma zei dat die bekend is. Ik vind haar eigen portretten niet zo heel mooi. Wel mooie kleuren, maar die weerwolf-unibraw lol.

Bij het eten heb ik haar een beetje (niet te veel, dat haat ze) geholpen; zelfs met dat tafeltje op haar stoel is het moeilijk omdat ze niet voorover kan zien en die kinsteun-schotel komt tot bijna onder haar onderlip. Dat moet lastig zijn , ze klaagt niet maar soms zie ik ze trekken met haar lip. Ze is echt sterk, een geweldig meisje eigenlijk. Ze haat dat tafeltje, ze vind dat heel gehandicapt.

Met mijn heup gaat het niet slecht maar het gaat nog een hele tijd duren voor ik kan helpen. Nu ik help haar nu ook. Mijn ma en pa en zelfs ook mijn zus hebben het ook heel goed gedaan en gewoon normaal gedaan tegen haar. Dat had ze wel nodig, zich terug een beetje normaal voelen. Ik ben heel blij dat ze terug wat moed krijgt. We gaan ons aanpassen en dit overleven.

De taxi heeft haar opgepikt tegen vieren, daarna moest ze gaan liggen, want ze had terug last. Het gaat elke dag wat beter. Als ze plat ligt in haar bed moet het korset niet aan, ze moet dan een zachte halskraag dragen en een speciaal kussen met rondom dikke randen zodat haar hoofd niet te veel kan bewegen. Ik ben wel heel zenuwachtig voor morgenmiddag, het gaat heel nieuw zijn zo met een meisje. Ik ga rechtstreeks van de scouts naar haar, anders verlies ik de moed lol, ga er ook eten. Ik hoop dat ze jongens in uniform leuk vind lol. Ik ga je raad opvolgen, heel voorzichtig voor haar rug. Meer zeg ik niet.

Beste vriend, Dat was weer een heel verhaal. Het is wel duidelijk dat het je leven op dit moment helemaal beheerst en ik denk dat wat er met jouw lief aan de hand is je eigen problemen heel erg relativeert.
Voor iemand zoals ik en de meesten die hier komen is het heel moeilijk om goed te kunnen begrijpen hoe het moet zijn om te moeten leven met wat je lief doormaakt. Je leest wel meer over mensen die of met een handicap geboren worden, of tijdens hun leven iets akeligs overkomt, zoals blind worden of verlamd raken.
Jij ervaart nu hoe groot de kracht van liefde is. Jij hebt zowel ontvangen als gegeven. Misschien merk je nu ook als iemand die dicht bij je staat en afhankelijk wordt dat je dan meer liefde gaat voelen en wil zorgen. Dat is de reden denk ik dat de mensheid nog steeds bestaat en ze elkaar nog niet allemaal hebben doodgeslagen. Liefde is het cement van de samenleving.

Morgen ga jij dus je herdersuurtje beleven met je lief. Eerst naar de scouts natuurlijk en dan waar je nu vast al naar uitkijkt.
Als je lief op bed ligt dan heeft ze dat korset niet aan neem ik aan. Dat zal een hele verademing zijn want al geeft het dan steun, het is natuurlijk ook een last. Jouw vervelende heup is dan ook geen probleem meer.
Wat jullie samen doen is mijn zaak natuurlijk niet maar ik denk dat jullie allebei wel graag een stapje verder willen gaan dan alleen maar zoenen. Streel haar heel licht over haar huid en gebruik af en toe, ook heel licht, je nagels om haar liefdevol te krabben. Als ze er kippenvel van krijgt dan is dat niet van de kou, het betekent dat je het goed doet.
Misschien dat ik wat ver ga met dit advies, maar doe er maar mee wat je wilt.

Het korset is natuurlijk helemaal niet leuk, maar ze heeft het nodig, dat is wel duidelijk. Die ruggengraat van haar kan zijn werk niet meer doen en laten we blij zijn dat zo iets bestaat. Je lief maakt het heel erg onzeker, maar het helpt en de ervaring leert dat het uiterlijk steeds minder belangrijk wordt naarmate je elkaar beter leert kennen. De boeddhisten zeggen: Je bent geen lichaam maar je hebt een lichaam. Het lichaam is het voertuig van de geest en de geest is toch het belangrijkste. Dat is wie je bent.

Morgen een spannende dag. Ik wens jullie allebei een mooie dag met hele fijne momenten!

Ik ben vanavond na school terug naar mijn lief geweest. Toen ik binnenkwam zat ze met schoolstuff op haar tafeltje te werken. Het is altijd nog wel in het begin wat vreemd haar zo te zien met dat korset en vooral de 'hoofdschelp'. Ze droeg wel een shirt over het korset. Het zag er heel ongemakkelijk uit zo schoolwerk doen zonder te kunnen vooroverbuigen.

Toen ze me zag keek ze heel blij. Ik vroeg hoe het was en of ze veel pijn had. Ze zei dat ze veel minder pijn had en maar een uurtje onder de middag in bed had gelegen. Toen ik zei dat het korset dus echt wel goed hielp trok ze een zuur gezicht en zei dat ze er belachelijk en lelijk uitzag met die hoofdschelp. Ik zei dat ik vond dat ze er heel lief en cute uitzag (en dat is niet helemaal gelogen) en dat ze het moedigste meisje is dat ik ken. Ze keek heel ernstig en droevig en zei: nu ik zo ben (en ze wees naar haar hoofd) begrijp ik het als je wil dat we gewoon vrienden zijn en niet meer mijn echte vriendje wil zijn; dat is normaal. De schat. Ik heb dan gezegd: ik zal laten zien wat ik wil en na wat acrobatie heb ik haar de (voor mij toch) langste echte kus op haar mond ooit gegeven. Ik heb gezegd dat ik haar cool vond en nog veel meer dingen. Ze keek daarna weer met zo n verliefde blik. Ik ga dat nog honderd keer moeten zeggen nu ze zo onzeker is.

Ik heb ook gezegd dat ik zeker niet wil dat ze dat korset en die hoofdschelp uitdoet omwille van mij. Dat ik juist wil dat ze het draagt omdat dat moet voor haar gezondheid en dat het dus heel belangrijk is dat ze het doet. Ze zei gewoon OK ga ik doen, zonder zeuren of iets.

We hebben dan wat tv gekeken. Ze is heel blij dat die kapper morgen komt want ze weet niet wat te doen met haar haar. Ze zeurde wel even dat ze amper kleren had die groot genoeg waren met dat korset en het dan leek of ze dik was. Ze heeft dan naar mijn ma gebeld op mijn aanraden en ze heeft afgesproken dat ze samen morgennamiddag bij ons online gaan zien naar geschikte kleren en blijft eten. Ik schrok er echt van, een dag geleden wou ze nog niet meer buitenkomen. Het is toch echt een doorzettertje. Het is kut wat er gebeurd is maar ik heb er toch al meer vertrouwen in dat ze zich gaat kunnen aanpassen. Misschien ook wel wat dank zij mij.

Zondag moet ze bedrust nemen en ik heb gevraagd of ik haar gezelschap mocht houden. Vond ze goed. Ik heb snode bedoelingen lol: J23 ik ga je raad opvolgen en mee rusten.. Geen schrik, ik ga me goed gedragen, met haar slechte rug moet ik wel braaf zijn.

Die rug is echt wel heel erg geworden. Ze sukkelde er een hele tijd mee maar mij nooit gezegd dat ze zo vreselijk veel last had. Het is dan echt super erg geworden. Ik had al wel gemerkt dat ze de laatste tijd veel meer gewoon thuis bleef. Een week of 2 geleden is ze dan van school thuis moeten blijven met heel veel pijn en duizelingen. Ik wist helemaal niet dat het zo heel erg was, ze wilde dat aan niemand zeggen.

Ergoman zei dat er al een tijd onderzoeken zijn geweest maar dat ze lang niet wou nadenken over een korset met hoofdsteun (ik hoop niet omwille van mij) tot het nu echt niet anders meer kon en ze helemaal niet meer verder kon. Haar vorig korset was een dun ding dat je niet zag en dat ze uitdeed voor zwemmen en zo, niet zo'n harde dikke schelp. Het is nu dus allemaal heel vlug moeten gebeuren. Het was ook slikken voor mij maar ik ga haar steunen. Ergoman verwijt zichzelf dat ze zo lang gewacht hebben maar dat vind ik onzin.

Beste vriend, Jij vindt zelf dat jij het wel goed gedaan hebt bij je lief en ik vind dat ook. Voor jouw leeftijd gedraag jij je heel verstandig en heel volwassen en ik heb bewondering voor jouw loyaliteit naar je lief.
Inderdaad, wat er allemaal nog gaat gebeuren en hoe het verder zal gaan tussen jou en je lief en of er misschien anderen zullen komen, dat zijn dingen waar je nu niet over hoeft na te denken. Voor nu geldt alleen het nu. Wat de toekomst brengt voor jou en voor je lief en voor jullie relatie dat is iets wat vanzelf gaat. Wat komt dat komt en wat je dan moet doen dat zie je dan wel weer. Er zijn genoeg mensen die jou willen helpen. Zowel jij als je lief zijn omringt met liefde en vriendschap.

Jouw verhaal vertelt mij duidelijk wat er aan de hand is. Instabiel betekent in dit geval dat de ruggengraat van je lief niet meer in staat is om haar lichaam te dragen. Het lijkt wel een beetje op die heupkop van jou, maar dan anders.
Nu heeft ze daar dat korset voor nodig, een exoskelet kan je het noemen. Het is wel heel erg naar zoals jij dat beschrijft, en dan het idee dat het niet beter wordt! Jouw vriendschap maakt dat meisje in deze situatie heel gelukkig, en niet alleen haar, ook haar ouders en haar broer.
Jouw ouders vonden het al heel erg wat jou is overkomen, dus bedenk eens hoe haar ouders het moeten ervaren. Jij brengt haar weer wat geluk en helpt haar het te dragen.

Misschien dat jullie bij een bezoek gewoon eens samen naast elkaar op bed moeten gaan liggen en elkaar wat liefkozen. Ieder mens heeft de behoefte aan lichamelijk contact met anderen, het enige lichamelijke contact dat zij heeft is met haar verzorgers. De intimiteit die anderen hebben met geliefden die moet zij voor een groot deel missen. Van seks kan geen sprake zijn heb ik al eerder van je begrepen, maar liefkozingen dat kan altijd lijkt mij.

Jouw lief doet mij denken aan Frida Kahlo. Dat was een Mexicaanse kunstenares die als tiener gewond raakte aan haar rug toen de tram waarin ze met wat klasgenoten zat een ongeluk kreeg. Ze is vaak geopereerd, maar beter is ze nooit geworden en ook zij moest een korset dragen, niet van kunststof, maar van ijzer. Uiteindelijk kon ze alleen nog maar liggen.

Ik begrijp dat wat er gebeurt met jouw lief je gedachten op dit moment helemaal in beslag neemt. Het grijpt je erg aan. Ik schreef al eerder dat het eigenlijk te zwaar is voor iemand van jouw leeftijd. Je schrijft dat je geen kinderachtig kereltje meer bent en daar ben ik het helemaal mee eens. Zoals ik al eens eerder schreef, jij bent heel snel heel erg gegroeid naar volwassenheid.
Als je vandaag terugkijkt naar hoe je anderhalf jaar geleden was en hoe je nu bent, wat een verandering!
Als je beproefd wordt dan komt je ware karakter naar boven. Ik denk dat jouw ouders wel blij en tevreden over jou zijn. In het begin deed jij heel kinderachtig over je zus, niet aardig tegen wat minder bijdehante jongens en misschien ook meisjes, en dat is allemaal voorbij.

Al die dingen heb je hier met de bezoekers gedeeld en ik denk dat die dat gewaardeerd hebben. Ik in ieder geval wel. Zo leer je hoe anderen leven en denken. Op straat, op school gedraag je je op een bepaalde manier zoals jij denkt dat het moet en je verbergt je je zwakheden. Op dit forum leer je hoe jongeren echt van binnen zijn en waar ze mee zitten. Ik heb hier veel geleerd, niet alleen van jou, en ben anders gaan denken. Jij ook misschien.

Jou wens ik dus maar weer veel sterkte en veel liefde en vriendschap.

k ben echt tevreden hoe ik het gedaan heb bij mijn bezoek, en buurmeisje vond ook dat het goed was.. Het gaat zeker nog moeilijk worden maar ik denk dat het goed is gegaan. Ik denk dat haar ma ook heel blij was met hoe ik het heb gedaan, ze heeft met mijn ma achteraf gebeld. En ik ben blij dat mijn twijfels ook wat weg zijn, ik laat ze niet in de steek. Punt.

Het was goed dat na dat vreselijke eerste moment alles toch ontdooit is en we terug wat vertrouwd en vrijuit samen hebben kunnen praten. We hebben zelfs een naam bedacht voor het 'ding': het is nu haar 'hoofdschelp'. Ze was heel bang wat ik van alles zou vinden, en ik heb duidelijk gezegd dat ik vind dat als dat nodig is voor haar gezondheid ze haar hoofdschelp gewoon altijd moet dragen, en dat voor mij helemaal ok is, dat ze nog steeds mijn knappe meisje was. Ze keek echt heel dankbaar. Deed echt goed Ze heeft nog wel geklaagd over haar haar (dat lijkt net een vogelnest op haar hoofd, met aan de zijkant pieken die uit de hoofdschelp steken). Ik heb gezegd dat ze gewoon naar de kapper moest gaan en haar haar mooi kort moest laten knippen, dat daarvoor het ding wel even uit mag, dat ze het maar vlug moest doen voor ze terug naar school gaat. Ze vroeg of ik kort haar niet erg vond en ik heb gezegd van niet en dat ze nu juist goed gaat staan met kort haar. En ik meen het ook echt, ik ben haar nieuwe look al wat gewoon, het gaat natuurlijk nog hard wennen worden.

Ik was nog niet lang terug thuis of ze wou skypen. Ze was helemaal in paniek en zei dat de verpleegster had gezegd dat er geen sprake van kon zijn haar korset en hoofdsteun uit te laten om naar de kapper te gaan, dat dat niet mocht. Ze was echt overstuur maar mijn ma wist raad. Die kent iemand die aan huis of in het ziekenhuis haar kapt. Die gaat nu speciaal zaterdag bij mijn lief komen en haar kappen wanneer ze in bed ligt met haar zachte halskraag, dat dat wel gaat lukken. Een mondmasker en halskraag en haar snijden, dat gaat wat worden.

J23 ik denk ook niet dat het nog veel gaat beteren met mijn lief, ik heb nog gesproken met ergoman: die zegt dat heel haar rug heel zwak en instabiel is, ze is lang heel erg actief geweest en dat is nu de prijs. Ze willen daarom enkel opereren als het niet anders kan, want het zou het probleem gewoon verplaatsen naar een ander stuk rug.

Het gaat een ernstige handicap blijven, en ik denk dat dat korset en die 'hoofdschelp' iets voor heel lang gaan zijn. Dat zelfstandige en heel knappe meisje van vroeger gaat mijn lief nooit meer zijn. Haar handicap heeft haar ingehaald. Maar ik ga niet denken of plannen over later; nu is al genoeg. We zullen wel zien hoe het gaat worden, ik wil daar echt nog niet aan denken. En niemand verwacht dat. Maar nu ben ik er, is ze mijn lief, en nu ga ik haar zo gelukkig maken als het kan. Dat is echt nodig. De rest is voor later.

Het gaat niet makkelijk zijn; ze heeft voortaan hulp nodig met haar rolstoel en zo, en die ik (nog) niet kan geven, samen ergens naartoe kan nog enkel met iemand erbij. Ik heb het al wat besproken met buurvriendin en we zijn van plan veel met 3 te gaan doen.

Ik ga zeker niet denken over iets als opoffering, dat komt niet goed. we zullen wel zien wat het wordt, misschien dat het goed zal zijn tussen ons, misschien wil ik iets anders. Maar nu haal ik haar uit de put. Geen twijfels meer hoor lol. Ze is nog steeds heel lief, schattig, en ik ben haar held. ik ben echt geen kinderachtig kereltje meer hoor na alles.

Hi, het was heftig. Ik moet er over praten. Het was schrikken toen ik mijn lief zo zag in zo n soort ziekenhuisrolstoel maar dan met een opzetstuk om de rugleuning hoger te maken. Ze was ook heel onhandig met dat ding, haar ma moest helpen. Ze leek heel bang en beet op haar lip, maar ze hield zich sterk en vroeg wat ik vond van haar nieuwe look. Ik jokte en zei ok en gaf een kus en dan was het even terug mijn oud lief die zei dat ik loog maar dat ze graag nog een kus wou. Ze zag er heel vreemd uit, haar nieuw korset leek net een plastic harnas en die zogenaamde halskraag was wel heel wat uitgebreider dan dat: vooraan was dat een grote kinsteun die rondom haar kin en kaak ging, net alsof haar gezicht in een heel diep soepbord stond, met bolle wangen, en vanaf haar oren zat de achterkant van haar hoofd tot bijna bovenaan in een soort schelp die op haar korset staat, tot boven haar oren, met dan een brede riem over haar voorhoofd. Het was echt heel raar en niet leuk haar zo te zien, ik had me niet aan zoiets ergs verwacht . Ze moest zo heel stijf en recht zitten en kon denk ik haar hoofd zo bijna niet bewegen.

We hebben eerst wat over domme dingen gesproken en niet over dat. Ze was heel moedig en sterk, soms werden haar ogen vochtig maar ze huilde niet. Toen ik dan toch met schrik vroeg hoe het was begon ze te huilen en kloeg dat ze dat ding heel de tijd moest dragen, zelfs in de douche, alleen niet als ze plat lag in bed want daarvoor had ze een zachte halskraag en een speciaal kussen gekregen. En over haar haar. Ik wist echt niet wat zeggen, heb ze maar gehugd en kusjes gegeven (tja gelukkig kan ik nog bij haar gezicht geraken met wat pikkelen op mijn goeie been lol) Ik heb er echt mee te doen maar op zo n moment weet ik niet echt hoe me te gedragen. Ik ben dus gewoon maar heel lief geweest en haar veel vastgepakt bij haar hand (dank je voor de goede raad). Dat leek ze wel goed te vinden en ik denk dat ze zich wel wat zekerder voelde omdat ik extra lief was.
Na terug wat over gewone dingen gesproken te hebben met buurmeisje begon mijn lief dan toch er over te praten, vooral te klagen: over het vreselijk korset, dat die nieuwe rolstoel zo moeilijk mee te rijden is, zeker met dat ding rond haar hoofd, dat ze amper iets zelf kan, over dat stomme tafeltje op de rolstoel, en vooral over haar broer: dat die het goed vind dat ze dat ding moet dragen en dat hij en haar ouders willen dat ze vanaf volgende woensdag terug naar school moet, dat hij echt vals doet. Het kwam er opeens als een waterval uit. Ik heb dan maar gevraagd of ze nog veel pijn had nu en dat was goed gevonden: ze zei dat het wel leek dat ze met nu met dat ding aan minder pijn en last had en dat haar pijn minder en minder werd. Ik heb dan uitgelegd dat daarom haar broer het goed vind dat ze dat ding heeft, dat het nodig is

Ze heeft dan goed uitgehuild, dat moest ook wel echt met zoiets. En daarna viel het eigenlijk mee, was het min of meer terug mijn lief van ervoor, en we hebben goed en vrijuit gesproken. Dat babbelen voelde ook voor mij beter en ik besefte dan: ik ga haar echt niet in de steek laten. Ze weet dat nu. Het voelde echt heel wat beter en ze leek echt heel wat minder ongelukkig. Toen we naar huis gingen (morgen ga ik alleen langer blijven) kreeg ik een hele dikke kus en fluisterde ze dat ze me graag zag. Ze zag er raar uit, haar hoofd leek net op een schoteltje te staan, maar ook heel heel lief en cute. Ik denk dat het ok was gegaan.

Beste vriend, Soms is het leven niet zo gemakkelijk en lijkt alles heel oneerlijk. Jij vraagt jezelf dat vaak af denk ik en je lief zeker ook dikwijls genoeg. Waarom is de een gezond en heeft de ander allerlei problemen? Het is wel duidelijk dat het voor je lief alleen maar slechter kan worden. Misschien dat er nog dingen mogelijk zijn maar of er echt wat verbeteren kan is maar de vraag.
Jij zal jezelf ook wel afvragen hoe je daar verder mee om moet gaan. Je bent verliefd geworden op dat meisje en je kan en wil haar nu niet in de steek laten. Je begrijpt natuurlijk wat dat voor haar zou betekenen. Het zou voor jou zelf ook niet goed voelen.

Toch vermoed ik dat je er af en toe wel eens over denkt hoe het verder zal gaan tussen jou en je lief. Jij hebt zelf wat kleine probleempjes die steeds kleiner worden en voor de rest ben je gewoon een gezonde jongen die er volgens jou zelf best mag zijn. Nu ben je nog wat jong, maar als je ouder wordt dan zie jij je vrienden verkering krijgen en leuke dingen doen met hun liefjes en samen over een toekomst denken. Zelfs stoere heeft nu iemand gevonden waarmee hij zijn gevoelens en nog wat meer kan delen.

Ik vraag mij af hoe jouw lief over zulke dingen denkt. Zij weet vast wel dat zij jou niet kan bieden wat een gewoon meisje haar lief kan bieden. Ik kan mij voorstellen dat zij aan de ene kant jou vast wil houden, wat heeft zij anders? Maar aan de andere kant begrijpt zij misschien ook wel dat zo iets van jou een heel groot offer vraagt.
Voorlopig is die keuze nog niet aan de orde. Jullie zijn allebei nog te jong om definitieve keuzes te maken, maar het gaat zeker spelen. Het beste is om daar tegenover elkaar maar zo eerlijk mogelijk over te zijn. Haar broer en jouw vader kunnen je daar ook wel over adviseren en helpen een goede weg te kiezen.

In jouw post zag ik steeds e staan en ik dacht wat is dat? Toen begreep ik dat het Ergo moest zijn. Dan weet ik dat alvast voor de volgende keer.

Het zijn zware dingen vol emotie waar we het nu over hebben. Praat er over met oudere verstandige mensen, die begrijpen dat soort dingen wel. Ik wens je veel sterkte en het allerbeste voor jullie samen. Aan verdriet zal niet altijd te ontkomen zijn, maar dat is het leven.

nou leuke verjaardag gehad hoop ik.     ik en de buurvriendin gaan morgen na de school langs naar mijn lief. Tegen dan zal ze dat korset met die zware halskraag al dragen en ook die voorlopige rolstoel hebben. Ze vind die halskraag en die stoel heel erg, en die volgende eigen rolstoel klinkt eigenlijk nog erger met dan die zitkuip (e. noemt het een zitschelp).     Ben er wel zenuwachtig over want ze is nu al zo ongelukkig, ik hoop dat ik het morgen niet te veel laat zien of niet te veel schrik.     En ik weet dat e. haar vertrouwde coole rolstoel zo vlug mogelijk weg wil omdat ze hem toch helemaal niet meer mag gebruiken en ze die nieuwe uncoole rolstoel nooit gaat aanvaarden of willen wennen zolang ze haar oude stoel ook nog houdt. Beter doorbijten en harde maar korte pijn zodat ze zich kan aanpassen zegt hij. Dat gaat hard worden. E. zegt dat nu hard zijn kut is maar dat hij vooral aan haar toekomst moet denken en dat die anders gaat zijn, zelfs al wil ze dat niet. pffff hou mijn hart vast. E. heeft misschien gelijk maar het gaat echt allemaal wel vreselijk voor haar zijn.     ze gaat nog inspuitingen en therapie krijgen maar ik denk niet dat e. mirakels verwacht. het gaat dus nog heel zwaar worden voor haar om zich aan te passen. Het is echt heel kut.     ja ik ga vooral mee naar de fuif omdat ik er anders niet bij ben snap je. Zie er wat tegenop maar vind dat ik het moet doen.     Ga wel laten weten hoe het morgen was.  

Beste vriend, Tijd niets van je gehoord en dan denk ik dat het is omdat alles goed gaat. Het ging eigenlijk wel goed met jou de laatste tijd. Het ergste was achter de drug, de vooruitzichten zijn positief en je omgeving is helemaal gewend aan jouw situatie.
Je vraagt je af of wat jou is overkomen een soort straf is voor jou vroegere gedrag. Dat is natuurlijk niet zo. Er is niet iets of iemand die jou in de gaten houdt en op de gedachte komt dat jou maar eens iets heel vervelends moet overkomen. Het is gewoon toeval, geen karma. Naar als het je overkomt, maar je moet maar proberen er het beste van te maken en ik denk dat jou dat wel lukt.

Wat er met jouw lief aan de hand is dat is wat anders. Zij heeft echt niets gedaan waar ze voor gestraft moet worden. Wat haar is overkomen is net als bij jou gewoon toeval. De voortplanting is een ingewikkeld proces waarbij veel verkeerd kan gaan.
Als in sommige culturen ouders een kind krijgen waar iets mee aan de hand is dan verwaarlozen ze dat kind waardoor het niet lang blijft leven. Hier in het westen doen we dat niet.
Jouw lief zit nu heel erg in de put en ik kan mij voorstellen dat zij de deur niet meer uit wil. Het is voor haar heel fijn dat zij goede vrienden heeft.
Het menselijk lichaam is er niet op gebouwd om al maar in een rolstoel te zitten. Op den duur ontwikkelen zich dan allerlei kwalen. Door dingen zoals dat zwemmen en fysiotherapie kun je nog een hoop verbeteren, maar het is de vraag wat er nu nog kan.

Door wat jij zelf hebt meegemaakt kan je een beetje begrijpen wat zij meemaakt, maar toch niet echt helemaal denk ik. Het is heel fijn voor haar dat jij haar zo steunt, maar eigenlijk is het te zwaar voor iemand van jouw leeftijd. Ik kan mij voorstellen dat jij er wel eens van wakker ligt. Gelukkig dat er anderen zijn en dat jouw ouders jou steunen. Ook fijn dat het nu zo goed is thuis.
Je weet niet wat je zeggen moet en dat is wel te begrijpen. Wat moet je zeggen? Dat jij er bent en letterlijk of figuurlijk haar hand vasthoudt is al een steun voor haar. Dan hoef je niet zoveel te zeggen.

Je hebt het over de verkenners en over een fuif. Aan de ene kant zijn dat leuke dingen, maar het confronteert je ook met je beperkingen. Of je nu op dit moment zin hebt in een fuif dat vraag ik mij af, maar thuis zitten terwijl je weet dat anderen plezier hebben dat is ook niks. Jij ziet zelf ook wel bij de verkenners dat ze jou mee willen laten doen, maar dat het toch niet altijd kan. Dat doet weleens pijn denk ik. Blijf toch maar gaan, daar zijn jouw vrienden.
Hoe zit het met dat zitvolleybal? Dat leek mij wel iets leuks voor je. Dan ben je onder je gelijken om het zo te zeggen en misschien ben je er wel goed in.

Wat je in je korte post zei, niet te veel nadenken over alles en maar laten gebeuren wat er komt is wel verstandig. Dingen waar jij toch niets aan kan doen daar moet jij je ook niet druk over maken. Daar wordt je maar gestrest van en het lost niets op. Makkelijk gezegd natuurlijk, maar zo luchthartig is niet iedereen. Ik wens je veel sterkte en het beste voor je lief. Ik hoop dat er ondanks alles toch nog dingen zijn waar zij van kan genieten. Als je lichaam niet meer wil dan heb je de geest nog. Het beste!

Ps: Ik ben nu J23 zoals je wel gezien hebt, jarig geweest.

ja het gaat wel ok met mij. Die stoel is rot, en dat pleister ook, maar het gaat wel over. Rechtstaan en stappen tegen dat ik een diploma heb zal geen probleem zijn denk ik hoor. Nu is het nog te vroeg maar het zal eerst half steunen op het slechte been met krukken zijn , en dan meer en meer.
Hopelijk gaat ik niet te veel last van pijn en reuma of zo krijgen.

Het is ook wel moeilijk met die stoel als ik nieuwe mensen zie of mensen die mij lang niet gezien hebben. En lastig dat ik altijd naar boven moet kijken. Mijn vrienden weten dat al, die buigen even door hun knieën.

De verkenners is ok. Er zijn wel dingen die ik niet mee kan doen dan ga ik 'helpen' bij langhaar. Meestal is dat dan mee uitleggen wat we gaan doen en dan meedoen met hulp.

We willen nu ook naar een fuif en daar heb ik wel gemengde gevoelens bij. Ik zou graag dat stomme pleister en bril thuislaten maar thuis vinden ze dat geen goed idee en niet kunnen. Dus dat zal niet gaan want anders komen ze het toch te weten en het gaat nu net goed thuis.

Soms denk dat dit allemaal gebeurt omdat ik vroeger wel gemeen deed tegen gasten die niet cool waren, samen met dat groepje. Nu zijn de rollen omgekeerd. Het valt wel mee hoor, gebeurt niet veel meer, het stomste is nieuwsgierige blikken van vreemde mensen. Zie dus wel tegenop voor die fuif.

Ik maak me heel veel zorgen over mijn lief. Het gaat echt niet beter met haar rug, daar had ze al een tijd last van maar het is slechter geworden, en haar nek is nu blijkbaar heel erg geworden. Die zou heel 'instabiel' zijn en dat kan gevaarlijk worden als ze niets doen, dan kan het ruggenmerg indalen en er schade komen aan iets dat hersenstam noemt Dat mag dus niet gebeuren. Ze draagt nu voorlopig een kraag maar ze moet nu zo snel het kan een korset gaan dragen met een halskraag er vast op zegt ze. Ze vind het vreselijk, het gaat gigantisch zijn, helemaal rond haar kin en heel hoog achter op haar hoofd. Ze is al geweest voor de maat en als het klaar is gaat ze het heel de tijd moeten aandoen. En ze gaat haar sportieve rolstoel niet meer mogen gebruiken, maar een rolstoel met een hoge rugleuning en een hoofdsteun. Haar broer zegt dat het allemaal echt wel nodig is, anders kan het gevaarlijk zijn. Ze gaan later dan moeten zien of er moet geopereerd worden maar enkel als het niet anders kan.

ze vind het vreselijk en is heel droevig. Donderdag krijgt ze dat korset met die halskraag al en ook al een voorlopige rolstoel met zo n hoge rug en een hoofdsteun en zelfs een soort van tafelblad er vooraan op voor op school en zo. Ze vind het een afschuwelijk idee. Ze gaat daarna waarschijnlijk een nieuwe eigen rolstoel krijgen, ook met zo n tafelblad en een hoofdsteun, en met een hoge zitkuip op maat gemaakt, moeten ze nog zien. ze zegt dat het allemaal heel gehandicapt gaat zijn en er zwaar gehandicapt gaat uitzien en huilt heel veel. Ze vind het echt verschrikkelijk. Ik probeer haar zo veel mogelijk te troosten maar weet niet echt wat ik moet zeggen.
ze gaat natuurlijk niet mee naar de fuif.. Ze zit de hele tijd thuis en ik ben eigenlijk de enigste die ze nog wil zien. Maar ze gaat natuurlijk binnen enkele dagen terug naar school moeten met die halskraag en die nieuwe stoel. Ik heb ze nog nooit zo droevig gezien. Ergo zegt dat het echt wel zal moeten, dat het een hele aanpassing gaat zijn , maar echt nodig is. ik ga in elk geval zo veel mogelijk bij haar proberen te zijn. Mijn pa zegt dat ik dat echt wel moet doen en ik vind het ook.

nog even kort : ik snap meer en meer dat wat ik heb stom en lastig is maar niet zo ernstig: vrij zeker dat binnen een jaar die oogshit al over is (misschien nog een contactlens voor mijn mindere oog) en een half jaar later ik het meeste wel terug zal kunnen doen (tja zal wel geen voetballer of balletdanser worden lol) als alles goed gaat begin ik binnen een aantal maanden terug (wel maar kort) half te steunen met krukken op dat been, en dan is het kwestie van afwachten en oefenen en niet te vlug te willen vooruitgaan maar veel geduld hebben denk ik. het is shit maar ik maak me er niet meer zo druk in. Het gaat ok zijn. Ik ben nu eigenlijk wel blij dat die operatie gebeurd is.

Weet helemaal niet hoe om te gaan met wat er met mijn lief aan de hand is. Ik snap dat het ernstig is en er veel gaat moeten veranderen. Pfff Weet dat niet echt te plaatsen. Het gaat helemaal anders zijn. ik ga iets doen dat ik nooit doe: niet denken of plannen, gewoon zien en doen wat ze minder droevig maakt. Mijn buurvriendin vindt dat ook het beste en ze gaat hetzelfde doen. Tenslotte is mijn lief een heel goede vriendin van haar.

pffff die spina bifida van haar heb ik wel heel erg onderschat. Ik en mijn buurvriendin gaan afspreken wat we gaan doen om haar te helpen hiermee om te gaan. Ik moet maar er maar niet te veel over nadenken of piekeren. We zullen wel zien.

Beste vriend, Toen jij geconfronteerd werd met dat luie oog en die bril en die pleister was je heel erg van slag, heel je wereld van dat moment stortte in elkaar en toen kreeg je die Perthes er ook nog bij en toen zat je helemaal in de put. Hier op het forum vond je een uitlaatklep om je hart te luchten en misschien dat het je wat geholpen heeft om er doorheen te komen.

Inmiddels heb je een soort van nieuw leven ontwikkeld. Je hebt nieuwe vrienden gevonden, je hebt geaccepteerd dat de dingen zijn zoals ze zijn en je kan er nu mee leven. Je hebt weer plezier in allerlei dingen, je kijkt weer vooruit.
Je zit nu bij de verkenners en dat is leuk en ook daar heb je nieuwe vrienden. Straks ga je dat zitvolleybal doen. Ik denk dat je dat niet als iets voor gehandicapten moet zien maar als een spel, of een sport, op zich. Jij en gehandicapt dat zijn twee verschillende dingen die niet bij elkaar horen. Zo moet je denken.

Dat jij je nu beter voelt is ook te merken aan je berichten hier op het forum. Eerst elke dag, nu nog maar af en toe. Ik vind het leuk om zo af en toe nog wat van je te horen, maar ik ben ook blij dat het nu zo goed met jou gaat dat je het niet meer nodig hebt om hier elke dag te komen. Hier kom je als je het ergens moeilijk mee hebt en dat is niet meer zo. Dat is heel goed!
Niet alles is leuk natuurlijk, maar je hebt weer een leven met allerlei leuke dingen, vriendschappen en uitzicht op verbetering.
i
Leuk dus dat je weer even van je hebt laten horen. Ik vind het ook heel leuk dat je voor je vrienden van die benamingen hebt, Stoere, Mooie, Ergo, ik zie ze voor me.
Vandaag je tweede week van het nieuwe schooljaar en je weet het, je zit daar voor je toekomst, dus maar een ding is belangrijk, zorgen dat je dat diploma haalt, maar dat gaat wel lukken. Misschien dat jij straks dat diploma staande in ontvangst kan nemen, maar dat zie je dan wel.

Veel plezierige en nuttige dagen dus maar. Voorlopig is het nog mooi weer dus kan je met je bike, zo noem ik dat maar, naar school fietsen. Je leven gaat verder en het ziet er nu best weer zonnig uit.

ja de verkenners was ok. Je draagt er een soort legerhemd en een korte broek met boots. In het begin keken er sommigen wel wat raar maar ik kende gelukkig stoere en mooie al goed en ook ergo is even langsgekomen. En eigenlijk zijn de meesten echt wel ok. We hebben gekeken wat ik kan meedoen en wanneer ik bij langhaar ga De bedoeling is dat ik zoveel mogelijk meedoe, als het nodig is helpt stoere, of ik gebruik even de krukken (wel met die stomme sling ga ik voortaan moeten meebrengen). Die bike helpt echt ook wel, je voelt je ook veel minder beperkt.

Je hebt gelijk. Amper iemand zei nog iets stom op school. Dat pleister en dat dikke glas en die rolstoel wil ik natuurlijk niet maar ze zijn er en gaan er nog lang zijn, maar niet voor altijd. Het is moeilijk om te aanvaarden dat ze nu een stuk van mij zijn maar het zal moeten. Op school zijn ze het nu gewoon. Het gaat wel heel moeilijk zijn met nieuwe mensen als ik ergens kom, of naar een fuif of zo te gaan wanneer iedereen er juist goed wil uitzien. En ik dan helemaal niet maar zie er dan altijd stom uit. Zeker als ik 15 ga worden. Maar heel de tijd triest zijn heeft ook geen zin. Ik ga me een tijd aanpassen en daarna wordt het meeste terug normaal. Makkelijk is het wel niet maar ik kan er toch al wel over praten zonder boos te zijn.

ik ga ook die volley uitproberen. Kan je gewoon doen zonder een aangepaste uitrusting.

Als ik dat allemaal zo lees dan heb jij toch wel een hoop leuke dingen in je leven. Waar het om gaat is dat je goede vrienden hebt waarmee je samen dingen kan doen en waarmee je kan opschieten en af en toe eens vertrouwelijk zijn. Mensen die er voor je zijn als je ze nodig hebt en omgekeerd natuurlijk.
Hoe je er dan van buiten uitziet en of je bepaalde uitdagingen heeft, ach, als dat voor je vrienden niets uitmaakt, waarom zou jij je er dan druk over maken? Bovendien, een ding weet je zeker, die bril en die pleister zijn weg over een paar jaar en als het een beetje meezit heb je die rolstoel ook niet steeds meer nodig. Wat die jongen zegt, Je leert heel wat over jezelf en over hoe mensen zijn. Wie okee is en wie niet okee is.

Echt leuk dat die twee rolstoelers jou zo stimuleren en met je op pad zijn gegaan. Dat zitvolleybal, ach, het gaat er niet om dat je van die sportieve prestaties levert maar dat je een gezellige tijd hebt en ziet dat je niet de enige bent die het wat moeilijk heeft.
Het is natuurlijk ook goed dat je niet alleen optrekt met andere mensen met uitdagingen. Jij hoort gewoon thuis in de hele wereld. Op school, bij de verkenners, en overal waar jij komt. Dat met die rolstoel is iets wat ook bij jou hoort. Iets speciaals zeg maar.

Ik vond het erg leuk om te lezen hoe jij kennis hebt gemaakt met die vriend van stoere. Een hele knappe jongen en nog heel aardig ook! Je zou er bijna verliefd op worden, maar jij hebt je lief al en hij is van stoere.
Die vriend heeft blijkbaar wat minder mannelijke hormonen van zijn moeder mee gekregen, vandaar dat hij iets meisjesachtigs heeft. leuk natuurlijk, een knap gezicht, maar ik kijk altijd of ik er karakter in zie. Dat knappe dat zie je op den duur niet meer en dan blijft het karakter over. .
Ik heb de theorie dat je een lijn zou kunnen trekken van links 100% mannelijk naar rechts 100% vrouwelijk. In het midden zet je dan 50%. Iedereen zit ergens op die lijn. De meeste mensen zijn niet 100% dit of 100% dat. Sommigen zijn als jongen geboren en zitten dan wat genderidentiteit betreft op de vrouwelijke helft van die lijn. Dan zijn ze transgender. Met meisjes kan het andersom zijn. Die vriend van Stoere is een jongen en voelt zich ook zo, maar hij zit wellicht dicht tegen die 50% aan.

Ik vond het erg leuk te lezen dat jij in je rolstoel met twee homo's op stap bent geweest. Voor mij hoor jij bij de mensen die helemaal okee zijn. Dat je schamen voor je pleister en je rolstoel moet je dus ook maar heel gauw afleren. Jij hebt geen probleem, de mensen die daar wat van vinden hebben een probleem, en het is helemaal hun probleem. Stoere en zijn vriend moeten hetzelfde denken.
Bij de verkenners zullen ze ook wel weten hoe ze zijn, maar verkenners zijn elkaars kameraden en zijn er altijd voor elkaar. Als verkenner doe je wat verkenners doen met je maten en wie met wie zoent dat is prive.
Voor jou in ieder geval leuk dat je daar weer een vriend bij hebt. Je zal daar vast wel meer vrienden krijgen, net zoals wanneer je misschien dat zitvolleybal gaat doen. Jij krijgt nog een heel druk sociaal leven. De afgelopen zomer was een dieptepunt, vanaf nu gaat alles steeds beter.

Ik vond het erg leuk al die positieve dingen te lezen. Je zit veel minder in de put dan vroeger, misschien helemaal niet meer zelfs, en dat is heel fijn. Ik denk dat het je ouders ook gelukkig maakt.

Fijn weekend!

ja ik heb niet veel keuze dan mij 'aan de regels' te houden. Je kent mijn moeder, en ook mijn vrienden vinden dat ik het moet doen. Het is ook wel nodig denk ik. Leuk is het allemaal wel niet. Het is ook wel wat lastig opnieuw heel de tijd niets meer te zien met mijn afgeplakte oog. Maar alles is beter dan die voorbij weken.

Ik heb die jongen van Stoere gisteren ontmoet bij stoere thuis. Het eerste wat opvalt is dat die jongen heel knap is, bijna zo knap als een meisje. Het is een jongen hoor, maar hij heeft zo n soort gezicht. Echt helemaal anders dan stoere, hij ziet er duidelijk graag goed uit. Ben wel wat jaloers, met al mijn stomme dingen. Hij is ook wel OK, ik denk dat hij eerst wat schrok van hoe ik er uitzie, maar toen ik alles nog eens uitgelegd had, zei hij je doet dat dus allemaal heel de tijd, dat vind ik heel sterk, ik zou dat niet durven, en hij zei het echt niet om te lachen, en meende het. We zijn ook met zijn allen naar de winkelstraat geweest, dus hij is niet verlegen om met mij gezien te worden. En ja ik denk wel dat ze 'goede' vrienden zijn, heel de tijd van die nepgevechtjes met elkaar lol. En zoals ze kijken. Stoere is net een kip zonder kop lol.


Wel goed dat ik dus nog een gast bij de verkenners ken.

Het was ook leuk met die gast van 20; het weer viel mee (nu ja voor een slechte zomer dan lol) Die andere gast heeft geen perthes, weet niet wat die heeft. Die 2 hadden wel tempo, gelukkig vertraagden ze wat voor mij. Was wel grappig zo met 3 in een rolwagentje, leek net of dat een rolkarretje iets doodnormaal is als je zo samen met 3 ergens aankomt. Die gast is duidelijk niet beschaamd dat hij in een karretje zit. Kleine stukken stapt hij wel meer en meer, zeker sinds hij een lief heeft, maar grotere stukken doet hij liever altijd met de rolstoel zegt hij. Zijn perthes was ook heel ernstig, maar hij voelt zich gewoon ook beter daarmee zegt hij, je moet later zelf zien wat het beste werkt. Je kan ook meer stappen, dat kan dan wel wat pijn doen, maar hij doet dat liever niet. En hij vind dat hij zich daar het beste bij voelt Hij zegt dat ik dat gewoon later zelf moet zien wat voor mij het beste werkt. Er zijn heel wat meer kortere stukken dan lange zei hij lol. Hij zei dat hij het eerst ook heel moeilijk had met die stoel, toen hij 10 was of zo, maar dat dat echt wel over gaat. Dat sport veel hielp bij hem. Dat ik dat ook echt moest gaan proberen. En hij zei dat ik heel goed bezig ben. Dat het normaal is dat ik het nu heel lastig vind, maar dat dat heel wat beter gaat worden, hij zei je zal zien dat je je er beter bij gaat voelen, en dat ik er heel wat ga door leren over mezelf en de mensen.

Misschien moet ik die volleybal uitproberen, dat is zelfs niet in een stoel, je moet gewoon op de grond zitten, dus iedereen die het wil kan dat doen. En dan leer ik misschien nog wat andere gasten kennen, want zo veel vrienden heb ik niet, al valt dat nu wel stilaan wat mee.

Ik moet echt proberen wat minder beschaamd te zijn over die stoel en dat pleister en die dikke bril. Veel gasten vinden me wel stom, maar echt niet iedereen. In een hoekje blijven zitten heeft geen zin. En als er toch wel wat mensen zijn die dat zeggen, ook jij, doe ik het misschien dan toch niet zo slecht en ben ik geen nerd.

Je bent weer helemaal teruggekeerd in het land der levenden na je zomerslaap. Heel goed om dat allemaal te lezen. Je post zoveel dat ik het bijna niet bij kan houden. Gisteren dacht ik daarom, ik wacht maar even, en ja hoor een heel verhaal.
Het is echt fijn dat je aan de ene kant zo serieus en vastbesloten bent om je aan de regels te houden en aan de andere kant dat er zoveel dingen zijn die jouw leven toch de moeite waard maken en waar je plezier in hebt.

Je moet je echt niet te veel zorgen maken over hoe mensen tegen je aankijken. Misschien dat ze op het eerste gezicht een gedachte hebben, maar als ze eenmaal met jou praten dan zien ze gauw genoeg dat jij een hele normale leuke jongen bent.
Dat die "gast" jou wil meenemen voor een uitstapje en wil introduceren bij rolstoelsport is erg leuk. Dan zie jij eens dat je niet alleen bent en dat je ergens een plek hebt waar jij als het ware thuis bent onder gelijken met dezelfde ervaringen en dezelfde uitdagingen.

Ook heel leuk dat stoere iemand gevonden heeft. Voelt die jongen ook wat voor hem? Je weet dat ik een zwak plekje heb voor stoere. Het valt niet mee om te zijn zoals hij en hij heeft jou dan wel als vriend en ik weet zeker dat hij daar heel blij mee is, maar wat hij wil kan jij toch niet zijn. Ik wens hem het beste. Knuffelende jongens van zijn leeftijd vind ik altijd iets liefs hebben, maar dat vind ik.

Je zegt dat je oog na je zeventiende niet meer verbetert. Extra reden om je nu goed aan de regels te houden en daarnaast weet je zeker dat je straks van die bril en die pleister af bent. Of het is dan beter, of het wordt niet meer beter.
Vergeleken met anderen heb jij heel wat uitdagingen in je leven, maar je hebt zoveel andere dingen die niet iedereen heeft, dus maar blij zijn met wat je hebt en werken aan beter worden in alle opzichten.

Jij wil er graag weer cool uitzien zoals vroeger, maar wat wil je liever, er alleen maar cool uitzien of cool zijn? Als jij straks zeventien bent dan ben jij een knappe jongeman geworden met brede schouders (vanwege die fietsadapter). Je bril en je pleiters zijn weg en misschien kan je dan heel veel al gewoon lopend doen. Nu doe jij gewoon of alles normaal is en dat is op zich heel cool vind ik. Jij niet?

Bij de scouts gaat het ook heel goed als ik dat zo lees. Je kan met heel veel dingen gewoon meedoen en dat is heel leerzaam en leuk. Daar vind je vast ook weer nieuwe vrienden. Dat jij straks assistent leider kan spelen is ook heel leuk lijkt mij. Het komende jaar gaat een heel uitdagend en spannend jaar worden. Met al je nieuwe vrienden, met je oog, met je heup, jij gaat je niet vervelen.
Straks weer naar school en daar ben jij ook gewoon heel cool met je oog en je rolstoel want jij bent gewoon een coole gast, hoe je er ook uitziet. Cool zijn zit van binnen.

Ik wens je weer fijne dagen en geef stoere een zoen van mij. Ik hoop dat hij ook gelukkig wordt met zijn vriend, net zoals jij met je lief.

Ja j 22 ik heb echt nagedacht en je hebt natuurlijk gelijk. Ik ga nog lang in mijn rolstoel zitten en misschien daarna soms ook nog, en dat pleister en zo gaat ook nog een hele tijd duren. Mijn ma zegt dat we dat nu echt moeten volhouden, binnen een paar jaar kan het bijna niet meer verbeteren, tot mijn 17 of zo nog wel.

Het is niet mijn schuld, die rolstoel en dat oog, en er heel de tijd beschaamd over zijn heeft dus geen zin want ik kan er niets aan veranderen. Dan vergal ik het gewoon voor mezelf. Maar ik vind het wel moeilijk. Ik zou heel graag terug gewoon als vroeger zijn en er cool uitzien. Maar dat gaat niet gebeuren. Pfff Makkelijk is het niet, want je hebt wel gelijk, maar je voelt je toch altijd wat stom. Ik in elk geval. Maar als ik daarom dingen niet meer zou doen, zoals een fuif, is dat ook niet ok. Ik had vroeger echt niet kunnen bedenken dat het zo zou zijn als ik 14 of 15 ben, een rolstoel en die pleister en superdikke bril. Echt rottig. Ik moet er maar niet te veel over denken en gewoon de dingen doen. Als er dan gasten zijn die vinden dat ik er stom uitzie, misschien is dat zo, maar ik kan er niets aan veranderen. Hebben zij meer geluk gehad pfff. En een lief heb ik gelukkig al, want met die dingen op mijn kop en in een karretje zou een lief vinden niet gemakkelijk zijn.

Maar ik heb ook goed nieuws. Die jongen van 19, die ook perthes heeft gehad (eigenlijk 20 ondertussen, ik denk dat hij eigenlijk al bijna 21 is lol) heeft mij gebeld. Hij wist al van mijn ma van die handbike en hij vroeg of ik als het weer meevalt deze week geen tochtje wil gaan doen. Hij heeft blijkbaar een fiets voor thuis maar ook een handbike voor met zijn rolstoel omdat hij niet heel ver zonder rolstoel kan stappen. We gaan dan met nog een vriend van hem ook met een handbike, eerst met een auto naar een plek waar je leuk kan biken en er veel plekken zijn om te stoppen en iets te drinken en te praten. Hij zei dat ik er ook maar eens over moest denken om eens een keer mee te gaan naar de zitvolleybal, dat doet hij ook en er is ook iets voor jongeren. En met perthes kan je gewoon goed bewegen op je kont dus dat werkt ok. Die gast is echt wel sportief. Ik hoop dat al die spullen meekunnen maar hij zei met de wielen van de stoelen te halen lukt dat wel, die vriend heeft zo n soort kangoo-auto. Het klinkt wel leuk, en misschien moet ik die volleybal ook een keer uitproberen.

Het gaat eigenlijk wel spannend worden. Die gast is wel cool en dan ga ik ook nog bij de verkenners en een nieuwe leiding. Moet nog zien voor een verkennershemd. Langhaar heeft gezegd dat ze daar samen met ergo bekijken dat ik zoveel mogelijk kan meedoen, en wanneer het echt niet kan ga ik gewoon een dagje de hulp van langhaar bij de welpen zijn, dus eigenlijk een klein beetje leiding lol. Stoere gaat jaloers zijn. En hij is verliefd op een jongen die hij op kamp beter heeft leren kennen. Ik ken hem niet maar hij is 15 en bij de verkenners, hij is nog niet zo heel lang naar hier verhuisd dus Stoere kende hem ook niet echt. Hoop dat die gast meevalt en dat we vrienden kunnen zijn en hij me niet uitlacht.

Mijn ma zal blij zijn dat je zegt dat ze altijd gelijk heeft. Ik ben in elk geval blij met die handbike. Ik ga ook terug beginnen zwemmen deze week. Ik ga altijd naar de gewone zwemuren hoor. Dat stoelliftje is dan niet zo prettig maar moet nu eenmaal. Stoere kan mee met de fiets, als mijn lief meegaat gaan we met de auto moeten.

Je kon niet wachten om je verhaal over je fietstocht te posten zie ik. Mooi dat je er zo enthousiast over bent. Dat kan ik wel begrijpen want nu kun je veel beter meedoen met de anderen en ben je veel zelfstandiger en wordt je actieradius een stuk groter.
Je moeder heeft gelijk met die manuele fietsadapter (moeders hebben altijd gelijk). Doordat je de hele tijd maar in die rolstoel zit en je benen niet gebruikt verslappen je spieren.
Dat fietsen compenseert dat. Veel zwemmen is natuurlijk ook heel belangrijk zoals ik al eerder schreef. Goed dat je nu helemaal zelfstandig naar dat zwembad kan. Verder je nergens wat van aantrekken. Als jij zin hebt om naar een fuif te gaan dan ga jij gewoon. Die leuke jongen van vroeger (of dat arrogante kereltje? ;-) zit nog steeds in je.
Blijf werken aan je gezondheid en blijf geloven dat het allemaal op z'n minst veel beter gaat worden.

het feest is wel doorgegaan, zaterdag. Was ok, behalve dat ik liever iets gewonere hapjes (chips of zo) zou willen dan wat mijn ma maakt lol. Zondag was heel slecht weer maar nu maandag heb ik met de bike gereden. Was top, zo slapjes ben ik niet hoor. het kan nog beter, maar dat komt wel. het was keileuk, gewoon vrij kunnen rondrijden.

Ik schaam me wel heel erg voor die pleister en bril. Maar ik ga ze toch dragen zolang het nodig is. Het is belangrijk. Mijn ouders zeggen het, en jij hebt ook al veel gezegd dat ik het pleister niet mag afdoen. Jullie hebben gelijk: de afgelopen weken bewezen het Als ik het niet ophoud wordt het slechter. Dus ik moet wel en ga dat rotding gewoon terug heel de tijd dragen. En die stomme bril ook.

Als ik eerlijk ben: mijn lief is eigenlijk heel knap en cool, en dat maakt voor mij wel uit. Maar haar rolstoel maakt niet uit, is ok voor mij dat is juist.

1 september is de vakantie voorbij

Jouw lief houdt echt van je en dus maakt het haar niet uit hoe jij er uit ziet net zoals het jou niet uitmaakt hoe zij is. Het gaat om het gevoel.
Gisteren was erg slecht weer ja, hier ook. Ben je alleen maar blij dat het feest niet is doorgegaan omdat je niet wil dat ze jou zien met je bril en je pleister? Ze hebben al zo veel van jou gezien, dus wat maakt dat nu uit! Het gaat om de gezelligheid en om ze te bedanken voor wat ze allemaal voor jou gedaan hebben. Die bril maakt echt niets uit hoor, ze weten toch wat voor iemand jij bent? Daar gaat het om.

Straks ga je weer naar school en ook daar kennen ze jou. Als je iemand voor het eerst ontmoet dan kijk je naar de buitenkant, maar hoe langer je iemand kent, hoe minder belangrijk die buitenkant wordt en hoe belangrijker je binnenkant. Door die bril en die pleister ben jij te weten gekomen wie jouw echte vrienden zijn omdat die verder keken dan alleen maar naar jouw uiterlijk. Als je heel aantrekkelijk bent of heel rijk dan moet je jezelf steeds afvragen waarom iemand je vriend wil zijn. Als je niet zo aantrekkelijk bent en niet zo rijk en iemand wil je vriend zijn dan weet je dat je een echte vriend hebt.

Vandaag is het weer mooi weer, dus ik neem aan dat je met je fietsadapter aan de rol geweest bent. Zal wel niet meevallen in het begin maar naarmate je sterker wordt gaat het steeds gemakkelijker. Vooral nu je alleen maar mag zitten is bewegen heel belangrijk. Ik neem aan dat je ook regelmatig gaat zwemmen, gewoon als het zwembad voor iedereen open is. Je moet je nergens voor schamen, niet voor je pleister, niet voor je bril en niet voor je rolstoel. Het is zoals het is en wie er niet tegen kan kijkt maar de andere kant op.
Leuk is het allemaal niet natuurlijk, maar het is zoals het is en je kan er alleen maar het beste van maken. Te beginnen met het accepteren van de feiten en je leven er omheen bouwen.

In Nederland is voor de noorderlingen de vakantie al weer voorbij. Voor de zuiderlingen, jouw buren dus, pas over twee weken. Voor jou zal het einde ook wel in zicht zijn. Minder vrijheid misschien, maar weer een stap in je leven en een uitdaging. Het beste maar en houd moed!

heb mijn handbike uitgetest. nou gast, dit is helemaal ok. gewoon een fietstocht gedaan samen met stoere; het is wel enkel een manuele aankoppelbike, maar dit ding kost al zoveel als een dure e fiets en een elektrische aankoppelbike kost dan nog eens bijna het dubbele. (heb het opgezocht), en mijn ma zegt dat een manuele beter is voor de conditie lol. Echt vet cool van mijn ouders dat ik zoiets toch duur gekregen heb. (je zou denken dat 1 wiel minder zou kosten maar nee dus) Dit is echt top om zelf naar school te gaan of te gaan zwemmen of naar mijn lief te gaan. Bijna gewoon zoals met een fiets. Ben superblij. het aankoppelen is echt gemakkelijk en vlot, mijn ma zei natuurlijk te denken aan op slot doen lol.

Jammer dat het zoveel geregend heeft, anders zou ik een landweg in het bos die breed genoeg is ook uitproberen (korter naar het zwembad) maar met dat slijk ga ik vastzitten. Zal moeten wachten.

Moet ik niet meer steeds een lift vragen aan mijn ma maar kan gewoon fietsen (met de handen is wel wat vermoeiender, maar dat wordt ik wel gewoon). Heeft zelfs versnellingen zoals mijn fiets lol. Dit betekent echt heel veel voor me. En voor bij de verkenners bij de scouts gaat het ook een heel verschil zijn.

Met het oog is het andere koek. Mijn ouders houden de poot stijf en ik ga die pleister en die stomme bril nog lang op mijn kop hebben, suckt echt. Stoere zegt dat dat toch niet uitmaakt. Vind ik wel. Als er terug fuiven gaan zijn na al die coronashit, en dan zo naar een fuif moeten. pfff Die rolstoel is al opvallend genoeg, maar dan ook nog die belachelijke nerdlook op de koop toe. Echt kut. Kan maar beter thuis blijven bij fuiven en zo. Zie me zo al rondlopen als ik 15 wordt.

Ik ga het maar gewoon dragen om ODM toestanden te vermijden. En om mijn oog beter te krijgen. Maar het is rot.

neen geen bang voor corona, maar veel regeltjes in Belgie. Gelukkig geen feestje vandaag met die regen. Echt rotweer nu. Ik had gehoopt dat ze me gisteren zouden zien met een normale kop, maar nee dus. Mijn ma bewerken was een mislukking, ze zei dat we weten dat die bril en pleister goed werken als ik het heel de tijd volhou, dus gewoon doen, tot het beter is. Dat dat doen volwassen is. Pffff er als een idiote nerd uitzien heel de tijd dus.

Ik zie er zo stom uit met die bril met dat ene heel dikke glas en die pleister. Mijn lief was heel lief, ze zei dat het cute is dat alleen zij mijn echte gezicht kent lol. Nu jij zegt het zelfde als mijn ma en gewoon doorzetten. Pfff zit niet veel anders op denk ik. Wat een stomme behandeling heel de tijd je goede oog afplakken.

En met dit weer ook maar niet mijn bike uitgeprobeerd.

Een rotdag dus.

Het zit je weer niet mee! Erg teleurstellend dat je oog weer achteruit is gegaan, daar wordt je moedeloos van en dat begrijp ik wel. Dat minder plakken was dus wat voorbarig of heb je de discipline wat laten verslappen? In ieder geval is het dus wel zo dat door dat afplakken je oog vooruit is gegaan, dus feitelijk helpt het wel. Daar moet je maar aan vasthouden.

Jouw buurmeisje is een heel aardig meisje, ze weet wat ze zeggen moet om jou moed in te spreken. Voor stoere en je lief zal het ook niet uitmaken en je schoolmaatjes zijn er toch al aan gewend, dus ach, gewoon flink zijn en doorzetten.

Leuk, morgen dat feestje voor je verzorgers die jou inmiddels allemaal zo goed kennen ;-). Zien ze jou eens op een andere manier. Nog steeds bang voor corona. Het is mooi om jong te zijn en je toekomst voor je te hebben, maar die corona is ook al iets wat de zaak lelijk in de war stuurt. Het lijkt wel of er niets leuks meer mag zijn.
Bedenk maar dat er nog heel veel jaren voor je liggen en dat er heel veel dingen kunnen gebeuren die je leven weer helemaal de moeite waard maken.

Over sport hoef je nu nog niet te denken lijkt mij, voorlopig ben je daar nog te slap voor na die weken niets doen. Als je op pad gaat met je fietsadapter op je rolstoel dan kun je snel genoeg kracht in je armen ontwikkelen en dan kun je verder zien. Ik neem aan dat je ook revalidatie krijgt en dat helpt ook om weer op krachten te komen.

Straks weer naar school om aan je toekomst te werken. Ondanks alles moet dat toch doorgaan want wat er ook gebeurt, je groeit naar volwassenheid en zelfstandigheid en dan moet je daar op voorbereid zijn. Kun jij je ook eens druk maken over andere dingen dan je oog en je heup, bijvoorbeeld wat je zou willen gaan studeren als het zo ver is.

Voor morgen, leuk feestje gewenst en houd moed! Gewoon er weer hard tegenaan, jij gaat winnen, niet je oog en je heup.

de oogkliniek was kut mijn oog is achteruit gegaan terug volledig afplakken (en die slome bril ook natuurlijk) en deze keer tot het beter is hoe lang gaat dat niet duren? zie ik echt niet meer zitten

er is morgen een klein feestje voor de helpers van de vorige weken (overdekt tuinterras met corona) wie mijn moeder kent weet al wat ik op mijn gezicht ga hebben als ik ze verwelkom grrrrr

ik ben de nerdlook kotsmoe die stoel ok lastig, maar het ziet er niet belachelijk uit zeker niet die nieuwe. Maar dit....

mijn buurvriendin was wel lief ze zei dat ze liever haar leuke oude vriend met zijn brilletje en pleister zag dan een nieuw mooi arrogant kopje pfff maar ik in de spiegel dus niet

ik geef niet op ik ga het juiste moment afwachten om mijn ma te bewerken voor een andere oplossing met lenzen kan wel denk ik ik ga het slim doen niet halsoverkop gaat me met alles wat er gebeurd is wel lukken denk ik maar gaat tijd kosten maar nu dus eerst wel terug naar school met dat pleister en die bril dat is kut

ja op mijn kont naar boven schuiven lukte wel van de grond in bed was nog niet echt een topoefening lol

ik weet dat die perthesshit nog heel lang gaat duren ik heb me voorgenomen me er niet te druk in te maken ik zit nu eenmaal in een rolstoel maar ooit wordt het beter als je volgroeid ben dan stap je gewoon opnieuw terug sport dat is nog wat gevoelig aangepaste sport zie ik nog niet zo zitten heb al wel gezien dat die gasten in hun zitski geen doetjes zijn dat ziet er echt wild uit

ik wil echt deze weekend de bike uitproberen terug min of meer fietsen dat gaat echt wel een goede verandering zijn zie ik echt naar uit en tijd alleen met mijn lief zou top zijn

Dat oog is andere koek ik zou echt nerd af willen zijn, ben dat lui oog kotsbeu. ga horen wat ze zeggen pffff

Mooi dat je eindelijk van dat gips af bent. Klinkt wel wat griezelig, dat verwijderen van dat gips met een cirkelzaag, maar ze weten wel wat ze doen.
Ben je fysiek nog niet in staat de trap op te komen naar je eigen kamer? Die heb je dus ook bijna twee maanden niet gezien. Misschien vanavond, met een beetje hulp van je zus wellicht moet het toch lukken.
Je zal wel flink wat sterker moeten worden na dat wekenlang niets doen, maar dat komt vanzelf wel.

Ja, die Perthes is een langdurige kwestie, dat wist je van tevoren, maar er is verbetering begrijp ik. Nu moet de natuur zijn loop hebben en weer een mooie heupkop maken. Je hebt in je andere topic het verhaal gelezen van die jongen die het ook gehad heeft en nu weer alles kan, zelfs een echte sportman is geworden. Positief blijven dus.

Het zijn allemaal geen leuke dingen die jou zijn overkomen en je vraagt je vast zo af en toe nog wel eens af waarom jij die dingen hebt, maar zo is het leven nu eenmaal. Wees maar blij dat je in deze tijd leeft en de dokters van alles kunnen. Wees ook maar blij met de mogelijkheden die je hebt zoals telefoon, computers, televisie. Je kan alles zien en met iedereen contact hebben. Je grootouders hadden dat niet en je ouders misschien ook niet toen ze jouw leeftijd hadden.

Hoe het verder gaat dat is afwachten, maar een ding is zeker, in jouw leven ga jij heel wat spannende en bijzondere dingen meemaken. Niet alles is misschien zoals je het graag zou willen, maar dat geldt voor de meeste mensen en jij hebt nog geluk met jouw ouders die een heleboel voor je kunnen doen.

Misschien dat je in het weekend er eens op uit kan gaan met je vrienden, dan kom je eindelijk weer de deur uit en kan je weer gaan leven.

Het beste maar, het gaat allemaal steeds beter, dat is zeker!

hoi ik ben geen gipszombie meer sinds gisteren dat alleen is reden om blij te zijn wat een rotzomer heb amper die ligrolstoel gebruikt, en bijna heel de tijd in bed gelegen Op het laatst had ik graag een wasknijper op mijn neus gezet, weken zweet en andere dingen pfff.

die gips kwijtraken was wel spannend; stel je voor: ze deden dat met een soort mini cirkelzaagje, brrrr was er niet gerust in maar het is ok gegaan huid was wel geen beauty contest na die weken in die gips.

wel slapjes maar valt wel mee, zou graag nu zo vlug mogelijk terug op mijn kont de trap op naar mijn kamer gaan slapen, en huppelen op krukken, slapen in de woonkamer ben ik nou echt wel beu

stappen zit er zeker nog niet in, bij het oefenen ga ik zeker mijn been nog niet mogen belasten. Nieuws van dokters was gemengd: de kop staat nu veel beter om vorm te houden en aan te groeien, maar ik zal denken ze toch nog wel alle fases door moeten, dus het gaat dan toch lang duren. Ik vrees dat de rolstoel nog lang een blijver gaat zijn, maar dan nu wel mijn eigen bling-ding. ik denk dat ik hem zo ga noemen. bling-ding. Het blijft wel een heel ernstige perthes zeiden ze zeker nog niet belasten pfffff

hoe het met dat lui oog is weet ik nog niet we gaan morgen naar de oogkliniek

net of de wereld 8 weken stilstond maar nu terug alles hetzelfde is. Ik wil in elk geval voorlopig geen netflix of amazon prime meer zien.

eindelijk mijn lief terug vastpakken dat is top. wil ook zo vlug mogelijk mijn bike uittesten maar ben nog wat slapjes

Deze week je verlossing uit je gips korset? Vandaag of morgen?
Ik denk dat ze gelijk gaan kijken wat het effect is van de operatie en je acht weken niet bewegen. Het beste er maar van hopen.

Die acht weken zullen niet echt goed gedaan hebben aan je beenspieren. Het zou mij niets verbazen als je nauwelijks op je benen kan staan, laat staan lopen. Daar is dan het revalidatietraject weer voor. Jij gaat voorlopig een drukke agenda krijgen maar je bent weer vrij en je weet waar je het voor doet.
Hoe staat het er voor met je luie oog? Is dat nog steeds geleidelijk aan minder lui aan het worden? Zou wel fijn zijn als je straks zonder pleister en bril naar school kan gaan. Zie je er weer wat normaler uit.

De school zal ook wel weer bijna beginnen, dus je "vakantie" is achter de rug. Als ze op school vragen wat jij gedaan hebt in de vakantie dan kun je zeggen: Lekker niets, en dan klopt het nog ook. Een geluk bij een ongeluk is dat het de slechtste zomer in jaren is geweest dus veel op het strand liggen was er deze keer toch al niet bij. Dan had je naar Spanje of Italie kunnen gaan maar of veertig graden in de schaduw nu zo leuk is?

De ergste ellende is achter de rug moet je maar denken en nu alleen maar vooruit kijken. De geest heeft veel macht over het lichaam, dus heel veel positief denken en geloven in je herstel, dat helpt echt.
Het beste maar voor de komende dagen en niet vergeten dat je nu geen luier meer aan hebt!

ja sorry maar alles is hopeloos vervelend en elke dag hetzelfde. Ik heb helemaal niets anders te vertellen dan wat hierboven staat. Behalve dat het bijna gedaan is en ik volgende week die stinkgips kwijt zal zijn. Vrij.

Zo, je leeft nog! Ik begon een beetje ongerust te worden. Zo schrijf je elke dag en zo hoor ik weken niets van je. Op zich is dat natuurlijk geen probleem, als jij schrijven wil dan schrijf je en als je geen zin hebt dan schrijf je niet.

Ik begrijp wel dat je weinig zin had om te schrijven. Hoe minder je te doen hebt hoe minder zin je hebt om ook maar wat te doen. Er gebeurt natuurlijk ook niet veel om over te schrijven. Om de zoveel uur wordt je van positie veranderd en krijg je een schone luier. Meer gebeurt er niet.

Nog drie weken zeg je, nog maar drie weken zou ik zeggen. Je bent dik over de helft. Nog even volhouden en het mooie is dat je er niets voor hoeft te doen. Het gaat allemaal vanzelf en alles wordt voor je gedaan. ;-)

Het beste maar weer en sterkte. Het einde is in zich en dan ga je verder werken aan je herstel. Ik ben in ieder geval blij dat alles verder met jou in orde is.

Pfff ik verveel me dood alle dagen zijn hetzelfde alles voelt vies en nog zeker 3 weken ik haat deze zomer

Je zegt dat je een gemengd gevoel had over je uitstapje en dat kan ik wel begrijpen. Ik denk niet dat ze mij de deur uit hadden gekregen in die situatie. Het was natuurlijk wel heel aardig van die scouts dat ze dat gedaan hebben en dat er zoveel zijn gekomen zegt toch wel iets. Zelfs hebben ze een spel bedacht waar jij aan mee kan doen. Ik denk dat jouw scoutsgroep een hele goede groep is. De moeite waard om daar bij te zijn.
Wat je er ook van gedacht hebt verder, de tijd is in ieder geval weer wat vlugger voorbij gegaan.

Ja, de natuurlijke processen in het lichaam gaan gewoon door en dat jij zo immobiel bent kan wel voor wat interne filevorming zorgen, vooral als jij er niet zo'n zin in hebt om de natuur zijn werk te laten doen. Dat kan ik mij ook heel goed voorstellen als je een paar uur moet wachten voordat je verschoond wordt. Nu zal het materiaal van je voorziening wel extreem absorberend zijn zodat het vocht onttrokken wordt uit je product, maar het blijft een onaangenaam gevoel.
Die pil waar die strenge verpleegster het over had dat zou wel eens een zetpil kunnen zijn en die gaat er van achteren in, niet in je mond. Hij versnelt de interne processen, een Speedy Gonzalez pil om zo te zeggen. Voortaan maar gewoon gaan liggen pruttelen, ook al zit je met de hele familie naar de tv te kijken.

Misschien begin je het al in de gaten te krijgen. Vrouwen beweren graag dat ze door de mannen onderdrukt worden, maar in de werkelijkheid zijn het de vrouwen die in het dagelijkse leven de baas zijn. Vrouwen zijn doortrapte wezens, ze kennen alle trucjes om hun zin te krijgen en de mannen te laten doen wat ze willen. Zelfs Stoere, die wat minder gevoelig is voor de vrouwelijke verleidingskunsten, gaat voor de bijl als "zij" het wil.
Voor die strenge verpleegster ben jij natuurlijk helemaal een makkelijk slachtoffer, ze kan met jou doen wat ze wil, vooral als jij in de takels hangt.

Ik heb met je te doen, maar ik hoop dat je het niet erg vindt als ik soms ook wel eens moet lachen.

Veel sterkte maar weer, de verlossing van het gips en het bemoeizuchtige vrouwvolk komt steeds dichterbij.

ja het was gisteren een vreemde dag mijn ma deed nogal raar en zei dat ik bezoek kreeg ik werd met die 'kraan ' in die rolstoel getild samen met zowat 100 kussens (niet mijn stoel dat grote ding met die lange rug om te liggen)

het waren de scouts de kwamen. ik kreeg mijn scouts T shirt en das en pet op (en ja ook een doek over de luier). Er waren er zeker 8 en dan zijn we samen met ergo naar buiten gaan rijden met de stoel en daar waren er nog een paar meer, zelfs als is het vakantie en normaal geen scouts. Ze waren in uniform, stoere was er ook bij. we hebben zelfs een soort spel gedaan niets moeilijk zodat ik zogezegd kon meedoen.

In het begin vond ik een rotidee maar het was daarna wel leuk, behalve het idee zo buiten te zijn. Het duurde niet zolang, mag ook niet met die gips. Mijn ma zei dat ze gaan zien dat ik af en toe eventjes kan gaan rijden met de verzorgers die er tijd voor hebben. Wel een gemengd gevoel maar eens buiten zijn was ook wel goed, zelfs al is het geen zicht zo.

Vanmorgen was het afschuwelijk. Ik kreeg op mijn donder van de verpleegster dat ik me te veel inhoud, dat is slecht en dat ik nu echt meer moet poepen, onmiddellijk als ik het voel. Anders ga ik een soort pil krijgen en dat gaat niet leuk voelen zegt ze. Grrr

Ja, je bent verliefd geworden op dat meisje en als je verliefd bent dan maakt het niet uit wat er verder allemaal aan de hand is. Verliefdheid is iets dat een heel leven kan duren, maar meestal wordt het met de jaren toch minder. Wat er dan voor in de plaats komt is liefde en liefde is een duurzaam iets.
Liefde stelt je in staat offers te brengen en zaken die moeilijk zijn te accepteren. Als er echte liefde groeit tussen jou en je lief dan maakt de handicap die zij heeft niet uit. Het is het karakter, de persoonlijkheid die telt. Wat jullie emotioneel voor elkaar betekenen, daar gaat het om.

Jij bent nog erg jong, en dan overzie je niet altijd de consequenties van wat je doet. In het strafrecht zijn er daarom andere regels voor minderjarigen dan voor volwassenen. Maar, dat speelt niet alleen bij criminele zaken, maar ook bij andere dingen zoals die met het leven en met de liefde te maken hebben.
Nu lig je dus te piekeren over je relatie met je lief en met de verantwoordelijkheden die dat met zich meebrengt en die eigenlijk te zwaar zijn voor iemand van jouw leeftijd.
Nu is het zo dat jij altijd opgegroeid bent in een omgeving waarin iedereen ouder was dan jij. Daardoor loop jij wat voor met je geestelijke ontwikkeling. Ik merk dat jij thuis ook heel goed over dat soort dingen kan praten. Wat jou is overkomen heeft jou ook al veel sneller dan anderen van jouw leeftijd volwassener gemaakt. Heb dus vertrouwen in de toekomst.

Zoals het nu is met je oog en het gips is het even doorbijten, maar over minder dan zes weken ben je alvast verlost van dat gips en dan kan er weer een heleboel zoals in de armen van je lief liggen en elkaar liefkozen. Droom daar alvast maar van.

Die rolstoel is natuurlijk vervelend, maar er zijn mensen, militairen, verkeersslachtoffers, die een been zijn kwijtgeraakt en die toch zonder rolstoel vooruit kunnen. Jouw zieke heup mag niet te veel belast worden maar met wat voorzorgen kan je toch nog wel mee lopen. Niet direct misschien, maar wel op termijn en wie weet wordt het straks bijna normaal.
Dat oog gaat ook vast wel beter worden. De verandering is al ingezet. Je zegt zelf dat het al veel beter is dan eerst en waarom zou dat niet doorgaan. Misschien dat je tijdelijk weer wat meer moet afplakken. Nou, jammer dan! Is ook maar tijdelijk. Beetje flink blijven!

Ach die stoere, ik heb toch wel sympathie voor hem. Hij is in verwarring over zijn gevoelens en hij weet nog niet goed hoe hij daar mee om moet gaan. Dat stoeien is natuurlijk een verlangen naar lichamelijk contact. Niet alleen jongens zoals stoere doen dat, zoveel jongens die in de overgang van kind naar volwassenen zitten en nog niet weten wat ze moeten met hun gevoelens die ze opeens krijgen doen dat, ook als ze gewoon op meisjes vallen. Het is een fase zeg maar.
Jij bent al een stapje verder, voor stoere komt dat ook wel als hij eenmaal de moed vindt om zich te uiten. Ergo vindt inclusiviteit belangrijk. Stoere hoort daar ook bij.

Er is nog veel in jouw leven wat het allemaal wat uitdagender en moeilijker maakt, maar jij kan dat wel aan. Vooral als je maar in het oog blijft houden dat het elke dag weer wat beter gaat. Met je oog, met je heup, en elke dag weer wat dichter bij de bevrijding. Het dal ligt achter je. Nu ben je aan het klimmen naar de top, net als die wielrenners die een col beklimmen. Alleen bij jou gaat het min of meer vanzelf. Daar zorgt de natuur voor en iedereen die jou verzorgt natuurlijk!

Volhouden! En het beste maar weer!

mijn oog ziet al een stuk beter maar het is nog wel veel te slecht, het moet nog veel verbeteren; ze zijn nu aan het zien of dat gaat lukken met 6 uur per dag afplakken (dat kan dan gewoon thuis), einde van de vakantie gaan we het weten. Anders gaat het terug veel meer afplakken worden, dat zou kut zijn. Ik zie er dan echt idioot uit en dat ben ik echt wel moe.

stoere is niet heel veel ouder, hij ziet er een pak ouder uit (niet dat ik zo heel klein ben hoor, maar stoere is gewoon heel groot) in de school denk ik niet dat iemand het echt weet van hem. hij houdt wel veel van stoeien en nepvechten met andere jongens lol. ik vind iemand die homo is echt geen punt hoor, thuis vinden wij dat iets gewoon. Maar ik zelf vind meisjes gewoon mooier en anders, zeker oudere gasten vol haar vind ik maar yakkes.

Neen voor verschonen moet er op de rug en op de buik gelegen worden dus om de 2 uur bij het verleggen. Suckt heel erg. Gelukkig ben ik niet zo groot en zwaar als stoere, nu moet je al met 2 zijn. ja die jeuk is vreselijk. Je mag ook niet met een lange naald of zo onder de gips krabben, om geen wondjes te maken. Je wordt soms echt gek van die gips. Ik heb op een forum gelezen van een jongen die in totaal zo 3 jaar in de gips lag met perthes, wel heel lang geleden, 35 jaar of zo. PFFF hoop dat die niet gek is geworden.

Bij de scouts is het normaal altijd per leeftijd. Maar dat ik er toen ik bijna halfblind was toch bij kon, en dat ze zo veel moeite doen, dat is zeker dankzij ergo (en ook wel stoere die met het idee is begonnen) denk ik, die spreekt altijd over inclusief, dat je met iets of in een rolstoel toch naar de gewone scouts kan gaan. ze hebben zeker bij de verkenners dingen moeten aanpassen, daarom heeft het even geduurd. Daar spreken ze weinig over, ze willen dat alles cool en normaal is voor mij, net of ik een gewone gast als de anderen ben. En dat is echt heel leuk voor mij. Die doen echt veel voor mij, had ik niet verwacht voor dat ik er bij ging. Ergo vind het echt belangrijk, voor mij en ook voor de andere gasten daar zegt hij.

Ja ik ga echt blij zijn van die gips vanaf te zijn, zelfs al zit ik dan in mijn rolwagentje. Ik ben ook heel blij met die bike. Dan kan ik veel gemakkelijker overal zelf naartoe, net of ik terug een fiets heb, je zet dat gewoon zelf op en af de stoel. Misschien moet ik mezelf zeggen: de volgende jaren ga je in een rolstoel zitten, maak er het beste van, het wordt tijd dat het gewoon iets normaal wordt, de meesten in de buurt vinden mijn karretje ondertussen ook normaal. Aan die perthes kan ik niets veranderen. En het is een stuk beter dan die rotgips en niet voor eeuwig. En beneden is ons huis helemaal toegankelijk ja, daarom komt mijn lief ook heel graag bij ons op bezoek.

Ik heb ook zitten nadenken over mijn lief (veel te veel piekertijd). Soms vind ik het rottig en lastig dat ze in die stoel zit ( en haar stoel blijft) maar dan denk ik: wat is het ergste, dat ze in een stoel zit of ze niet meer mijn lief zou zijn. En dan weet ik dat ze gewoon de beste is, stoel of niet. Het voelt heel anders als bij andere meisjes, of ik ze heel lang en goed ken. Ik wil ze een dikke hug geven, gaat niet met mijn rotgips en haar stoel; grrr nog 6 weken geduld. Heel lange weken.

Maar geen bang ik hou vol (hoe dan ook ik kan nergens naartoe of domme dingen doen, ik ben verplicht braaf als een baby, misschien moet ik leren hard huilen zoals een baby om lastig te zijn lol). Beter toch maar niet.

In je laatste post lees ik veel positieve dingen. Met je oog gaat het steeds beter en dat is toch wel heel goed nieuws. Je bent een beetje bang dat je straks toch weer moet gaan afplakken, maar waarom zou dat? Blijkbaar is er binnen in je hoofd iets wakker geworden, zo van: Hee, dat oog is er ook nog! Als het blijft verbeteren en je kunt contactlenzen gaan dragen dan ziet niemand er meer wat van en de kans op ongelukken voor jou omdat je geen diepte kon zien wordt ook veel minder.

Je kan naar de verkenners, straks na je erg luie vakantie, dus niet meer de oudste tussen de kleintjes. Dat jij vrijert met de zus van ergo en langhaar met jouw zus heeft misschien ook wel geholpen ;-).
Voor stoere is dat ook leuk natuurlijk, is hij weer bij zijn verkennersvrienden en kan die welpenpet voorgoed aan de muur.
Ik begrijp dat je aan de ene kant blij met hem bent als vriend, maar dat het soms toch wel wat moeilijk is om je aandacht te verdelen tussen stoere en je vriendin. Jij bent belangrijker voor hem dan andersom en dat kan wel eens ongemakkelijk zijn.

Hij is ouder dan jij, maar als ik zo lees wat jij over stoere hebt geschreven dan klink jij meer als zijn grote broer. Dat is denk ik wat stoere wil, een soort grote broer die hem wat leiding geeft en waar hij tegen op kan kijken.
In Nederland heb je de website jongenout.nl Die is speciaal voor jongens en meisjes zoals hij. Die heeft ook een forum zoals dit waar je kennis kunt maken met anderen en elkaar ontmoeten op meetings. Het is niet anoniem, daarom moet je je identificeren en inloggen. Ik denk dat Belgische jongeren daar ook wel terecht kunnen. Of je in Belgie ook zo iets hebt weet ik niet.
De grap met stoere is dat iedereen weet hoe het met hem zit, maar dat hij er niet over wil praten. Misschien dat contact met lotgenoten hem helpt. Blijf hem maar een beetje pushen.

Ja dat gips. Nog minder dan zes weken, maar ik begrijp dat het je steeds moeilijker gaat vallen. Vooral dat je in de woonkamer waar iedereen er bij zit je behoeften moet doen is heel akelig. Wordt je dan ook gelijk verschoond? Wel fijn dat het nu zo goed gaat tussen jou en je zus. Ik heb het al eerder gezegd, zij zal er heel jullie leven voor je zijn, en omgekeerd natuurlijk.
Die jeuk lijkt mij wel erg lastig. Erger dan pijn hoor ik wel eens. Krabben kan natuurlijk niet als het onder het gips zit en het gips krabben helpt niet.
Buurmeisje ziet er de grap wel van in, maar jij nog niet natuurlijk. Misschien later, dan is het een boze droom geweest, maar misschien dat je om sommige dingen toch wel kan lachen als het allemaal voorbij is.

Die bike voor je rolstoel zal wel een stuk schelen, dan kun je veel sneller vooruit komen en grotere afstanden afleggen. Je benen zijn natuurlijk wel sterker dan je armen, (nu even niet) en een fiets is lichter dan een rolstoel, maar het zal toch makkelijker voor je zijn. Je krijgt er zeker sterkere armen van!

Straks, als het gips weg is en de school en de scouting weer zijn begonnen dan is alles toch een stuk beter dan het de laatste tijd is geweest, daar zal je toch wel blij mee zijn. Het is nog even geduld hebben, maar het komt elke dag dichterbij. Wel natuurlijk nog de revalidatie, want die benen van jou daar zal je de eerste weken niet veel aan hebben. Voor je vader zullen er voorzieningen zijn in de badkamer en voor jou is dat dan ook heel handig. Uiteindelijk kun je wel weer de trap op naar je eigen kamer. Elke dag weer wat beter. Het beste maar weer en houd moed!

ja stoere heeft het soms wat moeilijk. ik ben zijn maatje maar ik heb een lief en val voor meisjes. Het zou goed zijn dat hij ook een echt lief heeft, een jongen dan. Hij is geen seksmaniak hoor, hij vind gewoon jongens leuk. Dat is helemaal niet erg, of raar of zo, maar wel wat moeilijker voor hem. Hij is in elk geval mijn beste vriend.

Ja dat minder plakken was met de dokter. Ook geen ODM of zo meer hoor. We gaan zien wat dat geeft. Als het goed is verder minder plakken , dus niet meer op school of andere dingen) en contactlenzen voor het verschil in sterkte, als het niet betert terug heel de tijd afplakken (beuh) en dan vrees ik dat het bril blijft want dan is het verschil in sterkte geen probleem. Ik zie wel al heel wat beter, zelfs als mijn goed oog afgeplakt is. Ik zag echt heeeel wazig en slecht toen ik eerst begon met mijn goede oog af te plakken, bijna halfblind. Wat een gedoe dat toen was. Geen wonder dat ik bij die jonge gasten moest bij de scouts, om veilig te zijn. Dat is nu gedaan, naar de verkenners, mijn ma heeft al een bike voor voor de rolstoel besteld, kan ik fietsen, maar je trapt met de handen. Ergo zegt dat hij 'inclusief' belangrijk vind, hij is tevreden. En stoere ook lol. Ze doen daar echt veel moeite voor mij.

Ik hoop dat ik dus niet te slap zal zijn, nu mijn armen zijn ok lol. Ik haat die gips echt meer en meer. Het begint echt als gek te jeuken en je mag niet proberen te krabben. En ik wil een douche. En heel dat luiergedoe is echt het meest erge en vieze ding ooit. Buurmeisje zegt dat ik ooit ga lachen met al dit, foto's bewaren, maar nu kan ik er niet mee lachen.

Ja uitzicht vind ik belangrijk. En net ik moet afplakken en een jampotglas dragen, en nu lig ik daar in een gips met een luieropening en een luier. En wat ik heel erg vind, ik moet gewoon naar het toilet gaan in de woonkamer, ik kan niet iedereen buiten jagen als ik moet.
En dan verzorgt als een baby. Ze zijn allemaal wel heel vriendelijk die verzorgers, is al wat minder erg, in het begin was het heel lastig, maar ze zijn echt wel ok, zelfs mijn zus.

Ik weet niet welke houding ik het meeste haat.
Ik zou het liefs 6 weken doorslapen lol. Maar ik hou me sterk en zeur thuis niet te veel. Af en toe hier. Als ik te chagrijnig voel lol.

Ik lees niet heel de tijd LOTR, een uurtje of zo. Heb een hele stapel boeken, ook andere. ja, netflix kan ook vervelen, ik binge-zie series lol.

Je hoeft helemaal niets te doen, zelfs jezelf wassen hoeft niet meer, maar toch bevalt het je allemaal niet echt. Heel goed te begrijpen natuurlijk. Alles duurt zo lang!
Het lijkt zo te zijn dat hoe minder je hoeft te doen, hoe minder je zin je hebt om ook maar iets te doen.

Je kijkt veel naar Netflix, maar daar krijg je toch ook wel eens genoeg van lijkt mij. Dat lezen gaat traag maar ik vraag mij af of die boeken van Tolkien nu wel de juiste lectuur voor jou zijn op dit moment, en dan nog in het Engels ook. Het zijn hele dikke boeken en het verhaal sleept zich maar voort.

Je maakt je nog steeds zorgen over je uiterlijk merk ik. In je toestand van nu zou ik mij daar maar niet teveel zorgen over maken. Veel maakt die bril nu ook weer niet uit zoals je er nu uitziet en je kan hem zo afzetten (Oh nee, dat verklikkersdoosje!)
Minder afplakken van je goede oog is volgens doktersvoorschrift neem ik aan. Niet zorgeloos gaan worden natuurlijk nu het de goede kant op gaat!

Ja die verzorging. Aan de ene kant vind je die jongedames weel leuk, aan de andere kant ben je ook wel wat gegeneerd als je libido de kop opsteekt. Voor die jongedames maakt het niet uit. Waarschijnlijk vinden ze het wel leuk om nu eens een knappe jonge knul te verzorgen in plaats van de gebruikelijke oude mannetjes en vrouwtjes. Niet dat ze veel van jouw jeugdige schoonheid kunnen zien, maar toch wel iets om een idee te krijgen. Dat je dan bewijs geeft dat je verder helemaal gezond bent, wat geeft dat! Vinden ze heus wel leuk en niet beschamend.
Je hebt dus ook al een luierboekje waarin wordt genoteerd wat je daar in gedaan hebt. Gezellige gesprekken lijken mij dat, maar zo gaat de tijd tenminste voorbij.

Blijkbaar is je buik-lig-uur ook het gepaste moment om bij iemand op bezoek te gaan. Niet helemaal ideaal gepland, maar van verandering willen de machthebbers die jou vertellen wat jij moet doen niet weten begrijp ik. Zo ziet het bezoek nooit eens jouw voordeligste kant, al is die natuurlijk grotendeels verborgen.

Ja, die stoere. Hij is nu op een leeftijd gekomen dat hij net als iedereen een maatje wil om mee te zoenen en om zijn gevoelens te delen. Ik begrijp wel dat hij er niet zo graag over praat, je weet maar nooit hoe de reacties zijn. Laatst iemand doodgeslagen in Antwerpen heb ik gelezen.
Nu is het wel zo dat er homo's zijn die steeds maar op zoek zijn naar seks. Dan maken ze afspraken met Grindr en dan weet je nooit wie je dan tegen komt. Soms de verkeerde. Nooit doen zou ik tegen stoere willen zeggen.
Jij hebt je lief en jij weet dat het niet in de eerste plaats gaat om de seks maar om de liefde en de vriendschap. Ik hoop dat stoere daar ook zo tegen aan gaat kijken. Hij kan nog wel wat wachten, maar als hij echt een vriendje wil om mee te zoenen dan zal hij zich toch moeten laten zien voor wat hij is.

Volgens mij heb jij bij LHBTIQ een reactie geplaatst, namens hem zeg maar. Het is echt fijn voor stoere dat jij zo'n goede vriend voor hem bent. Jammer dat hem dat niet het vertrouwen geeft dat anderen ook zo kunnen zijn. Kent hij het Dreamersforum ook? Daar kan hij lezen hoe het gaat met anderen die met hetzelfde zitten als hij en misschien zelf iets posten.

Je tweede week is bijna voorbij, nog zes te gaan. Ze lijken misschien eindeloos, maar op een dag dan ben je aan het einde. Pantha rhei, alles stroomt. Op een dag is daar de dag van verlossing. Dan moet je alles weer zelf doen. Zal een beetje tegenvallen, maar daar wen je ook wel weer aan!

ja het is heel suf en vervelend. Ik vind de verzorging helemaal niet leuk, maar het is wel nodig en ik zie er minder tegen op. Die meisjes is best altijd knap griezelig en soms grrr. Echt rot is dat de verpleegster elke maandag dat luierboekje nakijkt en dan met mij bekijkt. Of ik wel genoeg plas en poep. Yak. Ze kijkt ook na of alles ok is met de gips en zo en mijn ligschema.

Met stoere is alles terug helemaal ok. Terug de beste vrienden. Hij heeft het moeilijk dus ik zeg wel dat er niets raar aan is dat hij op jongens valt en dat niemand bij ons thuis dat raar vind en dat hij er beter ook eens bij hem thuis over spreekt. Dat dat echt niet erg is. En dat ze bij hem thuis gewoon wachten tot hij erover wil praten. (dat zegt mijn ma) En dan is er helemaal niks raar als hij een vriendje heeft. Maar ik snap wel dat het moeilijk is voor hem naar een andere jongen toe. Hij gaat niet weten hoe die gaat reageren. Het is rottig voor hem. Er gaan altijd mensen zijn die er stom over doen.

ik plak nu minder af, doe het meestal in 1 keer maar dat moet niet. Probeer niet af te plakken als ik op mijn buik lig, dat is lastig. Draag nog wel die stomme bril en zonder plakker vallen die verschillende glazen nog meer op. Mijn ma heeft al wel gezegd dat ze tegen het einde van de vakantie moeten zien of het zo blijft verbeteren, anders wordt het terug zoals ervoor. Pfff

Bezoek van mijn lief veel natuurlijk en van buurmeisje. Ook van de scouts. En mensen die ik niet zo goed ken, dat is niet leuk.
Ik vind het wel rottig als er bezoek is als ik op mijn buik lig. En ja veel mensen komen precies net dan.

Lezen gaat traag. Ik zie veel netflix.

De uren duren net dubbel zo lang. Ik ga gewoon blij zijn als ik terug in dat stom karretje ga zitten.

Beste vriend, Volgens mij wil je vader jullie allebei in de zaak hebben. Heeft hij al geinformeerd naar de studies van langhaar en je lief? Ik denk dat je zus en jij ook natuurlijk moeten studeren wat jullie zelf graag willen, maar aan de andere kant, als je eenmaal een bepaald beroep hebt en je bent er goed in dan maakt het niet zo veel uit wat het is. Ook als je daar in het begin niet zo veel in zag. Waar het uiteindelijk om gaat is dat je plezier hebt in je werk en dat je er je brood mee kan verdienen.

Goed dat je wat meer vertrouwen hebt in de toekomst, dat geeft je de kracht om door te zetten. Ja, dat gips is ontzettend vervelend en alle dagen zijn lang en saai maar je moet maar in het oog houden waar het om gaat. De eerste week is al voorbij. Die rolwagen zal jij straks echt wel nodig hebben als je uit het gips komt want je beenspieren zijn helemaal verslapt. Het is maar de vraag of je direct kan lopen al zou je het willen. Eerst moet je weer helemaal aansterken en dan zal het wel beter gaan, maar dat gaat wel tijd kosten. Is niet erg, tijd heb jij genoeg.

Ik vroeg mij af of die jongen waar je contact mee hebt ook die operatie en dat gips heeft gehad. Wat ik mij ook afvraag is of je het in dat gips niet alleen fysiek maar het af en toe ook psychisch benauwd hebt. Het beperkt je wel heel erg natuurlijk en niet iedereen kan daar tegen.

Je verbaast je er over dat jouw lief altijd zo fris en schoon overkomt, maar wat zij van binnen voelt en hoe het er van buiten uitziet is wel een verschil. Zij is het natuurlijk haar hele leven al gewend, dus weet zij er mee om te gaan en te camoufleren als dat nodig is. Maar zo af en toe zal ze er vast wel eens mee zitten.

Goed dat je al aan die verzorging begint te wennen, dat maakt het allemaal wat gemakkelijker. Je bent inmiddels dus al blij als ze je komen helpen. Heel goed dat dat zo is anders werd het een nog vervelender tijd dan het nu al is.
Schiet je al op met het verhaal van de ring of heb je er eigenlijk niet echt veel zin in? Aan de ene kant is het een sprookje en aan de andere kant is het een heel serieus verhaal. Het hangt af van je leeftijd en je volwassenheid hoe je het ervaart.

Weer een dag in het gips voorbij en weer een dag dichter bij de bevrijding. Blijf optimistisch!

ja ik ben wel al wat geruster. Dank zij die gast ook (hij is nu al 20 zegt mijn ma) in het begin was hij helemaal niet zo zeker bij het stappen omdat hij heel lang al in een wagentje zat maar nu doet hij het meer en meer. En ik heb vanmorgen ook een programma gezien op tv over een sportschool en daar zat ook een jongen met perthes, die doet rolstoeltennis (ik had er al over gelezen, is een soort kampioen) Die liep ook gewoon rond op zijn 16 zag ik, sport wel in een rolstoel en hij zei op tv dat hij wel geen lange stukken mag lopen maar dat dat heel goed meevalt. Ik ga me maar niet te druk maken en voorlopig gewoon mijn rolwagentje gebruiken (als die 8 weken ooit gedaan zijn), het betert wel.

Ja irritatie is er. Die gips is echt erg, het begint ook te jeuken, en je zit er echt in vast, en die luiers zijn ergste ooit, zo vies. Hoe doet mijn meisje dat? Altijd even fris en mooi.

Het doet soms ook nog wel pijn, maar dat gaat eigenlijk best.

Die verzorging dat voelt gemengd: je hebt niks privé, maar het voelt ook wel goed even schoon zijn en in een andere houding. Soms wacht ik er zelfs wat op. En anders duurt de dag ook eeuwig, heel de tijd hetzelfde.

Pfff lezen of tv zien of pc als ik op mijn buik lig, het voelt soms echt oervervelend. Na 1 week. Dat gaat wat worden. Tja mijn zus, die meent het wel met langhaar denk ik. En ze is nog heel veel bezig met wat ze gaat studeren. Mijn pa wil natuurlijk rechten.

Beste vriend, In je laatste post ben je niet meer zo opgewekt als hier voor, toen moest ik af en toe wel lachen toen je het had over je schildpad gevoel en je walruskussen en dergelijke. Positief was dus wel je gesprek met die jongeman die zelf ook Perthes heeft gehad. Dat geeft in ieder geval hoop en misschien wel vertrouwen voor de toekomst.
Ach ja, die stoere, blijkbaar fascineert die luier hem enorm. In de toekomst maar een dekentje er overheen leggen als hij komt. Ik hoop dat je hem kan vergeven, verder is het toch een goede vriend.

Je reactie bij de verzorgingsbeurt van die meiden is heel gewoon, zeker voor een jonge jongen zoals jij. Verpleegsters leren daar in hun opleiding wel mee omgaan. Het doet ze ook niet zo veel denk ik. In hun werk gaan ze dagelijks met lichamelijke zaken om, dat behandelen ze professioneel. De volgende keer gaat het gewoon weer gebeuren, maar dat geeft niks. Het is een heel gewoon iets al maakt het jou wel verlegen natuurlijk als je kleine vriendje de kop weer opsteekt, maar dat gaat wel minder worden. Straks geen rood hoofd meer.

De eerste week is nu zo goed als voorbij. Die heeft lang geduurd omdat er zoveel is gebeurd. De komende zeven weken zullen wel saaier worden, er sluipt routine in, maar dat is niet erg. Als elke dag hetzelfde is dan is hij ook sneller voorbij voor je gevoel.

Je mag best Nederland uitlachen hoor van vanwege dat voetballen. Ze verdienen niet beter, die kapsones voetballers. Ik hoorde dat iemand als Lionel Messi 150 miljoen per jaar verdiend bij Barcelona. Dan vraag ik mij af, hoe kan een leuk partijtje kunnen voetballen zoveel geld waard zijn? Ik zie dat ook niet als sport, het is meer amusement en sommige artiesten verdienen ook heel veel.
Ik wens Belgie veel succes bij het voetballen. Kleine landen tellen meestal niet zo erg mee in de wereld, leuk dat je dan als Belg toch ergens trots op kan zijn.

Heel gedoe wel met die luier en alles er omheen. Er gaan heel wat zakken afval de deur uit de komende weken. Dat gips absorbeert vocht, dus vandaar al dat afplakken. Ze willen niet dat jij de komende weken gaat ruiken als een openbaar toilet. (Een pisbak zoals ze dat in Nederland noemen).

De komende weken zullen je niet meevallen denk ik. Nu begin ik dus al wat irritatie te bemerken. Niets aan te doen, gewoon de dagen aftellen. Denk aan het resultaat. Je lief en je vrienden moeten maar niet meer allemaal tegelijk komen lijkt me, dat geeft teveel gedoe. Als ze om de beurt komen heb je ook meer bezoek in tijd gezien en kan je wat persoonlijker met ze praten. Dat leidt af.
Hier praat jij op een bepaalde manier over wat je meemaakt en dat doe je ook met iedereen om je heen, maar met iedereen toch op een wat andere manier, persoonlijker. Als ze er allemaal tegelijk zijn dan blijft het wat oppervlakkiger.
's Avonds lig jij gezellig met je ouders in de huiskamer denk ik. Zus misschien ook, maar misschien dat die liever bij langhaar zit ;-).

Ik wens je weer veel sterkte en dat je gipstijd maar snel voorbij mag gaan!

ja was te warm voor een deken dus gewoon in gips en luier; vandaag niet zo warm en ik moest die skype, dus T shirt

Blij dat ik mijn lief terug zag, al is mijn gips en haar stoel samen nu wel wat lastig. k heb me wat boos gemaakt op stoere, was heel de tijd aan het staren, je kan het wel raden, ik heb hem gezegd dat hij dan maar zelf best een luier aandoet, er liggen er genoeg. Daarna was het gedaan, en ik heb ze buitengegooid voor mijn draai-en verzorgingshalfuur. Dat duurt lang, ik wordt dan ook echt bijna ingepakt (petals - dat zijn grote stukken waterdichte tape over de rand van de opening geplakt, een vochtbuffer, een enveloppeluier, en een topluier - wat een overdrijven). Ik hoop dat ik niet gek wordt die volgende weken. Ze schrijven ook op wat en wanneer in een soort agenda, een luierlog. voor de verpleegster. PFFF

mijn gesprek met die gast viel mee: hij zei ook je gaat zowiezo terug kunnen stappen en daarna beslis je zelf. Zwaar fysiek werk en sport gaat denkelijk een probleem zijn. Voor de rest past je je wat aan en het gaat ok zijn. Hij gebruikt zelf wel nog veel een rolstoel, maar dat is zijn keuze. Hij voelt zich zo gewoon zekerder na zolang en hij heeft nog veel last maar hij kan stappen en doet het ondertussen wel al wat meer en meer. Hij zegt gewoon verder doen en ook me amuseren, zelfs al is dat voorlopig in een rolstoel. we gaan nog wel iets samen doen, misschien met een paar van zijn vrienden van de rolstoelhandbal.

en ja, waarzegger, die meisjes waren er vanmorgen en de wasbeurt had gevolgen en ik zat (eender halfzit/ halflig) daar met een rode kop. Gelachen hebben ze niet maar ze waren vriendelijk en zeiden dat het niks raar was en dat het ok was. Ik ben echt verlegen. IK hoop echt dat er geen herhaling komt.

LOTR vraagt wel wat inzet, ik lees stiekem wel niet de liedjes en gedichten.

tja sorry voor de voetbal, niets om iemand uit te lachen, Belgie heeft het al veel slechter gedaan hoor

Beste vriend, Het doet mij plezier dat ik je wat heb kunnen opvrolijken. Tenslotte zijn er niet veel dingen op dit moment om blij van te worden. Leuk dat je contact hebt met die jongen van 19. Iemand die het niet zelf ervaren heeft die kan wel bedenken hoe het moet zijn, maar echt voelen is wat anders. Ik denk dat hij jou wel wat minder angstig voor de toekomst kan maken. Sommige dingen kunnen niet meer, maar voor de rest kan nog heel veel. Volgens mij kun jij best een heel plezierig leven hebben. Je moet bedenken, je hebt alleen maar een probleem met dat ene been en de rest is gewoon 100% in orde. Dat oog is straks ook geschiedenis. Alles wat jij zou willen kan gewoon, alleen voetballen en bouwvakker worden is wat lastig.
Wat denk jij dat je graag zou willen en niet meer kan? Bijna niets!

Tja, ik begrijp dat je wat bezorgd bent voor als die charmante jongedames jou komen verzorgen. Jij bent een gezonde jongen en die jongedames zijn aantrekkelijke meisjes en als ze dan zo met je bezig zijn dan kan er wel eens iets opstandig gaan worden. Dan voel jij je natuurlijk erg opgelaten, maar het is een natuurlijke reactie en die jongedames begrijpen dat wel. Ze zullen het heel schattig vinden.
Als jongen van veertien wil jij natuurlijk niet schattig gevonden worden, maar niets aan te doen, je bent het gewoon. Voor die meisjes dan.

Inmiddels zijn je lief en je vrienden op bezoek geweest. Hebben ze alles mogen zien of heb je het grootste deel met een deken bedekt gehouden? Jij moet toch een intrigerend object voor ze zijn, iedere keer wat anders en steeds wordt het interessanter.
Van je lief heb je vast wel wat tedere kusjes gehad en stoere heeft je misschien wel laten lachen, misschien wel zonder het te willen.
Dat je moeder er wat vermoeid uitziet kan ik wel begrijpen. Ze heeft heel wat emoties doorstaan de afgelopen tijd en nu is het hard werken voor haar. Hopen maar dat er nu een soort van routine ontstaat en ze weer wat tot rust kan komen.

Ik weet niet in hoeverre je geinteresseerd bent in voetbal (ik niets) maar je vindt het vast wel leuk dat Belgie de kwart finales heeft gehaald. Nederland is uitgeschakeld, dus je kan ons uitlachen. Misschien waren die Nederlanders wat al te arrogant en is dit wel eens goed voor ze. Ik weet niet of hij hem nog heeft, maar gisteren reed Adrie van der Poel in de gele trui. Hij is een Nederlander, maar hij heeft zijn hele leven in Belgie gewoond, dus eigenlijk is hij ook Belg. Zijn opa was de bekende wielrenner Poulidor, een Fransman.

Je bent nu dus begonnen aan de Ring cyclus van Tolkien. Een hele lees! Ik weet niet of je de achtergrond, de diepere betekenis kent van het verhaal. Eigenlijk gaat het over de atoombom, de drang tot zelfvernietiging van de mensheid. Misschien dat je eens wat moet opzoeken over het verhaal zodat je het beter begrijpt. Ik heb het zelf ook gelezen maar ik werd wel wat vermoeid van al dat gereis en gedoe. De film heb ik niet gezien, als je het boek gelezen hebt valt een film meestal tegen.

Wanneer je dit leest weet ik niet, dat heb ik niet in de hand, maar ik hoop dat het een mooie dag wordt. Misschien dat jij straks met een rood hoofd op je bed, in je rolstoel ligt of in de takels hangt, maar daar kom je wel overheen.
Aan de zomer mis je voorlopig niks, dus daar hoef je niet om te treuren. Veel lees en ander plezier vandaag dus maar!

hoi jongen van 22 ik heb echt hard moeten lachen met je post. Deed echt deugd.

Ik gebruik mijn phone nu en ben het al wat gewend. Dus het gaat goed. Mijn pa is de vroege vogel, zo was de post in orde voor hij begon met werken. Maar de laatste 2 dagen sliep ik ook slecht, vroeg wakker, te veel geslapen ervoor. En ook door mijn nieuwe comfy outfit natuurlijk lol.

Ik ben terug. Wat een gedoe. Met zo n tillift uit bed (zo' n mensenkraan) dan hindernissenrace want ik neem veel plaats in, brede rolstoelbus met zo'n lift, thuis om het huis langs de schuifdeur achter, de voordeur is wat smal lol. Thuis is er ook zo n tillift (gehuurd) en een ziekenhuisbed in een stuk van de woonkamer. Ik en mijn walruskussen samen met een verzameling kussens in die ligrolstoel.

Nu is het stilte voor de storm als de troepen (mijn lief, stoere, etc) deze namiddag gaan aankomen. Niet zo leuk: vanaf 4 uur lig ik op mijn buik volgens het schema, verwelkom ik ze met mijn kont voorop grrr.
Ik heb al gevraagd om het schema te veranderen maar daar wil mijn ma niet mee beginnen. Ze ziet er moe uit, heeft veel moeten plannen.
Vandaag had ik daarnet al recht op een 'verzorging' door haar en een tante pffff. Iedereen gaat samen met ma aan de beurt komen om het te leren. Bweeuuk (behalve die 2 meisjes die verpleegster studeren, benieuwd wanneer die komen, weet niet echt goed hoe ik me dan ga moeten gedragen want ze zien er leuk uit (vind ik toch wel wat eng dan)

Ik moet dringend leren er mee te lachen, mijn mooi design pakje en alles wat erbij hoort. Jouw stukje was een goed begin. Het is ook wel grappig, behalve als je zelf in die gips ligt.

Het doet al veel minder pijn dus dat is goed. Lastig blijft het, zo moeten schildpadden zich voelen (maar die zijn koudbloedig)

Lezen lukt wel al, toch op de zij en op de buik (wel stijve nek dan) Op de rug ben ik te lui om de boek vast te houden heel te tijd. Ik heb daarnet van mijn pa de Ring-boeken van Tolkien gekregen. In het Engels. Zal een kluif zijn.

Ik maak me ook wat zorgen voor de toekomst. Ik heb mijn stoute schoenen aangedaan (figuurlijk dan mijn voeten zijn gipsklompen) Ik had nog het adres van die gast van 19 waar ik een tijd geleden met gepraat had via mijn ma en die zelf heel erge perthes had en heb een bericht gestuurd. Hij heeft direct geantwoord en wil zeker met me skypen, morgen, en hij heeft me ook toegevoegd zodat we contact kunnen houden. Die gast is echt ok.

Beste vriend, Zeur maar gerust zoveel als je wilt. Thuis en bij je vrienden verstoort het de sfeer, maar hier geeft het niet. Heb je tenminste een uitlaatklep en je krijgt nog antwoord ook.

Je schrijft dat stoere een stuk groter is dan jij. Ik begrijp dus dat jij een klein opdondertje bent. Vandaar dat je zo bijdehand bent. ;-) Als stoere ook nog sterk is dan is dat wel handig als jij van positie moet veranderen, die flipover zoals dat blijkbaar heet. Als je oma dat moet doen dan kan ze wel wat hulp gebruiken.
Als je steeds in dezelfde houding ligt dan krijg je doorligplekken en dan ben je verder van huis.

Dat het allemaal wat ongemakkelijk wordt zo al die tijd zonder je echt te kunnen wassen begrijp ik wel. Alleen al het idee is onaangenaam. Over een tijdje, als je echt zo gaan stinken, houdt het bezoek vanzelf anderhalve meter corona afstand zonder dat je het hoeft te zeggen. Als over zeven en een halve week het gips er weer af mag en de dokter draagt een mondkapje dan weet je waarom dat is.
Er blijft nog wel wat te wassen over en daar kunnen lief en vriendin buurmeisje mooi bij helpen. Wat is er nu fijner dan teder gewassen worden door zachte meisjeshanden?

Alles doen in die luier is niet leuk, vooral de grote boodschappen. Vies gevoel denk ik. Uiteindelijk raak je er wel aan gewend en doe je het zonder er bij na te denken. Ik moet, floep, en het is al gebeurd. Wel oppassen dat je er niet zo aan gewoon raakt dat je straks als het gips er af is vergeet dat je geen luier meer draagt. Stel, je zit op school een proefwerk te maken, je voelt aandrang, en zonder na te denken laat je het lopen.

Morgen weer naar huis dus. Nog een paar dagen, en dan is de eerste van de acht weken al weer voorbij. Thuis is natuurlijk prettiger dan in het ziekenhuis, maar voor de verzorging is het daar natuurlijk professioneler. Het zal niet alleen voor jou maar ook voor al die verzorgers wel een beetje lastig zijn in het begin. In je luier poepen vraagt wat zelfoverwinning, maar het opruimen en jou schoonmaken is ook niet zo leuk natuurlijk. Gelukkig willen ze het doen en ik denk dat er tussen jou en de mensen die je verzorgen een speciale band gaat ontstaan. Het is een heel intiem iets tenslotte. Je moeder deed het al ook toen je nog een baby was en dat deed ze met heel veel liefde.

Ik hoop voor je dat er thuis wat bedacht kan worden dat het voor jou mogelijk maakt je laptop te gebruiken en een boek te lezen. Naar ik begrijp kun je alleen maar plat op je rug liggen of schuin op je zij op dat walruskussen. Die wijd gespreide benen maakt het allemaal natuurlijk erg lastig, maar ja, die heupkop moet gaan groeien en blijkbaar is dat de juiste positie. Dat andere been moet wel meedoen anders is het niet mogelijk om het zieke been stabiel in de juiste positie te houden.

Morgen weer naar huis dus. Ik merk wel dat ze jou in het ziekenhuis vroeg wakker maken. Thuis schreef jij je stukjes laat in de avond en nu vroeg in de morgen. Misschien heeft het er mee te maken dat je vader nu mee moet helpen. Mij maakt het niet uit, ik vind het altijd leuk om te lezen hoe het gaat.

Het beste maar weer.

Mijn ma gaat vandaag mijn gsm meebrengen, typen gaat dan wel lukken. Thuis heb ik ook een laptop, we zullen moeten zien Die flipovers en die houdingen vind ik nog heel lastig, maar ze zeggen dat dat echt wel moet, ik het zal moeten gewoon worden en dan zien wat voor mij het beste lukt in welke houding. Het doet gelukkig al iets minder pijn, het is vooral erg lastig.

Mijn ma heeft een speciaal bed en allerlei dingen gehuurd voor thuis. Alles is klaar. Ik ga zien voor het typen. Mijn phone lijkt me het handigste. Gaat echt wel leuker zijn dan nu.

Ja stoere die is altijd een rare geweest lol, mijn gipsbroek zou wel wat maten te klein zijn voor hem. En ik vind dat het al begint te stinken van het zweet, zolang geen douche pfff . Mijn ma zei dat dat ik in een paar weken, als het echt gaat stinken, op mijn tanden zal moeten bijten, want je krijgt geen nieuwe gips voor wat geur.

Een bedpan lukt niet echt, is geprobeerd en was helemaal geen succes met mijn houding en die gips, en ik schoof heel de tijd weg. Het zijn dus echt wel luiers geworden. Toen ze zeiden dat ik het moest leren vond ik het gek maar het was waar: in het begin hou je vanzelf in, vooral bij plassen. Als je moet is het: gewoon doen en dan aan iets anders denken en er niet over nadenken en stilaan lukt het. Grote boodschap is dan weer supervies. Ophouden mag niet, een gezwollen buik zou geen goed idee zijn in de gips. Ik vind het echt vreselijk, het is echt de grootste afknapper, je voelt je echt een baby. Ze hebben dan ook nog mijn haar op die plek afgeschoren. Echt erg. Nu zijn het nog verpleegsters voor de verzorging, maar dat blijft niet zo. Is geen leuk idee. Mijn ma gaat vandaag ook al meedoen.

Liefje en buurmeisje zijn heel lief en bezorgd op skype, maar ik voel me echt wel wat beschaamd dat ik daar zo ga liggen. 'decent' zie je er echt niet uit in zo 'n ding. Sorry dat ik zo zeur maar het is heftig en ik moet het nog gewoon worden. Ik heb gelezen dat jongens met perthes vroeger echt maandenlang in zoiets lagen, om je heup te beschermen. Dat moet verschrikkelijk geweest zijn. Echt moeilijk voor te stellen. kan ik het ook wel doorstaan voor 8 weken denk ik.

ik ben dus echt wel van plan me sterk te houden. Het zal nodig zijn; zeuren hier ga ik zeker ook nog veel. Beter hier dan tegen mijn lief. Zo'n 'broek' wil ik echt nooit meer!

Beste jongen, Echt voelen wat jij voelt kan ik natuurlijk niet, maar ik kan je emoties heel goed begrijpen. Wat er nu voor je ligt is niet echt wat jij je een jaar geleden van het leven had voorgesteld. Wat ik moet zeggen om je te troosten weet ik ook niet. De dingen zijn zoals ze zijn en woorden kunnen daar weinig aan veranderen.

Je moet je niet druk maken om hoe anderen naar je kijken als ze je zo in het gips zien. In je lief en misschien ook wel in je vriendin-buurmeisje zal het de vrouwelijke verzorgingsinstincten wakker maken. Dat vinden ze heerlijk! Je lief gaat zeker nog meer van je houden nu jij zo hulpeloos en een beetje zielig bent.
Die stoere is een grappenmaker. Hij vindt dat gips dus wel spannend! Misschien vanwege dat gat in het midden ;-)?
Als het er over acht weken min een paar dagen van af gaat dan denk ik dat ze het open knippen. Vraag maar of je het mee naar huis kan nemen en dan kun je stoere er in verpakken met duc tape om het weer dicht te maken. Kijken of hij het dan nog zo leuk vindt als je "vergeet" hem weer er uit te halen.

Ja, onder de douche zit er de komende maanden niet in, maar de essentiele delen van het lichaam kunnen nog steeds gewassen worden. De rest wordt niet vuil moet je maar denken. Dat het zo warm is dat had ik al bedacht. Het is net of je een dikke gewatteerde skibroek aan hebt. Pech dat het nu net warm weer begint te worden.
Dat je wat moeilijk hanteerbaar bent begrijp ik wel. Zonder gips weeg je misschien vijftig kilo en met dat gips is er zo twintig kilo bij gekomen. Heel gedoe hoor dat omkeren. Net of je vlees aan het braden bent op de barbecue. Wordt wel een toestand als dat om de drie uur moet. Je moeder heeft heel wat te organiseren!
Aan de andere kant, als dat om de drie uur moet kunnen ze je gelijk wel even op de pot zetten. Drie uur kun je alles toch wel ophouden neem ik aan! Dan is die luier alleen maar om er decent uit te zien. Zo'n beetje het enige kledingstuk dat je nodig hebt de komende weken, de wasmachine hoeft voor jou niet te draaien.

Vervelend dat je zo moeilijk kan typen zoals je er nu bij ligt. Een tablet is misschien ook niet het handigst in die situatie. Heb je geen laptop? Wat je nodig hebt is een tafeltje dat over je bed geschoven kan worden en waarvan het blad kan kantelen zodat het toetsenbord in een goede positie en hoogte kan worden gezet.
Behalve naar luisterboeken luisteren kun je ook een talencursus gaan doen. Een online mogelijkheid is bijvoorbeeld: https://www.babbel.com/
Daarmee kun je onder andere Spaans en Italiaans leren. Een andere mogelijkheid is: https://www.50languages.com/leer-talen-gratis
Dat kan ook via je telefoon.
Hier zie je wat meer informatie over online talen leren: https://worldscholarshipforum.com/nl/free-online-language-courses-with-certificates/
Misschien heb je daar nu niet zo veel zin in, maar je kan toch niet acht weken naar luisterboeken liggen luisteren. Je moet er ook wat nuttigs aan over houden.

Over je toekomst moet je maar niet te veel gaan liggen piekeren. Je gaat nu uit van het ergste, maar misschien gaat het meevallen. De medische wetenschap staat niet stil en je weet niet wat er allemaal nog aan gaat komen. Dat van die kunstheup is altijd een optie al ben je daar zoals het er nu voorstaat te jong voor. Wacht eerst maar eens af wat er de komende acht weken gaat gebeuren en hoe het er voorstaat als het gips weer weg is.

Hier wil ik het weer bij laten voor vandaag. Ik merk dat je nog steeds mentaal sterk bent, Sterkte!

ja ik heb mijn tablet bij en dat is ok voor skypen maar typen in die houdingen is kut zo en gaat echt niet goed. mijn pa helpt nu via skype. niet mijn ma die zou zich te veel moeien. ze gaat wel mijn gsm meebrengen dat gaat handiger zijn.

de houdingen zijn echt kut. helemaal op je rug of op je buik. op je zij is niet echt op je zij (dat kan niet met die benen zo), maar half schuin op een reusachtig kussen, ik noem het mijn walruskussen. in het begin dacht ik dat ik weg zou glijden maar nu weet ik dat het ok is.

de gips komt tot half tussen mijn navel en mijn borst. ik mag niet te veel in 1 keer gaan beginnen eten zodat mijn maag niet opzwelt. het loopt tot over mijn voeten, ik kan wel mijn tenen zien lol. er zitten stokken tussen mijn benen zo gespreid. echt geen zicht met dan die opening je weet waar. pfffff het is superwarm. ik voel me nu al plakkerig en in need voor een douche maar dat kan niet. enkel een kattenwasje pfff die luiers vind ik yakkes. niet 1 ding maar helemaal ingepakt in 'lagen' mijn ma heeft heel de uitleg hoe het moet al gekregen. een soort deltaplan voor een gipsbroek. echt vreselijk. en superwarm allemaal en vernietigend voor je ego, ik verzeker je. en je voelt je heel vies. maar iets anders is in die houdingen ook niet mogelijk. echt heel kut

mijn ma gaat morgen meedraaien om alles echt mee te leren doen pffff

het ronddraaien is vreselijk je kan niets zelf en het is een heel werk het moet om de twee drie uur om geen kwetsuren te krijgen en bij nieuwe luiers. er zijn 2 verpleegsters voor nodig en het is allemaal heel veel werk en je bent zelf het lijdend voorwerp dat er bij ligt. Echt vreselijk hoor.

ja die filmpjes is om de anderen te laten zien. in het begin gaat er ook een verpleegster het uitleggen denk ik. het is allemaal heel heftig vind ik.

ik heb een tip van mijn pa. op you tube kan je naar ingesproken boeken luisteren, veel van die oude griezelboeken lol in het engels. daar hou ik me wat mee bezig ook goed voor taal lol. en skypen met mijn lief. ik vind het idee dat ze me binnenkort helemaal gaat zien zo in dit ding echt niet leuk. en ik vraag me af wat stoere er weer gaat uitflappen. op skype deed hij weer onnozel en zei hij dat hij zo n ding ook wel eens wou uitproberen. grrrr

en het nieuws is ook wel heftig ik ga echt heel hard moeten oppassen dat mijn heupkop niet helemaal inklapt en voor artritis ( dat is een soort heel erge reuma.) de operatie kan wat tijd winnen. een heupprothese te jong willen ze absoluut vermijden. veel ontlasten. ik begrijp dus: de rolstoel is een blijver en gaat heel veel gebruikt moeten worden. ze zeiden niet veel toen ik dat zei dus ik heb gelijk. het huilen staat me nader dan het lachen. Sorry pa, maar het idee dat er heel veel kans is dat ik later op de universiteit en daarna misschien ook nog het grootste deel van mijn tijd in een rolwagentje zal moeten zitten is gewoon kut.

Beste jongen, Toen ik las dat het leek alsof je een freaky ongeluk had gehad moest ik even lachen. Ik hoop dat je dat niet erg vindt. Verder is er voor jou op dit moment natuurlijk niet veel te lachen, maar het is goed dat jij je gevoel voor humor nog hebt.
Over hoe je er uit ziet zou ik mij maar niet te veel zorgen maken. Wees maar blij dat ze het op school niet te zien krijgen want dan hadden ze weer wat om zich vrolijk over te maken. Je familie en vrienden zijn inmiddels wel wat gewend en die zullen zeker met je meeleven en je niet uitlachen.

Ik probeer mij voor te stellen tot hoever dat gips komt. Tot waar je ribben beginnen denk ik, misschien nog wat hoger zelfs. Letterlijk en figuurlijk benauwend.
Blijkbaar kun je op dit moment niet veel als je ook al hulp nodig had om je bericht te posten. Ik denk dat het wel beter zal worden en dat ze thuis iets bedenken zodat jij op z'n minst met je computer kan werken en lezen, anders zou de tijd wel heel erg langzaam gaan.
Dinsdag weer naar huis, dus nog een paar nachtjes in het ziekenhuis. Je zal er wel naar uitkijken om je vrienden en je lief weer te zien!

Je schreef dat je benen erg wijd uit elkaar gehouden worden door dat gips. Ik probeer mij voor te stellen hoe je dan op je zij moet liggen zoals je eerder schreef dat je regelmatig moest. Daar zal wel een oplossing voor zijn, maar het lijkt mij een heel gedoe. Wat doen ze een onschuldig kind aan!

Je moeder maakt filmpjes hoe jij verzorgd wordt, leuk voor later, maar niet heus, denk ik. Gaat ze die vertonen aan iedereen die meehelpt met jouw verzorging? Met je privacy is het voorlopig wel gedaan. Inmiddels ben je natuurlijk wel al wat gewend, maar het blijft heel onaangenaam.
Jouw lief zal ook wel het een en ander meegemaakt hebben, dus zij kan met je meevoelen.

Ik hoop dat je al wat zelfredzamer bent geworden als je naar huis gaat. Het is een kwestie van leren hoe je met de beperkingen die je nu hebt toch nog zoveel mogelijk kan doen.

Ik wens je maar weer veel sterkte en ik hoop dat het dragelijk voor je is. Anders worden het hele moeilijke weken. Het beste maar weer!

hallo ik heb wel wat hulp voor de berichten te posten

ik voel me al wat beter nog wel pijn die gips is gigantisch net of ik een freaky ongeluk heb gehad ik zie er belachelijk uit dinsdag zeker thuis maandag gaat mijn ma meedraaien in de verzorging ik ben net een baby maar dan een heel grote omdraaien en zo dat is een hele toer voor ze ik kan niet veel zelf mijn ma maakt van alles filmpjes om de verzorging uit te leggen het voelt heel raar zo mijn sonde is weg en ik moet in luiers gaan om het gewoon te worden yakkes

het is keiheet net een mini gevangenis waar je in ligt lezen of mijn hoofd bij iets op mijn tablet houden lukt nog niet zo goed

Beste vriend, Ik heb aan je gedacht de afgelopen dagen. Wat ik nu lees is helemaal niet leuk, en dan te bedenken dat je dit acht weken moet volhouden. Je moeder heeft natuurlijk wel gelijk dat je lichaam zich aanpast, gelukkig maar, maar het blijft een grote uitdaging.
Dat die Perthes ernstig is dat is ook niet leuk om te lezen. Hopen maar dat die acht weken in het gips de aanzet is tot genezing. Het zal inderdaad een lange weg worden, maar misschien dat het dieptepunt nu achter de rug is en dat je gauw naar huis kan. Daar lig je toch prettiger dan in het ziekenhuis.
Geen akelige dingen meer in het vooruitzicht, alleen maar de natuur zijn werk laten doen.

Ongeveer 19 augustus mag het gips er weer af heb ik uitgerekend. daarna schrik je zeker van wat er van je benen is overgebleven, dat krijg je met bijna negen weken niets doen. Dan gaat het hard werken worden om weer een beetje normaal gespierde benen te krijgen.

Je vrienden, je ouders, je lief, ze gaan er allemaal alles aan doen om het jou zo gemakkelijk te maken en de tijd zo snel mogelijk voorbij te laten gaan. In ieder geval kun je je handen nog gebruiken en met je computer werken, dat is alvast wat. Voor de rest verzinnen ze wel wat en jij hebt misschien ook wel ideeen.

Ik wens je moed en kracht om het door te komen. Veel sterkte maar. Leuk dat je ondanks alles toch nog even dit berichtje hebt kunnen sturen. Weet ik en iedereen die dit leest hoe het met je gaat. Doe verder maar rustig aan en neem de tijd om weer wat tot jezelf te komen. Het beste!

hoi veel geslapen nog veel pijn heb een buisje in met iets tegen de pijn die gips is echt gigantisch je kan er helemaal niet in bewegen en mijn benen zijn heel erg ver gespreid het doet echt pijn pffff

mijn ma zegt dat dat in een paar dagen beter is

dokter is langs geweest maar heb amper geluisterd sliep nog half iets dat de perthes heel ernstig is dat dit een eerste stap is in een lange weg pffff

Ja vriend, voor je het weet is het donderdag. Je ziet daar begrijpelijk erg tegenop, maar laat het maar gebeurd zijn, dan kun je alleen nog maar vooruit kijken naar prettiger dingen. Op een dag gaat dat gips er weer af, je gaat revalideren en dan gaat het elke dag wat beter, net als met je oog.

De tijd dat jij daar op dat bed ligt zou je kunnen gebruiken om wat nieuwe vaardigheden aan te leren. Wat weet jij bijvoorbeeld van spreadsheets en databases zoals Excel en Access? Spreadsheets zijn hele leuke dingen waar je van alles mee kan doen, voornamelijk als het om cijfers gaat.
Misschien ken je het al, ik weet niet wat jullie op school over dat soort dingen leren, dus zal ik er niet verder op in gaan.
Gezien het werk van jouw vader en de mogelijkheid dat je bij hem in de zaak gaat is het heel nuttig als jij daarmee overweg kan. Misschien heeft hij wel opdrachten voor je.

In een database kun je allerlei informatie opslaan, je vrienden en bekenden, je postzegelverzameling, de artikelen die je leest en die je bewaren wilt, enzovoorts. Ook daar kun je allerlei bewerkingen mee doen.

Wat je ook zou kunnen is wat met programmeren doen. Er is bijvoorbeeld een programma dat heet Delphi. Daarmee kun je professionele programma's maken op een makkelijke manier. Je kan eens kijken hoe het maken van een app in Android gaat. Volgens mij is dat niet echt moeilijk.

Je kan ook een taal gaan leren, Spaans bijvoorbeeld of Italiaans. Op internet zijn er genoeg online cursussen die niets kosten. Daar kun je elke dag wel een uurtje aan besteden als je toch niets anders te doen hebt.

Je zou ook alvast aan je boek kunnen beginnen over je leven met een lui oog en Perthes. Je hebt inmiddels al zoveel geschreven, je hoeft het alleen nog maar wat te ordenen en te redigeren.

Dat gips is wel een handicap natuurlijk, maar ik neem aan dat het niet verder gaat dan je middel. Je armen zijn helemaal vrij en er zijn speciale tafeltjes voor iemand die in bed ligt. Eten doe je nu ook op die manier neem ik aan.
Die tillift is wel handig om je arm en borstspieren wat te trainen. Als je de hele dag zo stil ligt dan verslapt alles. Elke dag doe je wat pull ups aan die tillift. Push ups zal wat lastiger zijn, daarvoor moet je op je buik liggen. Misschien met 1 arm per keer als je op je zij ligt. Eerst de ene kant dan de andere kant. Misschien dat je je buikspieren ook een beetje kan trainen, maar ik weet niet of dat mag en mogelijk is.
Aan het eind van die acht weken weet stoere niet wat hij ziet als jij je hemd uittrekt.

Je ziet het, je hoeft je niet te vervelen. Taal leren kun je samen met je lief doen. Vindt ze vast wel leuk. Als jullie op vakantie gaan kun jij je ouders versteld laten staan met je talenkennis.
Die acht weken zijn voorbij voordat je het weet!

Bij jou is het inmiddels wat afgekoeld en hier ook, niet meer dan vijftien graden buiten. Ze noemen dat de West-Europese moesson. Elk jaar in de tweede helft van juni heb je dat. Kouder en veel regen. Voorlopig mis je dus niks daar in het ziekenhuis.
Nu is het officieel zomer, maar jammer voor jou, daar heb jij deze keer weinig aan. Volgend jaar beter moet je maar denken en misschien dat je dan ook niet meer alles met die rolstoel hoeft te doen. Er komen nog zoveel zomers voor jou, die ene kun je wel missen.

Veel sterkte en wees moedig en optimistisch!

ja het is nu echt kort

Het is gelukkig wat afgekoeld.

Ik probeer ook wat te lezen maar het is niet echt handig als je in dezelfde houding zit. Nu gaat het nog wat maar ik weet niet wat het gaat worden in die gips.

De luier is uit voorzorg als ze geen tijd zouden hebben, de verpleegster komt normaal met zo n panding of een fles, dat is ook niet leuk. Je voelt je echt een klein kind als ze die luier bij je omdoen.

pfff ik hoop dat dit alles iets oplevert, maar het gaat natuurlijk niet veel veranderen in het kort. De rolstoel gaat nog een hele tijd blijven.

Met die gips ga ik in een stuk van de woonkamer liggen, ze hebben thuis een speciaal bed en een rolstoel en zo n soort tillift gehuurd.

Het klinkt echt niet leuk wat jij daar allemaal vertelt. Ik vroeg mij af waar die pleisters en die zwachtels voor waren, maar nu begrijp ik dat daar de gewichten mee vast zitten. Wat een gedoe! Straks als ze gaan opereren dan moeten ze er natuurlijk goed bij kunnen en dan is het handig als er wat speling is. Daar zal het wel voor zijn dat het wat opgerekt wordt vermoed ik.

Ja die luier, ik kan mij voorstellen dat jij je heel erg opgelaten voelt als je zo geholpen moet worden. Daar ben je geen veertien voor geworden! Wel saai dat je de hele dag alleen ligt, maar ja, als je de hele dag met een vervelend iemand op de kamer moet liggen is het ook niets.

Je hebt het warm en daar zullen die zwachtels om je benen het ook niet aangenamer op maken. Hier waar ik woon heeft het ook geonweerd, het zal hetzelfde onweer wel zijn geweest. Had je wel iets om naar te kijken in ieder geval. Gisteren was het buiten fris, maar nu is het al weer warmer. je zal nog even moeten lijden.

Ik heb het even nagekeken. Nu is er dus dat voetballen en op 26 juni begint de Tour de France. Dat duurt elke dag uren, dus als je dat leuk vindt dan heb je wat afleiding. Dat is na je operatie, dus het meeste kan je thuis op je kamer bekijken, misschien met je lief of met stoere. Alleen is het natuurlijk niet zo spannend als voetballen. Ik hoor allerlei positieve commentaren over het Belgische team, dus de achtste finale gaat vast wel lukken.

De Olympische Spelen beginnen op 24 juli en duren tot t/m 9 augustus. Dan heb je weer wat afleiding en daarna is het nog maar een paar weken voordat je weer uit het gips mag. Die Olympische Spelen zijn een stuk afwisselender dan dat wielrennen, dus misschien dat dat wel leuk is om de tijd een beetje snel te laten gaan. Ik neem aan dat ze wel een tv voor je hebben op je kamer en anders kan je wel naar een kamer gereden worden waar er een staat.

Ik begrijp heel goed dat je het er moeilijk mee hebt en er erg tegenop ziet, maar alles heeft een begin en ook een einde. Ik heb mij af lopen vragen wat ik in jouw plaats zou doen. Het lijkt mij niet zo leuk om in dat gips te zitten en niets te kunnen doen. Het zou best wel eens kunnen dat jij flinker bent dan ik zou zijn!

Die operatie daar kijk je natuurlijk ook niet echt naar uit, maar ik denk dat het erg mee zal vallen. Tegenwoordig proberen ze de wond die ze moeten maken zo klein mogelijk te houden, dus daar zul je waarschijnlijk niet veel last van hebben. Het is natuurlijk ook geen gevaarlijke operatie. Eigenlijk stelt het weinig voor, maar het blijft niet leuk. Het is net iets erger dan wanneer de tandarts gaat boren, maar niet veel.
Donderdag gaat het dus gebeuren. Ik zal aan je denken! En ik denk dat je diezelfde dag al weer in staat zal zijn om je lief en je vrienden te vertellen hoe het gegaan is en hoe jij je nu voelt. Je moeder zal wel in het ziekenhuis zijn als het gebeurt denk ik zo, al zal het misschien lang wachten zijn. Een paar uur zullen ze toch wel bezig zijn met alles wat er moet gebeuren.

Veel sterkte maar en je mag best een beetje bang zijn hoor. Zelfs volwassen kerels hebben daar nog last van. probeer je maar te vermaken tot die tijd. Ben je al aan het lezen of heb je daar nog geen zin in? Het beste!

bezoek mag enkel mijn ma en pa wegens corona. mijn is hier gelukkig veel. Ik kan wel kijken met de computer naar sommige wedstrijden dat wel hoor. Iedereen hier hoopt op België in een halve finale. En al eens skypen met mijn lief en stoere gaat ook. Wel geen ambiance zo.

Voor de rest is het oervervelend, ik kan niet uit het bed natuurlijk. Ik heb zelfs sinds vrijdagavond een luier aangekregen, alleen maar voor mocht de verpleegster juist geen tijd hebben om me te helpen. Echt kut. Voelde me net een baby als ze dat kwam doen. Ze had gelukkig het ervoor al gezegd dus ik wist het al dat ze dat ging doen en was dus wat voorbereid. Echt niet leuk.

Het is een kamer met 2 maar ik ben voorlopig alleen. Pfff zo 5 dagen liggen.

Dat van die tractie weet ik ook niet zo goed. Ik lig in bed met dikke kussens onder mijn benen en dan kabels naar dingen met wieltje op het bed-einde en dan hangen er een soort zakken met water in aan (iets meer dan 2 kilo elk zeiden ze) Het doet geen pijn hoor, maar leuk is anders. Dan is uw heup minder stijf en kan ze beter spreiden blijkbaar.

Ze hebben eerst op mijn benen een soort lange dikke pleisters gekleefd met onder mijn voeten een soort U met een haak, en daar hangen die kabels aan, en dan allemaal zwachtels rond mijn benen pffff Ik moet zo dus 5 dagen liggen.

Het heeft gisteravond flink geonweerd maar hier binnen is het nog steeds superheet. Ik snak naar een kamer met een open raam Zal blij zijn als ik terug thuis ben.

Donderdag wordt ik geopereerd. Normaal een paar dagen daarna naar huis maar in die rotgips. Met dit kan ik al wat indenken hoe het met die gipsbroek gaat zijn. Pffff t zal op tanden bijten zijn.

Het is heel raar, het leek altijd iets van nog ver weg, en nu is het zover. Pffff Er valt niet veel aan te veranderen. Maar niet te veel zeuren tegen mijn lief en er het beste van maken. Maar het is echt wel heel kut en ik heb wel schrik. (durf ik hier zeggen)

Beste kerel, De afgelopen week heb ik vaak aan je gedacht en gisteren dacht ik, nu ligt hij in het ziekenhuis als alles volgens de planning is gegaan. Nu vertel je dat je vijf dagen met die gewichten aan je benen moet liggen. Begrijp ik het goed dat allebei je benen zo in tractie liggen? Voor het evenwicht neem ik aan, anders wordt je scheef getrokken.
Er wordt wel veel van jouw geduld en doorzettingsvermogen gevraagd. Dat die tractie een minder stijve heup oplevert zie ik niet direct, maar ik ben geen dokter, dus het zal wel goed zijn. De verbindingen worden wat uitgerekt neem ik aan.

In ziekenhuizen is het altijd warm omdat de meeste patienten stil in bed liggen met weinig kleren aan en dan heb je het gauw koud. Het is nu buiten wat koeler, dus misschien dat het in het ziekenhuis ook wat koeler wordt.

Je examen is achter de rug en het zal vast wel goed zijn gegaan. Nu even een paar onaangename maanden en dan een nieuw schooljaar en een nieuwe stap in je leven op weg naar volwassenheid. Daar moet je maar naar uitkijken. Wat moet je anders?
Ik neem aan dat je elke dag bezoek krijgt van familie en vrienden, dat leidt wat af, maar er blijft natuurlijk nog heel wat tijd over om in te vullen. Halverwege volgende week de operatie waar je verder natuurlijk niets van merkt en daarna het grote afzien.

Ik weet niet of je van sport houdt, maar nu heb je dat EK voetbal en straks de Olympische Spelen. Als je dat leuk vindt dan kun je uren kijken. Misschien dat stoere je wel gezelschap wil houden, dat is gezelliger. Mijn buurjongen van vijftien zat donderdagavond samen met zijn vrienden naar Nederland - Oostenrijk te kijken. Ze hadden allemaal oranje kledingstukken aan en ze maakten een hoop lawaai als het spannend werd. Belgie doet ook nog steeds mee, dus, misschien hebben jij en stoere wel iets roods om aan te trekken als Belgie speelt en jullie gaan kijken.

Ik wens je veel sterkte en ik blijf aan je denken. Denk maar dat dit de grootste beproeving en uitdaging is in je leven tot nu toe. Vanaf dan kan het alleen maar beter gaan. In ieder geval gaat het al beter met je oog, dus waarom straks niet ook met je heup? Jouw stoere vriend speelt dat hij stoer is, maar jij bent het echt. Blijf optimistisch! Dat hoort ook bij je leeftijd.

Het beste maar!

Pfff maar net mijn laatste examen gedaan en dan al in ziekenhuis ik moet nu 5 dagen in tractie liggen en dan de operatie brrrr tractie is met gewichten aan uw benen (eigenlijk zakken met water in) mijn benen zitten onder de pleisters en de zwachtels het doet niet echt pijn maar ik moet heel de tijd zo in bed liggen en het is keiwarm hier het dient om een minder stijve heup te hebben

ja ik heb het plaatje gezien goed

het was denk ik voor velen een rotjaar bij mij is er dan nog veel gebeurd wat ik niet had gedacht en dat gaat nog lang duren. in een karretje zitten gaat al wel wat en dat oog is beter aan het worden ik heb wel schrik voor de volgende weken denk dat het lange weken ga worden ik zie wel

Ja vriend, dit is geen leuk jaar voor jou. Vervelend ook dat je in het ziekenhuis alleen maar bezoek mag hebben van je ouders. Ik denk dat jij je vrienden en je lief wel zal missen.
Na de operatie mag je snel naar huis neem ik aan en dan kan iedereen weer op bezoek komen. Het gaat wel even doorbijten zijn en die dagen in het ziekenhuis zullen wel hele saaie dagen zijn vrees ik. Via internet kan je denk ik wel visueel contact hebben met iedereen en je kan alvast beginnen aan Harry Potter (als je daar nog zin in hebt). Die examenuitslag vertellen ze je vast wel, alleen geen feest helaas, :-( maar vast wel geslaagd! :-))

Je moet maar denken, dit is voorlopig wel het slechtste jaar in je leven, maar nu kan het alleen maar beter gaan worden. Ook heb je goede vrienden gekregen en je lief gevonden, dus helemaal zwart is het niet.
Dat gips gaat een beproeving zijn, maar eind augustus komt de dokter met een hamer en een beitel om je weer los te hakken uit dat gips pantser en dan lig je daar weer in je jeugdige naakte schoonheid ;-).
Probeer maar zoveel mogelijk dingen te bedenken die je kan doen in je gipskorset en dan zijn die acht weken zo voorbij.

Veel sterkte, en wees een moedige kerel waar je ouders en je lief trots op kunnen zijn!

Ps. Heb je mijn plaatje gezien? Jij bent de eerste en de enige op het forum die ooit een plaatje in zijn topic heeft gehad!

ja ik ben zenuwachtig examens en een operatie en dan kan er buiten mijn ma of soms mijn pa niemand op bezoek komen met die covid maar die operatie moet nu gebeuren, mag niet te lang wachten
en dan daarna die gips pfff ik moet vooraf ook in tractie met dat been

de eerste tijd ga ik zeker nog niet mogen steunen en gaan het vooral speciale oefeningen zijn maar ik hoop wel dat ik als het goed gaat binnen een aantal maanden kort mag steunen op dat slechte been met krukken. Maar het gaat nog wel heel lang vooral de rolstoel zijn heeft mijn ma ook al gezegd. Het blijft kut maar het voelt al wel minder raar en verschrikkelijk dat ik in een karretje zit. Dat kan nog heel lang duren dat karretje.

Het gaat een rotvakantie zijn met die gips.

ja het is wel rottig dat ik al in het ziekenhuis lig als we allemaal onze uitslag kennen. En ik denk altijd dat de examens niet goed zijn (maar dat is nooit hoor lol)

Dit is de tweede keer dat ik een stukje schrijf in reactie op je laatste bericht. In de vorige versie had ik een toepasselijk plaatje gezet maar blijkbaar willen ze dat niet hebben. Het is wel te begrijpen, het wordt er rommeliger door en onoverzichtelijker en wie weet wat voor plaatjes er dan komen. Opnieuw typen dus maar en geen plaatjes meer.

Om te beginnen, fijn dat je nieuwe rolstoel zoveel beter bevalt en fijn dat je omgeving er inmiddels aan gewend is. Het is te begrijpen dat jij er nog steeds moeite mee hebt. Als je een leven achter je hebt waarin je van alles kon en nu opeens niet meer, dan maakt dat je boos en opstandig. Wat je zelf zegt, je moet het accepteren en maar voor ogen houden dat het niet voor altijd is.

Je studie gaat goed, maar dat ziekenhuis en de rest blijft in je achterhoofd zitten en dringt zich steeds meer naar de voorgrond. Het is een heel ingrijpend iets en alleen maar nare dingen, dus heel begrijpelijk.
Van die operatie merk je niets, je krijgt waarschijnlijk een slaapmiddel via een infuus en als je wakker wordt dan ben je veranderd in een soort pop. Een beetje zoals een rups die een vlinder gaat worden. Niet iets om je op te verheugen, maar je gaat goed verzorgd worden.
Die acht weken zal wel zijn om nieuw botweefsel te laten groeien aan je heupkop, dus daar is niet aan te ontkomen. Daarna zijn je spieren waarschijnlijk niet veel meer waard en dus aan de revalidatie, en vanaf dat moment zou het toch geleidelijk aan steeds beter moeten gaan.

Concentreer je voorlopig maar op je studie zou ik zeggen, dat is nu belangrijk en iets dat je nog zelf in de hand hebt. Als dat examen klaar is en goed gegaan is dat een zorg minder en kun je je helemaal concentreren op wat daarna komt. Je hebt nog tien dagen om alles te doen wat moet en wat je leuk vindt, dus gebruik ze tot de laatste minuut.

Ik wens je sterkte. Je hebt veel vriendschap en veel liefde om je heen, dus ik weet zeker dat je het aankan.

Mooi dat je nieuwe rolstoel zo goed bevalt. Het blijft niet leuk, maar er valt nu eenmaal niet aan te ontkomen. Je heup moet beter worden om te zorgen dat die rolstoel maar voornamelijk een tijdelijke zaak is.
Ja, die operatie. Ik begrijp heel goed dat je er tegen op ziet. Ik kan natuurlijk wel zeggen dat je er niets van voelt, eigenlijk helemaal niets van merkt, maar daar woedt je niet minder nerveus van.
Je krijgt een slaapmiddel, via een ader denk ik, en dan ben je weg. Als je wakker wordt dan ben je veranderd in een stijve pop. Heel erg akelig allemaal, maar ze gaan goed voor je zorgen.

Ik neem aan dat de bedoeling is dat in die acht weken bewegingloos nieuw bot gaat groeien in je heupkop. En daarna revalidatie heb je eerder gezegd. Acht weken bewegingloos is niet echt bevorderlijk voor stevige spieren, dus de eerste tijd zul je wel wat wankel op je benen staan. Maar dat gaat ook wel weer voorbij.

Veel sterkte maar en fijn dat het goed gaat met studeren. Dat is tenminste iets dat je zelf in de hand hebt. Geniet nog maar even van de dagen dat jij nog de baas over jezelf bent. Dat examen zal vast ook goed gaan, voor zover het iet al achter de rug is.

Sterkte maar, even doorbijten en dan maar over je heen laten komen wat er komt. Een beetje zen worden, berusten en accepteren, en vertrouwen dat het uiteindelijk allemaal goed komt.

die nieuwe rolstoel is wel heel ok, eindelijk iets dat helemaal ok is van grootte en gewicht. In een rolstoel zitten is kut, maar de meeste mensen in de buurt en op school zijn het nu wel gewoon dat ik er in zit. Voor mij is het nog niet echt normaal dat ik een rolwagentje zit maar voor de meeste mensen nu wel denk ik en dat helpt wel wal, het voelt meer en meer 'normaler' aan. Het is nu zo, valt niet veel aan te veranderen.

Studeren gaar OK, begin me wel zenuwachtig te maken over de operatie en die 8 weken gips. De operatie gaat zeker door, corona is minder druk in de ziekenhuizen. De zomer gaat dus zeker kut worden. Pfff

ja ik denk als het blijft beteren veel mogelijk is nu. In het begin moest alles veel strenger, nu moet er gezien worden of het blijft verbeteren maar je kan niet blijven voltijds afplakken. Ga zeker zien om niet af te plakken op school. Maar zo ver zijn we nog niet. Niet te vroeg juichen heb ik ondertussen geleerd wel.

Heel goed nieuws wat ik daar lees. Zo zie je maar, als jij je aan de voorschriften van de dokters houdt dan gaat het beter worden. Dat is dan in ieder geval een probleem minder, vooral voor je moraal.
Je bent al aan het plannen wanneer je wel en wanneer je niet afplakt. Moet het elke dag op dezelfde tijd of kan je de ene dag bijvoorbeeld van 7 tot 3 uur en de andere dag van 2 tot 11 uur als dat beter uitkomt, bijvoorbeeld als je 's avonds naar je lief gaat? Mag het ook twee maal vier uur in plaats van eenmaal acht uur?
Dat van die lenzen gaat ook een hele verbetering worden, dan ben je van die rare bril af en ziet niemand meer wat aan je. Je zou dan voor je goede oog een ondoorzichtige lens kunnen nemen met een plaatje van je oog er op in plaats van een pleister. Dan ziet niemand wat. Ik neem aan dat je normaal alleen voor je luie oog een lens nodig hebt om goed te zien.

Ja, dat gips zit er aan te komen. Je zou als je verzorgd wordt alle twee je ogen af kunnen plakken, dan zie je er niets van en is het minder erg. Als ze klaar zijn dan haal je de overbodige pleister weer weg.
Hopen maar dat de verbetering doorzet, zodat je niet weer opnieuw de hele dag met die pleister loopt.

Als je heup nu straks ook de goede kant op gaat dan ziet de toekomst en het leven er opeens veel beter uit voor je. Het is wel zo dat jij die problemen op wat oudere leeftijd hebt gekregen dan gewoonlijk, maar je bent nog steeds heel jong en je lichaam heeft nog steeds een heel groot herstelvermogen. Positief zijn en geloven in verbetering helpt ook veel. Je geest heeft veel controle over je lichaam, ook wat dat soort zaken betreft. Heeft met stoffen te maken die in je hersenen worden gemaakt.

Het beste maar weer en ik verwacht veel meer goed nieuws de komende tijd!

geloof ik ook niet hoor lol. Het studeren helpt om niet te veel te piekeren over wat gaat komen. zo n rolstoel is kut en je krijgt er geen voordelen bij dat heb ik al lang begrepen.

Ik heb ook beter nieuws. Geen ODM meer en we gaan zien om minder af te plakken. Volgende maanden 8 uur afplakken, als er tegen eind augustus (ja ik kan moeilijk op controle in die gipsbroek) nog steeds verbetering is gaan we naar 6 uur, maar indien niet terug voltijds. En als de 6 uur per lukt dan houden we dat zo en moeten we echt gaan denken aan lenzen als ik niet afplak, want heel de tijd een bril met groot verschil in sterkte zonder veel afplakken kan voor problemen zorgen. Dan zou ik naar school of andere dingen kunnen gaan zonder die dingen op mijn kop en dan thuis afplakken.

Maar ze zei ook bij geen verbetering best terug opnieuw verder doen zoals nu. Nu dan ben ik in elk geval van die ODM af dat is al iets.

Als ik je leraar was zou ik je echt niet over laten gaan alleen maar omdat je in een rolstoel zit. Wel zou ik er rekening mee houden dat je een moeilijk jaar achter de rug hebt, maar dan alleen als ik er zeker van was dat je gewerkt hebt en het volgend schooljaar het tekort kan compenseren.
Voor alle zekerheid zou ik maar flink leren want ik weet niet zeker of Belgische leraren zo schappelijk zijn.

ja met dat al niet vet veel gedaan dit jaar dus nu moet even de druk op de pan. Maar het gaat wel lukken geen zorgen. En wie gaat er nu een jongen in een rolstoel durven buizen lol? Maar op dat laatste reken ik natuurlijk niet.

Goed dat je het begint te accepteren. Blijf in je hoofd houden dat het niet voor altijd is. Als je uitzicht hebt op betere tijden dan kun je een hoop aan.
Je bent wel serieus met je studeren! Een beetje ontspanning op z'n tijd mag best vind ik en een middagje of ochtend scouts kan toch niet zo'n probleem zijn? Maar goed, jij weet hoe je er voorstaat en wat nodig is, dus studeer ze!

neen ik gebruik de weekend om te studeren

het gaat wel vlotter met die stoel, die weegt heel wat minder en al. Het is ook anders in je hoofd, ik heb nu een eigen rolstoel, het is nu helemaal echt. Ik begin mij nu zelf ook als 'die gast in de rolstoel' te zien. Een gemengd gevoel, maar het is nu zo en ik ga wel ok zijn. Die rolstoel begint stilaan een feit te worden, nu zeker.

Gefeliciteerd met je nieuwe rolstoel. Als het nu ook nog makkelijk is om er mee om te gaan dan scheelt het toch weer een stuk.
Zoals je zegt, het blijft niet leuk. Hopen maar dat het echt tijdelijk is, al duurt dat tijdelijke wel een paar jaar.
Alles goed verder? Morgen weer naar de scouts en verder hard studeren voor je examens.

Veel plezier en succes!

toch even kort, heb mijn nieuwe rolstoel gekregen. Een rolstoel blijft stom maar deze ziet er beter uit en hij rolt ook vlotter. Dit gaat wel helpen om het gewoon te worden hoop ik. Gedaan met de huurrolstoel.

hoi bedankt voor de reactie. Nee ik leer normaal alleen. Vroeger liep ik altijd rondjes in mijn kamer bij het studeren dat kan nu niet.

ja ik hoop dat stoere ok gaat zijn hij heeft een klein hartje en durft jongens waar hij op valt zeker niet aanspreken hij is bang wat ze gaan zeggen ik begrijp dat wel nu hij is mijn beste vriend

Je houdt het niet lang vol om wat minder te posten hier merk ik ;-). Je was erg blij met die reactie van die ex-Perthes patient van hier boven, maar ik geloof niet dat hij tijd heeft of zin om regelmatig met je te gaan praten. Het is voor hem iets van vroeger en hij is een echte sportman geworden zoals je kon lezen. Het was moeilijk voor hem, maar dat ligt nu allemaal achter hem. Het geeft jou in ieder geval wel hoop naar de toekomst. Het was bemoedigend en heel aardig van hem dat hij gereageerd heeft.

Hier stil, en op school tel je blijkbaar ook niet meer zo erg mee. Niet leuk allemaal, gelukkig dat je een paar echte vrienden hebt, wees daar maar zuinig op. Je hebt dit jaar wel een paar harde lessen moeten leren. Niets is zeker in het leven en loyaliteit naar elkaar is ook niet altijd vanzelfsprekend. Het beste kan je dat zien in de politiek. Mooie praatjes, beloftes, politiek vriendschappen die voor eeuwig lijken te zijn, maar als dat beter uitkomt dan zijn de beloftes vergeten en krijgen je politiek vrienden van vroeger een mes in de rug.
Als je jong bent dan leef je vanuit je emotie, wat je voelt is hoe je doet. Als je volwassen wordt dan wordt je berekenender en leer je om je ware gevoelens te verbergen en te misleiden om je zin te krijgen. Vandaar dat jongeren ouderen niet altijd meer vertrouwen.

Gelukkig heb jij je stoere vriend nog die wel loyaal en te vertrouwen is. Het is te begrijpen dat hij wat moeite heeft met jouw verliefdheid, maar vroeg of laat zou dat er toch van komen. Wat hij graag wil dat kan jij hem nu eenmaal niet geven en ik vind dat jij het nu al heel goed met hem aanpakt. Jij kan niet zijn wat hij wil maar je maakt hem wel duidelijk dat hij jouw beste vriend is en zal blijven. Tussen jullie is al meer intimiteit dan tussen de meeste jongens en dat is heel fijn voor hem.
Ik vraag mij wel af hoe dat zal gaan als jij straks in het gips ligt. Hij aan de ene kant van het bed en je lief aan de andere kant, boos en jaloers naar elkaar kijkend :-).

Hij is voor jou wel naar de welpen gegaan, maar echt leuk vindt hij het niet. Het symbool van zijn degradatie wil hij nog niet op zijn hoofd hebben en dan moet hij straks ook nog met de kleintjes naar kamp en gehoorzaam zijn.
Ik hou van stoere, en jij ook hoop ik, hij is een prima kerel. Ik hoop voor hem dat hij iemand tegenkomt die voor hem kan zijn wat jouw lief voor jou is, maar dat zal niet meevallen.

Dat was het weer, toch nog iemand die reacties geeft. Nu weer snel aan het studeren! Doe hier maar even rustig aan. Als je een paar dagen wacht dan heb je ook meer te vertellen.
Wanneer dit geplaatst wordt weet ik niet, maar ik denk dat je het dan stiekem op school zit te lezen. Denk aan je examens! Straks wil ik lezen dat je hele mooie resultaten hebt gehaald en naar het volgende schooljaar gaat, samen met stoere en je buurvriendin. Studeren jullie samen?

dit weekend naar de scouts geweest, het zal wel de laatste of de voorlaatste zijn voor mij dit schooljaar want in juni zijn er minder vergaderingen wegens de blok van de leiding, moet ik ook een hoop studeren voor examen en op 18/6 moet ik al naar het ziekenhuis en dan een week daarna de operatie (en het gips) 😒

stoere was niet echt happy want hij moet bij deze tak op kamp van langhaar om dat hij er voor gekozen heeft en ik kan dan ook niet mee want in de gips. en zijn trukje dat hij zijn pet altijd 'vergeet' werkt niet meer, langhaar had een vervangpet meegebracht. gevolg: langhaar smile, stoere pissed. gelukkig mocht ik zondag na de scouts met hem mee en gaan logeren voor het laatst tot volgend schooljaar (dank je ma goed idee) en werd de dag toch nog goed. Hij vind het al niet zo leuk dat ik nu een lief heb en ik heb dan duidelijk gezegd dat hij mijn beste vriend is en dat ik niet zonder een beste vriend kan. Hij leek heel blij toen ik dat zei. Hij heeft het souterrain uitgeroepen tot meisjesvrij jongensgebied lol. Zal niet lang duren denk ik. Hij zou graag hebben dat alles bleef bij het oude maar dat gaat niet lang meer lukken ook niet met zijn andere vrienden denk ik. Hij blijft mijn beste vriend daar ga ik echt hard voor opletten. Hij heeft me ook nooit laten vallen, integendeel.

Dit schooljaar is bijna gedaan en was heel vreemd. Het was helemaal anders. Het was aanpassen, als ik nu iets zeg luisteren ze amper en zegt iemand anders hetzelfde dan is het ineens cool. Pesten en stomme opmerkingen gebeurd niet veel meer, ik ben bijna onzichtbaar op school (raar ik val anders wel op). Vorig schooljaar kon ik nog het hoge woord voeren in mijn klas. Gelukkig heb ik stoere en mijn buurmeisje op school, anders zou het een heel rottig jaar geweest zijn.

Deze week krijg ik mijn nieuwe rolstoel, gedaan met de huurrolstoel. Benieuwd.
Zal voorlopig niet voor lang gebruiken zijn. Zie niet uit naar 18 juni.

hi jongen van 18 ik ben de TS en echt blij met je reactie. Hoe oud was je toen je Perthes kreeg en in de rolstoel moest?

Ik begrijp echt wel dat je het er moeilijk mee had, het is echt helemaal kut met perthes. Van de ene dag op de andere zit je in een rolstoel en ben je net een gehandicapte. En ja sommige gasten op school kunnen echt erg doen. Ik heb gelukkig een paar goede vrienden in de klas, niet veel, maar dat helpt.

Ik heb ook moeite met die rolstoel, niet alleen omwille van reacties, maar het is lastig, je hebt hulp nodig, je kan veel gewoon niet. Echt erg dat ze bij jou vanuit de school dan ook nog hun pijlen gericht hebben op jou, de gast die 'anders' was en niet op de pesters. Als je erover wil spreken, hier is alles anoniem en ik zeg hier ook dingen waar ik normaal niet over spreek. Goed dat je het nu doet. Je had een gevecht met jezelf om in die kutrolstoel te zitten zo jong en dan nog gepest.

Mijn perthes is ernstig zeggen ze, ook omdat ik al ouder ben, en ik ga dus ook een hele tijd in een rolstoel moeten zitten. Ik heb wel niet gespijbeld, uit de rolstoel is het huppelen op krukken, maar het is wel kut en in de eerste tijd was ik heel pissed op de dokter en iedereen. Ze hebben ook gezegd dat er een heel grote kans is dat wanneer ik terug ga stappen ik zal moeten blijven oppassen om mijn heup niet te veel te belasten. Dus het gaat waarschijnlijk van sport zwemmen (mag en doe ik nu ook) of G-sport moeten worden. Echt niet wat je wil horen. Echt gaaf dat je gewoon kan sporten.

Ze hebben het gelukkig vroeg gezien, door dat ik met veel pijn naar het ziekenhuis moest, maar als je ouder bent als ik is het zowiezo niet goed en het was ook ernstig. Je snapt natuurlijk beter alles dat wel als je ouder bent. Ze gaan nu opereren, om de heupkop beter te beschermen en ook om te trachten betere bloeding in de heupkop te krijgen , dan zou alles misschien minder traag kunnen gaan. We zullen moeten zien wat dat geeft.

Perthes is kut, niemand kent het, zelfs elke dokter zegt iets anders, en het verandert heel veel, gegarandeerd een aantal rottige jaren. Het is helemaal normaal dat je er nog altijd moeite mee hebt. Ik haat die perthes, er is maar 1 goed ding uit gekomen: ik heb zo nu mijn lief leren kennen, ze zit ook in een rolstoel (ze heeft open rug gehad bij geboorte, geen perthes) We zijn nog niet lang samen maar ze is echt gaaf, en het helpt ook om met heel die shit om te gaan. Zij is heel handig met dat ding, ik ben nog een echte kluns met die stoel.

Als je erover wil praten laat een bericht hier, helpt echt.

Beste vriend, Ik begrijp wel dat je wat minder gaat reageren, de ergste momenten zijn achter de rug en nu ga jij focussen op school en je operatie. Dank zij je lief en je vrienden heb je ook meer steun om je heen en dit minder nodig. Als er aanleiding voor jou is dan kom je hier vast wel weer terug en dan reageer ik natuurlijk ook.

Leuk, dat je nu eens een reactie van iemand krijgt die zelf Perthes gehad heeft. Ik denk dat het je bemoedigt al zijn jouw omstandigheden natuurlijk anders. In ieder geval zie je dat er heel veel mogelijk is al heb je dan Perthes gehad, dat moet je vooral vasthouden. Het wordt allemaal vast niet zo zwart als je soms denkt.

Succes met je studie en sterkte voor de dagen die gaan komen!

Hey jij daar, OP die dit forum-bericht heeft gemaakt.

Ik ben zelf momenteel 18-jaar, en ik zit inmiddels niet meer in een rolstoel (gelukkig!)
Maar ja, ziekte van Perthes, daar heb ik ook mee gezeten (in een rolstoel! hahaha)- nee..? ok ja sorry ik denk dat ik grappig ben.
Oke, maar nu weer ff serieus.

Bij mij kwamen ze er gelukkig erg vroeg achter (ik ben de 2e persoon ooit geweest bij mijn ziekenhuis die die ziekte heeft gehad, toevallig was de 1e een kennis van mijn moeder) rond mijn 4e/5e levensjaar als ik mij het goed kan herinneren.

Anyway, ik heb er ook wel een tijdje mee gezeten, al helemaal omdat ik destijds klein was en een klas had overgeslagen, dus dat betekende dat ik by-far de jongste en de kleinste uit de klas was en ook nog eens in een rolstoel zat.

(Ik ga details achterwege laten, al hoewel ik je wel kan vertellen dat ik van die school ben gestuurd vanwege "agressie" tegenover andere leerlingen, kinderen die mij mentaal kapot hebben gemaakt, en de reden zijn dat ik misschien nog steeds wel een beetje aan het struggelen ben om oprecht eerlijk over bepaalde dingen te zijn, maar goed.)

Ik heb ongeveer 1,5 jaar in een rolstoel moeten zitten, (in principe gewoon plat) alleen aangezien ik een nogal druk, enthousiast maar vooral sociaal kind was die geen pijngrens heeft is dat hem niet bepaald geworden, (ik kreeg het voor elkaar om naar 1 week al weer rond te rennen, iets waar ik, wanneer ik eraan terug denk wel spijt van heb want dat had heel slecht kunnen aflopen)

Ik weet er niet echt heel erg veel meer van, maar ik herinner me wel nog dat ik elke week een best grote pil moest slikken, weet er eigenlijk niet veel meer van.

Anyway, ik zet de optie aan om op de hoogte van deze forum te blijven, als je ooit wilt spreken / iets kwijt erover wilt, gewoon iets sturen dan probeer ik te reageren. Ik besef me nu ook dat ik hier in het algemeen ook vaker over moet gaan spreken. Anyway, fijne dag verder. En hopelijk duurt het bij jouw niet net zo lang als bij mij (maar ik ben er bang voor ivm het feit dat de revalidatie hiervan erg lang duurt.)

Oh ja om niet te vergeten, ikzelf heb nooit last van mijn heup meer. ik functioneer (ik ben gescout geweest als keeper. Ik heb 1,5 jaar lang meegedaan met hardloop-wedstrijden en heb 7 prijzen gewonnen. Ben zwarte band in 2 vechtsporten) gewoon prima, dus daar moet je je niet al te veel zorgen om maken.

ja mijn ma vind dat ik te veel op internet zit.

Ik moet ook dringend beginnen met studeren want het is niet lang meer naar de examens. Ik ga ook een drietal vroeger moeten afleggen want ik moet direct na mijn examens op 18/6 al met benen in tractie in het ziekenhuis, de rest van de klas heeft dan nog 3 examens, en daarna wordt ik geopereerd en dan in die gips. Zullen heftige dagen worden en zal niet echt een leuke vakantie worden. Maar het is doorbijten, ik hoop dat de operatie helpt. (examens hier worden per klas en per leraar geregeld, helemaal anders dan in nederland)

Dus ik ga vanaf nu tot dan minder van me laten horen.

Beste jongen, Je bent weer flink aan het schrijven geweest. Vragen ze thuis nooit eens wat jij toch steeds allemaal aan het typen bent?

Er zijn heel wat mensen die jou straks gaan verzorgen en jou heel goed leren kennen ;-). Ik begrijp wel dat jij liever niet hebt dat jouw buurvriendin daar ook bij is, een beetje prive moet er toch wel overblijven.
Je hebt het steeds maar over die bril en die pleister omdat jij vindt dat je er minder aantrekkelijk uitziet voor je lief, je vindt dat je er uitziet als een nerd.
Dat is natuurlijk onzin. Je lief houdt niet van je omdat je zo'n knap gezicht hebt en bovendien, ze weet hoe jij er uitziet zonder bril en zonder pleister. Als jullie samen zijn dan zet je die bril vast wel eens af en dat scheelt gelijk al een heel stuk. Je weet hoe belangrijk het is en hoe beter jij je aan de regels houdt, hoe eerder je er van af bent. Je ziet al beter zeg je en dat is heel mooi. Het werkt!
Je bent ook geen nerd. In het begin kwam je bij mij nogal als een macho jongetje over en een beetje ben je dat natuurlijk nog wel, maar je karakter is heel wat verbeterd. Het gaat heel erg de goede kant op. Ik heb het gevoel dat jij vroeger niet altijd zo'n leuke jongen was.

Met die liefde is het iets speciaals. Als je verliefd bent dan zie je alleen maar mooie dingen. Ik zie het ook bij jou. Dat van die rolstoel, die open rug, die luier en die ongelukjes, het maakt allemaal niets uit, je bent verliefd.
Als het leven verder gaat dan gaat geleidelijk aan de verliefdheid over en moet er liefde voor in de plaats komen. Verliefdheid is tijdelijk, liefde kan een heel leven lang duren. Jullie zitten nu nog in de eerste fase van dat proces en jullie moeten in alles steeds verder naar elkaar toe groeien.
Dat gaat langzaam en jullie zullen vast wel eens ruzie krijgen, maar dat hoort er bij. Je neemt elkaar zoals je bent omdat je van elkaar houdt.

Dat soort dingen groeit vanzelf, daar hoef je vandaag niet over na te denken. Leef gewoon bij het moment en wees blij met alles wat je hebt. Ook straks, neem het zoals het is, er is genoeg om je mee bezig te houden en je zal niet vaak alleen zijn. Niet alles is leuk, maar je went er aan en het gaat weer voorbij. Alleen de mooie dingen bewaar je in je hart.

Omdat jij opgegroeid bent in een gezin waarin iedereen ouder was dan jij ben je voor je leeftijd wat voorlijker dan andere jongens, maar je blijft een jongen van veertien. Voordat je echt geestelijk volwassen bent dan zijn we al weer tien jaar verder. In die tijd kan er heel veel gebeuren, soms leuke dingen, soms vervelende dingen en soms hele spannende dingen. Alle reden om met vertrouwen en nieuwsgierigheid naar de toekomst te kijken. Je bent niet alleen en er wordt van je gehouden. Niet iedereen heeft dat.

Ik merk dat je op dit moment een beetje in een roze wolk leeft. Dat is het leuke van jong zijn en verliefd zijn. Het beste weer!

ik ben echt gek op mijn lief, dat is waar. Ik was van in het begin heel hard onder de indruk van haar, zelfs al deed ze koel (was eigenlijk wel gaaf) en dan wordt dat meisje mijn lief. Het maakt mijn morgen goed als ik er aan denk als ik wakker wordt.

Ik vind die ongelukjes ook niet leuk, maar ik wist het, en ondanks dat had ik dat gevoel bij haar. Ik denk ook dat ik het goed heb aangepakt, in het begin als het gebeurde kreeg ze natte ogen (ze is een kei in tranen inhouden weet ik ondertussen), nu is het beter. Ik doe heel gewoon maar zeg wel dat ik van haar hou. Ze komt heel graag bij ons, en het is ook toegankelijk beneden voor mijn pa, moet een geruststelling zijn. In het begin wou ze er niet over praten, nu al wel soms. Ze zegt dat ik heel lief ben, dat zeker jongens er soms heel onnozel over doen (in haar school)

Die ongelukjes haat ze, voor de rest vind ze haar rolstoel en zo helemaal niet erg. Ze is ook heel vlug en handig. Ze is ook niets anders gewoon.

Ze is geweldig, soms heel badass en koel, maar als ze dan lacht, wow en soms bij een ongelukje een klein vogeltje dat je moet huggen. En awesome knap. Ze vind het wel belangrijk, ze zegt dat een rolstoel geen excuus is om er niet goed uit te zien lol.

Maar daarom vind ik nu dat pleister en die bril heel erg. Ik zie al minder wazig, maar het gaat traag vooruit vind ik, en zo n pleister en dat glas zien er heel stom uit. Maar geen schrik, ik hou de pleister altijd op, gaat niet anders met die ODM, en die stomme tandengast. Mijn lief heeft hem ook al eens gezien, vond het ook een griezel.

Ik heb vlinders bij dat meisje. Ik denk dat ze ook mij wil als vriendje omdat ik anders babbel en schrijf (ik heb het niet over fouten), dan de meeste jongens, die voetballen dan weer beter lol. Mijn ma zegt altijd dat ik als baby (ik vind babies maar niets) al vroeg kon praten voor een jongen. Ik kan mijn lief niet voorstellen met een gast als stoere als haar vriendje.(en nee ik bedoel niet dàt)

ja ik was wel boos ook omdat ik in het begin echt pissed was op die dokters en het me heel wat moeite koste om die kutrolstoel min of meer te aanvaarden. En dan is het zogezegd onzin. Mijn ma zegt dat dat wel meer zal gebeuren omdat perthes niet bekend is en de mensen er weinig van begrijpen, soms zit je in een rolstoel, dan stap je weer, de mensen vinden dat raar. En dat ik maar minder op internet moet zitten lol. Mensen denken als je jong bent in een rolstoel dat je verlamd bent of zo.

Als de operatie goed lukt is er kans dat alles wat vlugger gaat.

Met stoere is alles OK; hij heeft mij dit weekend een heel eind mogen voortduwen bij de scouts, hij kletsnat, ik onder mijn regenzeiltje lol. (was ook wel wat nat maar minder lol) Nu ik ben dan ook niet stoer.

Natuurlijk ben ik gek op mijn lief. Ze is echt heel knap en heel handig met die stoel, zo n meisje waar jongens naar kijken, zelfs al zit ze in een rolstoel. Zal daarom ook wel zijn dat ze niet zo veel vriendinnen had denk ik. En dan begint ze iets met mij, supernerd van het moment. En ze is supercool.

Van die sport vind mijn ma dat ook. Ze sprak al over zitski. Vond het in het begin maar raar idee maar op internet ziet het er helemaal niet flauw uit. Maar nu mag dat nog niet, mijn heup moet beter worden, nu zou ik op zo n soort slee moeten zitten en mag een mono-zitski nog niet.

Zwemmen dat gaat natuurlijk beter en beter. Misschien dat het wel minder sportief wordt met mijn lief erbij, dat het meer spelen wordt dan baantjes. Misschien in een club gaan, gewoon of G-sport.

Ik heb gelezen over een jongen in Engeland, heeft ook perthes en zat lang in een rolstoel, ondertussen stapt hij al terug wat. Die doet aan rolstoeltennis, wedstrijden ook, is een kampioen zelfs, en nu mag hij misschien geen wedstrijden meer doen omdat hij niet gehandicapt genoeg is. Maar gewoon tenniswedstrijden kan ook niet want springen en rennen mag niet. Echt rottig. Maar misschien moet ik ook aan tennis denken want mijn lief vind Alfie Hewett (zo heet die gast) een knappe jongen. Die draagt geen stomme bril Grrrr. In Belgie is er ook een rolstoeltenniskampioen met perthes: Jef Vandorpe. Niet dat ik ooit goed ga zijn daarin.

Voorlopig heb ik andere zorgen, die zogenaamd onzinnige operatie en die nooit-gips komen er wel aan. Ik zie op tegen de verzorging ook. Heb de meeste al gezien, niet allemaal tegelijk want er zijn er een hoop om beurten. Mijn tante, mijn oma, mijn zus ook, soms 3 meisjes die voor verpleegster studeren, een buurvrouw, soms een paar gasten van de oudste groep van de scouts, de ma van mijn lief (hulp), die gaan om beurten met twee komen (voor dat omkeren moet je best met 2 zijn), op bepaalde uren. (het is dan vakantie) En 1 keer of 2 per week een echte verpleegster. Mijn buurvriendin wou ook komen, maar ik heb njet gezegd, die moet maar gewoon op bezoek komen, heb ik liever. En mijn ma als ze thuis is natuurlijk. Ik hoop echt dat het helpt en ik misschien binnen een half jaar al wat mag stappen binnen met krukken.

Beste jongen, Een hoop emotie zo opeens. Je wilt graag reacties, maar ja, dan zijn ze niet altijd wat je horen wilt. Over wat de juiste behandeling is in jouw geval ga ik het niet hebben, daar heb ik geen verstand van. Het leek mij de moeite waard om er eens serieus naar te kijken, maar inmiddels heb jij je operatie en de rest al geaccepteerd dus misschien beter geen onrust te veroorzaken.

Goed dat jij en je vriendin weer sportieve dingen gaan doen. Die aangepaste sport lijkt mij nu ook wel een goed idee. In het begin had ik het gevoel dat je dan teveel in de gehandicapten hoek geduwd zou worden, maar het is nu eenmaal een feit dat jij een heleboel tijd in die rolstoel door gaat brengen. Dan kan je maar beter de hele weg gaan.
Bij die speciale sport ontmoet je anderen in dezelfde situatie al zullen die waarschijnlijk voor goed in een rolstoel moeten blijven. Jij hebt nog perspectieven.
In ieder geval ontmoet je lotgenoten en het is altijd fijn niet alleen te zijn en ergens bij te horen.

Je wilt bij je vriendin die bril en die pleister afrukken, niet doen natuurlijk! Als jullie gaan zoenen dan mag je die bril wel afdoen, maar die pleister nooit. Hoe meer discipline op dat gebied, hoe sneller en betere resultaten, maar dat geldt voor alles.
Je bent wel heel erg verliefd merk ik ;-).

Wat die verzorging betreft, ik weet zeker dat het snel gaat wennen. Ik neem aan dat het steeds dezelfden zijn die dat doen en na een week zijn jullie al de beste vrienden. Je gaat ze net zo veel vertellen, en misschien wel meer, dan je hier tegen je klaagmuur vertelt.
Ik hoor niets meer over je stoere vriend. Jullie zijn nog steeds de beste vrienden hoop ik? Ik heb een zwak plekje voor hem. Als je straks in dat gips ligt dan wordt je gewassen en verzorgd, maar er zijn ook jongensdingen waar die helpdames niets mee te maken hebben. Daar kan stoere je vast wel mee helpen ;-).

Het komt snel dichterbij en ik kan mij voorstellen dat je stress begint te voelen. Vandaar misschien dat je zo boos was op meisje 23. De boosheid vanwege al die nare dingen die je zijn overkomen zal ook wel meespelen denk ik. Ik hoop dat je nu weer wat rustiger bent en met vertrouwen naar de toekomst kijkt.

jongen van 22, mijn ma heeft al heel veel nagezien en nagevraagt hoor. Die is nu eenmaal zo. Wat ze bij mij onder meer gaan doen, die gaatjes, heet core decompression en dan nog iets anders en is vooral gedaan bij oudere gasten zoals ik met perthes. Dat kan vooral als je er vroeg bij bent zoals bij mij en je ouder bent. Het probleem is dat bij oudere gasten elke dokter iets anders zegt.

Mijn ma zegt niets doen omdat het misschien niet ga helpen niet de goede aanpak is, dat je het beste moet proberen. Leuk is anders maar gewoon niets doen en afwachten is ook maar niets. Helpt enkel bij heel jonge kinderen die heel veel tijd hebben om terug ok te worden en bij wie het niet erg is. Als je ouder bent is het al niet goed, als je dan niks doet..

Wat dat meisje zei komt gewoon letterlijk van die website zegt mijn ma. En ik wordt niet behandelt met gips dat is enkel voor na de operatie, ik ben niet gek hoor dat ik dat zou laten doen. Mijn ma zegt dat vroeger gasten 6 maand of zelfs nog heel veel langer in gips zaten met perthes, yakkes, daarom opereren ze nu. Ik klaag misschien wat veel hier, dan klaag ik niet zo veel thuis. Maar onzin is het niet. Ik heb denk ik al duizend dingen opgezocht en mijn ma zeker in 4 talen en bij een legertje mensen. Die weet inmiddels evenveel of meer dan een studentje denk ik. Ze zegt dat die dokters die zeggen best niets doen een heel kleine minderheid is, zeker internationaal.

nou meisje van 23 ik zal dan maar een potje gaan voetballen en die dokter een trap onder zijn kont geven. Ik weet wel al uit een forum dat in nederland sommige dokters de zaken anders zien dan hier in belgië en in andere landen over die rolstoel, en gewoon niets doen en hopen dat het beter wordt. En als je dan ouder bent dan 10 zegt wel iedere dokter iets anders blijkbaar. Die gips is om te herstellen van de operatie op je bot, geen behandeling voor de perthes. Ik ben echt niet van plan 6 maanden in zo n gipsding te zitten en dat heeft de dokter nooit gezegd. Daar dient die operatie voor. Niet meer opereren voor perthes: dan gebeuren er vreemd genoeg veel onzinnige operaties, zal ik zeker zeggen tegen de dokter. En zeker tegen jongens op het internet die al 2 of 3 keer geopereerd zijn voor die shit. (wel in amerika, dokters denken daar veel aan hun portemonnee denk ik)

Nu ik wil hier niet mijn dokter verdedigen, ik vind die gast niet echt fijn, misschien moet ik maar naar nederland gaan bij jouw student om te horen dat ik niets moet doen, en gewoon als vroeger doen zover dat kan, bevalt me wel.

Misschien kan je ook eens kijken naar andere verhalen online van andere jongens die het hebben en dan voor een hele tijd in een rolstoel zitten en geopereerd worden en ook voor weken in zo n stomme gips zitten alvorens een vingertje te wijzen. Allemaal fake news zeker? Ik ga hier niet verder over reageren, wijs met je vingertje naar iemand anders. En dan kan ik verder zielig doen.

Nou, mijn Belgische vriend, eindelijk eens een reactie van iemand anders dan van mij, maar ik weet niet dat je er blij mee bent, hoewel, misschien wel?
Om te beginnen, dat jij de ziekte van Perthes hebt dat geloof ik wel. Nu ben ik iemand die zelf (meestal) eerlijk is en dus goed van vertrouwen. Je kunt mij dus makkelijk voor de gek houden, maar jouw verhaal is naar mijn idee te authentiek om niet waar te zijn.

Aan de andere kant, wat zij daar zegt is iets om serieus te nemen. Ik ben eens gaan zoeken naar behandelingen voor jouw ziekte en daar kwam ik onder meer dit tegen:

--------------------------------------------------------------------------------
"Behandelingen

Het is niet wetenschappelijk bewezen of de uiteindelijke heupvorm door een behandeling verbeterd kan worden. Sommige orthopedisch chirurgen denken dat een operatie alleen in uitzonderlijke gevallen nodig is. Andere orthopedisch chirurgen opereren vaker.

Iedereen is het er over het algemeen wel over eens dat een aantal behandelingen zinloos zijn. Dit zijn: beugels, gipsbroeken, weken lang bedrust, langdurig rolstoelgebruik of het been langdurig niet belasten."
--------------------------------------------------------------------------------

Die tekst vond ik op de website van het Jeroen Bosch ziekenhuis. Dit is de link: https://www.jeroenboschziekenhuis.nl/aandoeningen/ziekte-van-perthes#group_modal_treatment

Als ik jou was dan zou ik er bij je moeder op aandringen om een tweede opinie aan te vragen, bij voorkeur in Nederland omdat je de kans hebt dat artsen in Belgie allemaal hetzelfde denken over de behandeling van Perthes.

Je ziet erg op tegen die operatie en vooral het acht weken in gips liggen. Als het dan ook nog een zinloze zaak is dan zou ik alles doen om het te voorkomen. Zelfs die langdurige rolstoel wordt niet als noodzakelijk gezien, maar misschien dat jouw leeftijd daar een rol bij speelt.

Meisje 23 zegt het misschien niet zo aardig, maar ik denk dat je er wel wat aan hebt. Misschien moest je contact met haar opnemen. Zij kent blijkbaar jouw hele verhaal.

Je moeder zou bijvoorbeeld eens contact op kunnen nemen met iemand van de medische faculteit van de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Ze kan eerst een telefonisch consult aanvragen en misschien daarna een keer met jou daar heen gaan voor onderzoek. Het is niet zo ver van Antwerpen vandaan en makkelijk te bereiken.

Deze man moet je hebben: https://www.erasmusmc.nl/nl-nl/sophia/patientenzorg/zorgverleners/bessems-gert

Hier zie je hoe hij door patienten gewaardeerd wordt: https://www.zorgkaartnederland.nl/zorgverlener/orthopeed-bessems-j-h-j-m-158293/waardering/wij-zijn-met-onze-zoon-destijds-7-39aa590cb915306cbe9fa49a1499f27a

Jouw arts zal er niet blij mee zijn, maar voor niets een operatie en acht weken in het gips, dat doe je iemand niet zo maar aan.

Hier laat ik het bij, je hebt genoeg om over na te denken. Als je moeder eerst eens met dokter Bessems praat dan weet je of het zin heeft om verder te gaan met hem. Tenslotte ben jij geen doorsnee Perthes patient, dus voor jou kan het anders zijn dan voor jongere kinderen. Het beste maar!

Je maakt er wel een heel zielig verhaal van
Ik heb eens geleze (en nagevraagd, mijn beste vriend is in training voor orthopetisch chirurg), en er lijkt helemaal niets van te kloppen.

Om te beginnen komt jouw ziekte voornamelijk voor bij jongens tussen de 5 en de 10 jaar. Jij bent al een stuk ouder...
Ook worden gipsbroeken NOOIT gebruikt. Echt NOOIT. Dus waarom zit jij te vertellen van wel? Zoek maar na op internet, je zult lezen dat alle chirurgen het er over eens zijn dat gipsbroeken EN langdurig in de rolstoel nooit helpen en daarom ook niet langer ingezet worden. Die behandelingen zijn oud en bewezen ineffectief.

Verder worden operaties bijna niet meer ingezet, je lichaam ruimt het afgestorven bot namelijk zelf op waardoor de heup weer opnieuw vervormt maar vaak weer terug vormt in de juiste vorm.

Moderators, ik volg dit al een tijdje en heb het laten lezen aan die vriend, hij zegt ook dit is volledige onzin.

ja mijn ma heeft weer alles bekeken met de verpleegster en het ligt ingewikkeld. Ma en de verpleegster gaan ook het team alles uitleggen. Daar zijn veel bij die ik niet ken maar mijn ma heeft er voor gezorgd dus ik hoop dat het wat ok gaat voelen. . Ik weet niet of die fles zou lukken met die dwarsstokken tussen de benen van die gips in de weg. De bedpan (jouw po) wel als het lukt met alleen de hulp van mijn ma om er op te zitten, maar dan alleen wel als ze thuis is en ik op mijn rug lig (en dan moet de luier niet aan denk ik) . Als ik op mijn buik lig of ik ben alleen met mijn pa die niet kan helpen als mijn ma werkt moet ik wel in de luier plassen en poepen. En om mij te verschonen en om te keren komen er dan die mensen op bepaalde uren langs en als mijn ma thuis is helpt ze ook (daarvoor moet je zeker met twee zijn) Het klinkt dus zeker niet leuk. Ophouden mag zeker niet met mijn buik in een strakke gips. mag die niet opzwellen, het moet gelijk. Ik moet daarom ook meer keren per dag weinig eten en niet te veel. Leuk gaat anders zijn;

Ik vind mijn lief echt heel leuk. Ze is leuk en knap en geweldig. Ook heel moedig, ze draagt al luiers sinds ze geboren is en volgt een speciaal programma om niet te veel ongelukjes te hebben, maar die gebeuren toch een aantal keer per week. Toch durft ze veel te doen zelfs als ze weet dat dat kan gebeuren. Ze heeft ok voor het zwemmen van de dokters en ze gaat terug met mij zwemmen. Ze draagt een zwemluier dan. Echt moedig. Ze moet wel oppassen voor haar rug en voor haar nek ze gaat daarvoor spuiten krijgen. met dit alles vind ik ze nog moediger de schat.

Voor beweging is zwemmen goed voor me. En misschien moet ik ook aangepaste sport maar eens bekijken.

Ja ik heb echt geen zin meer om met die stomme bril en pleister op naar mijn lief te gaan. Ze heeft wel een pic van mij zonder die rommel op mijn kop maar toch. Nu met die ODM draag ik braaf toch maar alles.

De operatie zelf ga ik niets van weten en of het werkt weet ik maar na een tijd. Hoop dat het niet te pijnlijk is na de operatie.

Beste jongen, Ik vind het fijn dat ik jou af en toe een beetje kan helpen om met je problemen om te gaan. Zoals ik de vorige keer al zei, je bent op de wereld om er voor anderen te zijn en daar wordt je zelf ook wat gelukkiger door.
Je mist veel, dat begrijp ik heel goed, vooral voor een jongen van jouw leeftijd. Vlak bij mijn huis is een skatebaan en daar zie ik die jongens zich uitleven.
Sommige mensen zijn erg lichamelijk ingesteld, ze moeten bezig zijn met rennen, springen, voetballen, noem maar op. Anderen zijn wat mee ingetogen en kunnen plezier vinden in rustige dingen zoals lezen, tekenen, plantjes kweken, maar dat moet in je karakter zitten. Bij gymnastiek werd ik vroeger altijd als laatste in het team gekozen, dus dan weet je het wel.

Je bent niet alleen, maar soms voel jij je toch eenzaam. Dat heb je als je anders bent dan anderen. Jouw stoere vriend zal zich ook wel eens eenzaam voelen en daarom is hij zo blij met jou als vriend. Sommige mensen kunnen heel gemakkelijk alleen zijn zonder zich eenzaam te voelen, maar een beetje sociaal contact moet je toch wel hebben.

Je ziet erg op tegen dat hulpeloos zijn en het dragen van die luier waar je alles in moet doen als het niet anders kan. Om te plassen hebben ze die speciale flessen met een platte onderkant. Die ligt tussen je benen, je piemel in de opening en je kan gewoon in bed plassen zonder te morsen. Voor poepen is het een andere zaak natuurlijk. Ik weet niet of jij dat op de po moet doen, de ondersteek zoals ze dat noemen, of dat het alleen in een luier kan. Dat laatste is vervelend want dan worden je billen natuurlijk vies en moet je gewassen worden.
Plassen moet je meerdere keren per dag, maar poepen toch meestal niet. Sommige mensen kunnen het makkelijk ophouden, maar als anderen moeten dan moet het ook gelijk. Kun jij het niet een beetje plannen zodat het goed uitkomt?
Jij hebt gewoon de controle over je blaas en je darmen, dus is het echt nodig dat je steeds die luier aan hebt? Een broek aantrekken gaat natuurlijk niet, maar je zal gewoon een plaid over de onderkant van je lichaam hebben. Dan kan je misschien jezelf al wat helpen. Het zal er van af hangen hoeveel jij nog kan met dat gips.

Je bent in de verleiding om de bril en pleister weg te doen. Foei! Je moeder heeft dus toch gelijk dat ze wil dat jij dat ODM kastje blijft dragen. Je bent wel een stuk volwassener geworden, maar toch nog niet helemaal. Dat geeft niet hoor, het leuke van jongens van jouw leeftijd is nu juist dat ze niet volwassen zijn en soms nog heel speels kunnen zijn.

Je maakt je zorgen over je lief begrijp ik. Het is vreemd, soms leer je iemand kennen en ga je gevoelens krijgen. Dan worden zaken belangrijk die vroeger niet belangrijk waren omdat je die persoon niet kende, niet eens wist dat hij of zij bestond. Nu maak jij je zorgen om je lief.
Je bent verliefd op haar, maar dat is een uitdagend avontuur, vooral voor iemand van jouw leeftijd. Gelukkig dat je moeder je helpt om er mee om te gaan. Jij mag heel blij zijn met jouw moeder.
Er komen nog een hoop uitdagingen aan, maar ik weet zeker dat je het gaat redden. Ik heb de indruk dat je die operatie niet eens zo spannend vindt, maar vooral je zorgen maakt over de sanitaire zaken.
Je moeder heeft gelijk, die vreemde mensen zijn na een week geen vreemde mensen meer en iemand waar je voor zorgt daar ga je van houden. Ze gaan dus heel aardig en begripvol voor jou zijn en jij gaat ze helemaal vertrouwen, let maar op.
Tekst is op, dus, het beste!

ja ik heb vrienden en een lief maar iedereen voelt zich al eens eenzaam. Ik wil vooral thuis niet heel de tijd zitten zeuren, hier kan ik zeggen wat ik wil, en weten wat iemand anders er van denkt. Dat helpt ook echt.

Het is soms echt wel moeilijk. Voor de meeste mensen ben ik nu die jongen in dat rolwagentje. Dat is niet leuk, zeker ook omdat er toch heel wat is dat je niet kan. Es echt lopen of spelen ,voetballen, gaat niet, ik zit altijd. Het is soms echt moeilijk zo buiten gaan, in een karretje, met een pleister op mijn kop en dat dikke glas. Maar best dat die ODM nog steeds moet, anders zou ik die dingen niet meer dragen denk ik.

Ik voel me niet echt beter mens, maar ik begrijp wat je bedoelt, vroeger was ik een haantje die cool wou zijn, en ook wat een pestkop. Dat is nu helemaal anders, ik zit aan de andere kant nu. En ik doe daardoor ook anders, mijn vrienden vonden me vroeger een eikel, nu niet meer, en van dit lief zou er helemaal geen sprake zijn. Ik maak we wel zorgen over haar, het lijkt toch wel niet niks met haar rug en nek pfff.

Echt helemaal over gaat het niet zijn, maar dat pleister gaat weggaan, en ik krijg dan lenzen en geen jampotglas, maar het duurt nog lang, en ik ga wel altijd nog een rolstoel hebben, maar gelukkig minder gaan nodig hebben. Echt normaal wordt het niet, een uitstap naar zee of naar de efteling, of met mijn vrienden op stap en zo, dan ga ik nog altijd in een rolstoel zitten. Dat ding wegkappen gaat niet gebeuren.

Ik begrijp heel goed dat die operatie nodig is maar die weken in die gipsbroek is slikken. Je moet verzorgd worden, ook door vreemde mensen als mijn ma er niet is, en als mijn ma veel weg moet voor haar werk, wil dat wel ook wel zeggen dan in een luier poepen en plassen, want die andere mensen komen maar een paar keer per dag langs en mijn pa kan me niet helpen. Pfff. Echt vreselijk. Ik haat dat idee. Mijn ma zegt dat het na de eerste keren ik het wel gewoon wordt en dat het dan zal meevallen. Denk ik niet. En ik bedacht ook maar pas dat ik dan mijn bril en pleister ook nog op moet als ik daar zo lig. Nu het moet maar vrees ik.

Ik zit met dat alles nu toch terug wat in de put, en het deed goed dat je terug iets liet weten.

Beste jongen, Ik merk dat je het erg waardeert als er op je posts gereageerd wordt. Aan de ene kant begrijp ik dat natuurlijk wel maar aan de andere kant vind ik het toch een beetje vreemd. Bij mijzelf denk ik dan, en dat geldt niet alleen in jouw geval, hij heeft ouders, vrienden, nu zelfs een lief, kan je daar je verhaal niet kwijt en vind je daar dan niet de aandacht die je zoekt en graag hebben wilt?
Daar heb ik zo eens over lopen nadenken en ik denk dat er soms jongeren zijn die met hun problemen niet terecht kunnen bij ouders, vrienden en dergelijke, en aan de andere kant, kunnen ze hier op een andere manier over hun problemen praten.
Soms kun je hier dingen vertellen die je niet tegen ouders of vrienden durft te zeggen, soms staan je ouders en vrienden te dicht bij je en kun je hier wat afstandelijker met iemand praten zonder al te veel emoties. Ik denk dat het laatste met jou zo is.

Soms heb ik met jongeren te doen vanwege dingen die ze hier vertellen. Als een jongen van zestien hier komt vertellen dat hij 's nachts in bed ligt te huilen omdat hij het gevoel heeft dat niemand van hem houdt dan raakt mij dat heel erg. Jouw probleem is ook heel erg, maar het is in stappen gegaan. Eerst dat oog en later die heup. Misschien dat jij ook wel eens in bed gehuild hebt maar jij hebt mensen om je heen die van je houden. Dat maakt verschil.

Wat je heup en je oog betreft, je moet goed in het onthouden dat het voornamelijk tijdelijke zaken zijn. Het kan lang duren maar waarschijnlijk kan jij straks die bril en die oogpleister voorgoed opbergen en ook die rolstoel gebruik je alleen nog maar als dat de beste verplaatsingsoptie is. Jouw situatie is niet uitzichtloos!
Voor je lief is dat anders, dat wordt niet beter. Iemand die weinig kan wat bewegen betreft gaat er lichamelijk niet op vooruit. Het zou heel goed zijn als zij regelmatig dingen deed zoals met jou en je vrienden gaan zwemmen. Ik hoop dat die rug- en nekproblemen maar tijdelijk zijn.

De operatie komt dichterbij en over een maand hang je in de touwen in het ziekenhuis. Ik begrijp dat jij daar met wat ongemak naar uitkijkt. Het is de eerste stap op weg naar genezing moet je maar denken. Als er niets gedaan wordt dan zit je over tien jaar nog de hele dag in die rolstoel.
Het gaat even doorbijten worden. Het is niet leuk om je als jongen van veertien helemaal te laten verzorgen. Je went er vanzelf wel aan en de mensen die het doen zijn dat soort dingen gewoon.
Jij hoeft je nergens voor te schamen, het zijn natuurlijke zaken en die zijn voor alle mensen hetzelfde.

Ik denk nog steeds dat jij door wat je meemaakt een ander, een beter mens gaat worden dan wanneer het er niet zou zijn geweest. In feite ben je dat al. Je weet nu dat het leven niet alleen feest is, dat er ook nare dingen kunnen gebeuren, zomaar.
Dat is misschien wel mooi, maar de prijs die je er voor betaalt is natuurlijk hoog, maar opeens was het er. Het moest zo zijn en laat er dan ook maar iets goeds van komen. Misschien dat jij later wat kan betekenen voor anderen met problemen omdat jij om zo te zeggen een ervaringsdeskundige bent geworden. Je kan echt meevoelen omdat jij zelf hebt gevoeld. Daardoor kan je anderen echt helpen.

Weer een heel verhaal, ik hoop dat het je weer een beetje gelukkiger heeft gemaakt. Dat is waarvoor we er zijn, om anderen gelukkiger te maken. Sterkte maar weer!

ja er zijn heel veel verschillen wat de dokters doen, maar ook dingen die hetzelfde doen. Mijn dokter wil niet dat ik te vroeg een kunstheup moet krijgen, die gaat maar rond de 15 jaar mee en vervangingen worden moeilijker en moeilijker. Zeker niet voor dertig, best niet voor 40, als ik al oud ben, daarom operatie en blijven ontlasten zegt hij.

echt dank je voor je reactie, het voelde even nogal eenzaam op het forum. Er zullen hier niet zo veel jonge mensen in een rolstoel zitten, gelukkig maar, ik ken buiten mijn lief en mezelf ook niemand. Online op filmpjes over rolstoeltraining zag ik er toch wel een heel aantal, de meesten zagen er echt heel gewone jongens en meisjes uit, maar die een rolstoel nodig hadden dat wel, dat laat nadenken over in hokjes denken. Het is ook voor mij helemaal anders nu ik in dat karretje zit, en ik denk nog niet altijd aan me in een rolstoel, tot na een paar seconden ik het weer besef, ha ja dat gaat niet ik zit nu in een karretje. Het is soms heel kut, maar het is nu zo en ik kan er niets aan veranderen. Dus je kan dat stabiel noemen. Ik kan alleen maar mijn best doen om zo zelfstandig mogelijk te worden. Ik ben benieuwd als mijn nieuwe rolstoel er is wat verschil dat maakt. Echt stappen heb ik nu al een tijd helemaal niet meer gedaan, behalve op mijn goede been wat huppelen met krukken.

De operatie komt nu wel dichterbij en daar begin ik toch wel aan te denken, vooral omdat mijn ma meer weg gaat zijn, en ik dus meer hulp van vreemde mensen nodig ga hebben (mijn ma kiest ze wel natuurlijk)
Het begint wat angstig te spannen.

Ik maak me ook wat zorgen over mijn lief, die problemen heeft met haar rug en nek.

Tot ziens.

Beste jongen, Jammer genoeg nog steeds geen reacties hier of op je andere topic. Er zijn natuurlijk niet zoveel jongeren van jouw leeftijd die in een rolstoel zitten en dan moeten ze het ook nog lezen en willen reageren. Het wordt wel gelezen, al meer dan 100 keer.
Ik las dat 1 op de 10.000 Perthes krijgt, dus voor Belgie zijn dat er iets van 1000 en voor Nederland 1700. Dat gaat van heel jong tot heel oud, dus veel van jouw leeftijd zullen er niet zijn.

Ik vermoed dat jij op dit moment wat in de put zit omdat het allemaal zo moeilijk is en zo uitzichtloos lijkt. Het gaat zeker lang duren, daar hoeven we niet omheen te draaien, maar er is nog veel mogelijk waardoor het leven voor jou weer wat gemakkelijker gaat worden. Op https://forum.fok.nl/topic/825707 las ik het topic van een jongen die ook een operatie heeft gehad. Het was hem erg meegevallen. Wat voor operatie stond er niet bij, er schijnen verschillende mogelijkheden te zijn.
Ik vond ook dit artikel over een kunstheup: https://www.zorgvisie.nl/kunstheup-met-cement-is-beter-voor-jongeren-zvs010316w/
Voor jou is dat voorlopig nog niet aan de orde, maar als het er eventueel van zou komen dan is dat misschien ook iets geruststellends.
Dit kan ook interessant zijn, maar waarschijnlijk weet je dit al lang: https://www.ocon.nl/patienten/aandoeningen-en-behandelingen/ziekte-van-perthes#aandoening

Echte forums voor mensen met Perthes kan ik niet vinden. Eerder had ik je al wat links gegeven.

Hoe het nu met je gaat weet ik niet. Probeer vol te houden, niet alleen voor jezelf maar ook voor de mensen om je heen die van je houden. Zij vinden het ook verdrietig dat jij het zo moeilijk hebt.
Het begint nu een beetje zomer te worden en probeer daar van te genieten. Je zal je vaak afgevraagd hebben "Waarom ik?" maar zo is het leven nu eenmaal. Het enige wat je kan doen is de dokters een kans geven je beter te maken en je ouders en je vrienden de kans geven om er voor je te zijn.

Ik had gehoopt dat je wat reacties zou krijgen op dit en dat andere topic, maar helaas. Blijkbaar zal je het voorlopig met mij moeten doen. Ik kan dat nog bijna anderhalf jaar doen en dan moet ik met forumpensioen. Tegen die tijd gaat het zeker een stuk beter, met je been en met je oog. Geloof daar maar in.

Beste jongen, Ik zag dat jij een nieuw topic hebt gemaakt en ik hoop dat je daar reacties krijgt. Het is de vraag hoeveel jongeren van jouw leeftijd in een rolstoel zitten en hoeveel daarvan het forum bezoeken. Eerlijk gezegd heb ik de indruk dat het Dreamersforum niet echt verschrikkelijk veel bezoekers krijgt. Er zijn ook steeds maar weinig nieuwe topics die er bij komen.
Het is dus de vraag of je veel reacties gaat krijgen maar ik hoop het beste voor je. Doordat ik jou vanaf het begin gevolgd heb ken ik jou en je situatie nu goed en dat maakt het leuker om te reageren. Jij vertelt over je leven en ik leef als het ware met je mee en kan wat terug zeggen. Voor anderen is dat moeilijker.

Het is de laatste tijd wat stabieler geworden in je leven en daardoor is er niet zo veel meer om te vertellen en niet zo veel meer om op te reageren. Ik begrijp dat jij het wel fijn vindt om een klankbord te hebben en reacties te krijgen waar je wat aan hebt, dus ik blijf je volgen.

Omdat je dit topic en je nieuwe topic specifiek richt op andere jongeren met een rolstoel vind ik dat ik daar niet zo thuis hoor al vind jij dat ik daar best mag reageren. Ik zal zien wat er gepast is om wat waar te doen.
Wat er in je nieuwe topic gaat gebeuren dat moet je afwachten en als daar dingen aan de orde komen waar ik wel op zou kunnen reageren zal ik dat afhankelijk van wat het is daar of hier doen. Voorlopig wil ik anderen een kans geven. Het moet niet alleen van mij komen, dat is ook niet de bedoeling van dit forum.

Morgen weer naar de scouting. Ik denk dat de vakantie nu wel voorbij is. Je doet ook nog steeds gezellige dingen met je liefje en je vrienden neem ik aan, ondanks alles. Straks, als ze er echt aan gaan werken om jou beter te laten worden heb je weer een hoop te vertellen vermoed ik en dan zal er ook wel wat meer gepost worden. Je hebt dan vast interessante dingen te vertellen.
Het beste maar weer en morgen veel plezier bij scouting.

Blijf sterk en wees moedig!

mijn ma heeft weer rondgebeld en wist te zeggen dat mijn rolstoel binnen 2 weken zou klaar zijn; ik zal blij zijn dat ik dan van die huurrolstoel af zal zijn; in het begin vond ik een eigen rolstoel heel kut, maar nu zit ik heel de tijd in een karretje en is een goede rolstoel wel beter.

we hebben ook gesproken over mijn operatie ze gaan mij in juni opereren aan mijn heupkop en daarna moet ik voor 8 weken in een grote gips. mijn ma zei dat ze nu corona minder is zij het druk gaat hebben op haar werk en wel meer weg gaat zijn. Mijn pa gaat er wel zijn maar kan mij niet verzorgen met zijn handicap. ze is dus bezig met een team samen te stellen die mij om beurten gaan komen verzorgen, en daar gaan veel mensen tussen zitten die ik niet ken. vind ik geen leuk idee. ze gaat wel zien dat ik ze allemaal al eens zou kunnen ontmoeten (niet te samen lol) pffff geen leuk idee, we zien wel.